Volker Schlöndorff urodził się w 1939 w Wiesbaden. Jako 15-letni uczeń wyjechał do Francji, studiował na wydziale ekonomii politycznej, w paryskim IDHEC. Pod koniec studiów rozpoczął pracę we francuskiej telewizji, krecił m.in. reportaże z Algierii i Wietnamu. Pierwsze kroki filmowe stawiał jako asystent reżyserów takich jak Alaina Resnais, Jeana-Pierre Melville i Louisa Malle. Sztandarowych reżyserów z pogranicza Nowej Fali francuskiej. Po powrocie do Niemiec brał udział w tworzeniu Nowego Kina Niemieckiego, formacji tworzonej na wzór Francuskiej Nowej Fali. Wraz z grupą młodych reżyserów zbuntował się przeciw kinu, które ignoruje tematy i problemy współczesne, przeciw ingerencji amerykańskich wytwórni filmowych w produkcję narodową. W 1962 stworzyli tzw. Manifest Oberchousen gdzie postulowali o odrodzenie kinematografii niemieckiej. Ich inicjatywę poparła telewizja publiczne, stąd pierwsze filmy Schlöndorffa produkowane były dla telewizji. Sam założył firmę producencką Hallelujah-Film i Bioskop-Film, która zajmowała się produkcją filmów debiutantów. Jego debiutem fabularnym były Niepokoje wychowanka Törlessa (1966) na podstawie powieści Roberta Musila. Film będący analizą źródeł faszyzmu kryjących się w kostiumie kajzerowskich Niemiec wyróżniono nagrodą FIPRESCI na MFF w Cannes. W swoich filmach reżyser często eksperymentuje z narracją, zadaje pytania na temat ludzkiej kondycji, tożsamości rozbitego kraju niemieckiego. Nie unika też trudnego dla swojego kraju tematu hitleryzmu. Prawdziwy rozgłos przyniosła reżyserowi adaptacja prozy Bölla - Utracona cześć Katarzyny Blum (1975). Za którą otrzymał nagrodę Niemieckiej Akademii Filmowej oraz laury na MFF w San Sebastian. Miejsce w panteonie klasyków kina zapewnił mu Blaszany bębenek (1979), na podstawie groteskowej ksiązki Guntera Grassa o chłopcu, który w ramach sprzeciwu wobec świata przestaje rosnąć. Film zdobył Złotą Palmę w Cannes oraz Oscara w kategorii Najlepszy Film Nieanglojęzyczny. Film realizowany był w Polsce a jedną z głównych ról zagrał Daniel Olbrychski. W Miłość Swanna (1983). adaptacją jednego z tomów "W poszukiwaniu straconego czasu" Marcela Prousta, ujawnił zafascynowanie nietypową narracją. W połowie lat 80 wyjechał do Hollywood, gdzie zrealizował m.in. klasyczne już dziś Śmierć komiwojażera (1985) w parateatralnej konwencji, z głośną rolą Dustina Hoffmana. Europejskiej widowni przypomniał się bardzo udaną adaptacją powieści Maxa Frischa pt. Homo Faber z 1991 roku z John Malkovich. W latach 90-tych zrealizował jeszcze m.in. pięciogodzinny film-wywiad z Billy Wilderem Jak to zrobiłeś, Billy? (1992), nagrodzonego w Wenecji Króla Olch (1996), kręconego w Polsce z Johnem Malkovichem w roli głównej, Legendę Rity (1999). W 1992 r. został dyrektorem berlińskiego studia filmowego Babelsberg. Obecnie pracuje nad filmem o polskiej Solidarności.

1. Pope Joan (2006) (w produkcji)
2. Who Is Anna Walentynowicz? (2005) (w produkcji)
3. Fantôme de l'opéra (2006) (TV) (w produkcji)
4. Enigma - Eine uneingestandene Liebe (2005) (TV)
5. The Ninth Day (2004)
6. Dziesięć minut później : wiolonczela (2002) (epizod "The Enlightenment")
7. Legenda Rity (2000)
8. Palmetto (1998)
9. Król Olch (1996)
10. The Michael Nyman Songbook (1992)
11. Homo Faber (1991)
12. Opowieść Podręczna (1990)
13. A Gathering of Old Men (1987) (TV)
14. Śmierć komiwojażera (1985) (TV)
15. Miłość Swana (1984)
16. Wojna i pokój (1982)
17. Fasłszerstwo (1981)
18. Kandydat (1980)
19. Blaszany bebenek (1979)
20. Niemcy jesienią (1978)
21. Nur zum Spaß, nur zum Spiel (1977)
22. Fangschuß, Der (1976)
23. Stracona cześć Katarzyny Blum (1975)
24. Nocleg w Tyrolu (1974) (TV)
25. Słomiany ogień (1972) (TV)
26. Moral der Ruth Halbfass, Die (1972)
27. Nagłe wzbogacenie się biednych ludzi z Kombach (1971) (TV)
28. Baal (1970) (TV)
29. Michael Kohlhaas - Der Rebell (1969)
30. Morderstwo i zabójstwo (1967)
31. Paukenspieler, Der (1967)
32. Niepokoje wychowanka Torlesa (1966)