Operator, reżyser, producent filmowy i telewizyjny. Po ukończeniu studiów reżyserskich w 1981 r. wyjechał na stałe do Stanów Zjednoczonych, gdzie nieprzerwanie realizuje filmy dokumentalne, a do tej pory wyreżyserował i wyprodukował ponad 40 filmów dokumentalnych. Urodził się 6 kwietnia 1951 r. w Lublinie. Jest absolwentem Państwowej Wyżej Szkoły Filmowej, Telewizyjnej i Teatralnej im. Leona Schillera w Łodzi na wydziale reżyserii. W 2007 roku otrzymał nagrodę Złotego Glana kina Charlie w Łodzi. Otrzymał także Stypendium Guggenheima: Sztuki piękne, Stany Zjednoczone i Kanada, Państwową Nagrodę Emmy, Grand Prix na Międzynarodowym Festiwalu Filmowym w Pradze oraz Nagrodę Catcher w 2004 r.

» Sławomir Grünberg w serwisie Film Polski

WYBRANE FILMY

"Karski i władcy ludzkości" to jeden z najnowszych filmów Sławomira Grünberga, który trafił do kin w kwietniu 2015 r. Film został zadedykowany przez twórcę swojemu ojcu Karolowi, który (jak podkreśla) najbardziej kibicował mu przy powstawaniu filmu. Początki jak zaznacza nie były łatwe, co w głównej mierze wiązało się z brakiem środków finansowych i niełatwymi sposobami ich pozyskiwania. Jednak zamierzony efekt udało sie osiągnąć. W filmie Sławomira Grünberga archiwalne materiały, wywiady i współczesne animacje budują portret Karskiego jako niezłomnego moralnego arystokraty. "Karski i władcy ludzkości" to poruszająca opowieść o okrucieństwie wojny, która naznacza. Choć od zakończenia II wojny światowej minęło już siedemdziesiąt lat, wciąż nie powstał w Polsce ani jeden film fabularny poświęcony Janowi Karskiemu, człowiekowi, którego życie to gotowy scenariusz wojennego thrillera - pełnego zwrotów akcji, pasjonujących wydarzeń i ukrytych sensów. To opowieść o odwadze i zwątpieniu, o nieludzkim obliczu wojny i poczuciu osobistej przegranej pomimo historycznego sukcesu. W dokumentalnym "Karskim i władcach ludzkości" Sławomir Grünberg skrupulatnie rekonstruuje najważniejsze wydarzenia z życia Jana Karskiego, by nakreślić jego portret, a zarazem opowiedzieć o okrutnych czasach, w których przyszło mu żyć. Z archiwalnych nagrań (w tym z wywiadów Claude'a Lanzmanna z "Shoah"), rozmów z politologami i świadkami wydarzeń (m.in. prof. Zbigniewem Brzezińskim i Władysławem Bartoszewskim) oraz z animowanych sekwencji buduje opowieść o odwadze i moralnej czystości opierającej się wojennej pożodze.

“Płonący facet" to film, w którym wszystko zaczęło się 20 lat temu w San Francisco. Rozczarowany przygodą miłosną Larry Harvey spontanicznie postanowił spalić na plaży 20-metrową kukłę symbolizującą mężczyznę. Wyobraźmy sobie, ze jesteśmy na ogromnej amerykańskiej pustyni, w środku największego na świecie festiwalu wolności i sztuki - gdzie spotykamy artystów z Łodzi Kaliskiej, którzy postanawiają wystawić tam operę z udziałem jednego grubasa i 18 tysięcy nagich kobiet na rowerach; gdzie obserwujemy byłego przewodniczącego jednego z regionów Solidarności obnoszącego się nago z flagą polską jako symbolem wolności; gdzie spotykamy reżysera filmowego, który ma obsesje na punkcie oglądalności filmu; gdzie wraz z 40 tysiącami uczestników bierzemy udział w pogańskim, rytualnym spaleniu kukły faceta; gdzie niesforna ekipa filmowa wypija wódkę przeznaczoną na party a dźwiękowiec zakochuje się w aktorce i gdzie w tle rozbrzmiewa muzyka opiewająca uroki sanatorium w Ciechocinku - to otrzymamy szkic komedii filmowej: "Płonący facet”.

"Nie płacz kiedy odjadę". Historia Zygmunta Sieradzkiego, który po długim czasie wraca do Warszawy szukając skrawków pamięci o swojej mamie – Wandzie Sieradzkiej, będącej autorką tekstów do piosenek oraz poetką. W filmie usłyszymy utwór napisany przez W. Sieradzką wykonany przez Marino Marini – "Nie płacz, kiedy odjadę". Marino Marini zdobył serca Polaków po tym jak W. Sieradzka zauroczona włoskim piosenkarzem napisała dla niego ową piosenkę. Do tej pory jest to jeden z najbardziej rozpoznawalnych polskich przebojów z lat sześćdziesiątych, na którym wychowały się miliony Polaków. Trzonem filmowej opowieści jest intymny wywiad przeprowadzony z Zygmuntem, w którym zmaga się on ze swoimi opiniami i uczuciami o swojej matce. Te często były dość skomplikowane. Można powiedzieć, ze Wanda Sieradzka była zaborcza co do syna i ich relacje były dużo lepsze na odległość. Uzupełnieniem tego wywiadu są opinie innych osób bliskich Wandzie lub Zygmuntowi, z którymi przeprowadziliśmy wywiady. Wanda wychowuje się w zasymilowanej bogatej rodzinie Żydowskiej Kahanow w Łodzi. Ojciec prawnik, Piłsudczyk, matka właściwości gabinetu stomatologicznego. Ważną role w życiu Wandy odgrywa gosposia Mania, która regularnie zabiera Wandę do kościoła po szkole, co jej pomogło uratować się jej w czasie wojny.





FILMOGRAFIA

• 2016 Nie płacz kiedy odjadę
• 2015 Amnezja
• 2015 Karski i władcy ludzkości
• 2011 Coming out po polsku
• 2011 Czerwony guzik
• 2010 In the name of their mothers. the story of irena sendler
• 2010 Trans-akcja
• 2009 Perecowicze
• 2009 Upadek imperium
• 2008 Na początku było hillside ave
• 2007 Portraits of emotion
• 2006 Cruel and unusual
• 2006 Płonący facet
• 2006 Saved by deportation
• 2005 "Wygnańcy". nieznani bohaterowie solidarności
• 2005 Dziedzictwo jedwabnego
• 2005 Omar & pete
• 2005 Waging a living
• 2004 Aging out
• 2004 Anya (in and out of focus)
• 2004 B&b guestbook 9/11
• 2004 Borderline. people versus eunice baker
• 2004 Sister rose's passion
• 2003 The shakespeare sessions
• 2002 Fenceline. a company town divided
• 2002 Stage on screen. the topdog diaries
• 2002 Stealing the fire
• 2000 Legacy
• 2000 Sidney poitier. one bright light