STRONA GŁÓWNA
/
REPERTUAR
/
ZAPOWIEDZI
/
WYDARZENIA
/
FESTIWALE
/
KINO
/
CENY BILETÓW
/
KONTAKT
FOTORELACJE
/
ZŁOTY GLAN
/
DLA SZKÓŁ
/
CHARLIE OUTSIDE
/
OPEN CINEMA
/
SKLEP
/
POLITYKA RODO
|
BIOGRAFIA
Michelangelo Antonioni - wielki reżyser i wspaniała, wszechstronna osobowość twórcza - swe największe triumfy święcił w latach 60. zyskując sobie opinię filmowca-moralisty podejmującego ważne i trudne tematy współczesności. Droga do uznania i międzynarodowej sławy nie była jednak ani łatwa ani krótka. Trudno w to dziś uwierzyć, ale jeden z najciekawszych filmów w dorobku Antonioniego - głośna Przygoda została bardzo źle przyjęta na festiwalu w Cannes gdzie oburzona publiczność głośno wyrażała swą dezaprobatę - tupiąc i gwiżdżąc. A przecież właśnie w tym filmie pojawiły się wszystkie istotne wątki twórczości Antonioniego, uznanej za dogłębny i wyjątkowo trafny portret zbiorowy społeczeństw zachodniej Europy lat 60. i 70. - alienacja jednostki, brak umiejętności nawiązywania trwałych i silnych więzi uczuciowych, dehumanizacja i deprecjacja zasad rządzących życiem zbiorowości.
Bohaterowie Antonioniego to ludzie zagubieni i samotni, podejmujący rozpaczliwe próby nawiązania głębokich i szczerych związków - próby nieodmiennie kończące się gorzkim rozczarowaniem i jeszcze głębszą frustracją. Niezwykle ważnym elementem tych niełatwych rozważań jest fakt, że soczewką skupiającą te problemy jest w filmach Antonioniego kobieta - istota wrażliwa, zmysłowa i emocjonalna, szczególnie wyraźnie postrzegająca fałsz i uczuciową obłudę. W wykreowaniu tego kobiecego portretu wielką rolę odegrała wspaniała aktorka, ściśle związana z początkiem drogi twórczej Antonioniego - Monica Vitti, idealne medium jego twórczych penetracji. Z niezwykle udanego okresu tej współpracy pochodzą cztery wielkie dzieła zaliczane dziś do klasycznych pozycji kinematografii - Przygoda (L'avventura; 1956), Noc (La notte; 1961), Zaćmienie (L'eclisse; 1962) i Czerwona pustynia (Il deserto rosso; 1964). Po tym ostatnim nastąpiło długie rozstanie, które zdecydowanie negatywnie odbiło się na dalszej karierze Moniki Vitti. Michelangelo Antonioni urodził się 29.09.1912 r. w Ferrarze. Początkowo zamierzał kształcić się w kierunku ekonomicznym, ale już w czasie studiów jego pasja twórcza wzięła górę nad upodobaniem do zgłębiania tajników nauk ekonomicznych. Zajmował się nie tylko pisaniem o filmie ale również zadebiutował jako dokumentalista realizując film o szpitalnym życiu pacjentów z upośledzeniem umysłowym. Mimo że swym pozauczelnianym obowiązkom poświęcał sporo uwagi w 1935 r. otrzymał dyplom wydziału ekonomii i podjął pracę jako urzędnik bankowy. Po czterech latach porzucił jednak bank by poświęcić się bez reszty kinu. Ukończył kurs reżyserski w rzymskim Centro Sperimentrale di Cinematografia. Równolegle współpracował z redakcją magazynu Cinema a także próbował sił jako autor scenariuszy. Na początku lat 40. wyjechał do Paryża gdzie pracował jako asystent samego Marcela Carné realizującego wówczas Wieczornych gości. Po powrocie do Włoch w latach 1943-47 Antonioni pracował zarówno nad scenariuszami jak i nad filmem dokumentalnym Ludzie znad Padu (Gente del Pad). Pierwszym pełnometrażowym filmem fabularnym Antonionego była - niezauważona ani przez krytykę ani przez publiczność - zrealizowania w 1950 r. Cronaca di un amore (Kronika pewnej miłości). Kolejne trzy filmy również przeszły przez ekrany bez większego echa. Większe zainteresowanie wzbudziły Przyjaciółki (Le amiche; 1955) i Krzyk (Il grido; 1957). Jednak przełomowym w karierze Antonioniego obrazem okazała się Przygoda. Mimo kontrowersji jakie wywołał ten obraz nagroda canneńskiej krytyki zwróciła uwagę na 48-letniego już wówczas twórcę. Od tego momentu każdy nowy film Antonioniego przyjmowano z ogromnym zainteresowaniem i rosnącym przekonaniem o prekursorskiej i nowatorskiej roli jego filmów w wytyczaniu nowych dróg rozwoju współczesnej kinematografii. Antonioni, mimo że był wielbicielem włoskiej kultury, którą był na wskroś przesiąknięty nigdy nie przywiązywał wielkiej wagi do miejsca swego zamieszkania. Stąd z równą łatwością realizował filmy w ojczyźnie jak i poza jej granicami - w Anglii (tu zrealizował głośne i nagradzane Powiekszenie /Blow-up 1966/), Chinach i Stanach Zjednoczonych. W 1975 r. w koprodukcji włosko-francusko-hiszpańskiej powstał jeden z najciekawszych filmów mistrza Zawód: reporter (Professione: reporter) - obraz zrealizowany w plenerach Afryki i wielkich miast zachodnioeuropejskch. Ta łatwość tworzenia wszędzie i w każdych warunkach nie była efektem programowego kosmopolityzmu reżysera, ale wynikała z uniwersalności jego podejścia do bohaterów - dobierania im takiego tła, które najlepiej podkreślało jednostkowe problemy i dylematy postaci zaludniających jego filmowe obrazy. To nie miejsce zamieszkania określa człowieka, ale jego wyjątkowy i niepowtarzalny pejzaż wewnętrzny - zdaje się mówić reżyser. O niezwykłej, twórczej witalności Antonioniego świadczy fakt, że w polu jego zainteresowań znalazły się tematy szersze, problematyka dotykająca sfery życia społecznego - jak choćby młodzieżowa rewolta lat 60. w Zabriskie Point z 1968 r. czy problemy codziennego życia w Chinach w głośnym reportażu Chung Kuo Cina. Spróbował także sił w zupełnie nowym dla siebie gatunku filmowym jakim jest melodramat realizując Il mistero Oberwald (Tajemnica Oberwaldu; 1980) na podstawie dramatu Cocteau "Orzeł o dwóch głowach". Powrotem do dawnego stylu stał się zaprezentowany na festiwalu w Cannes obraz Identificazione di una donna (Identyfikacja kobiety; 1982) - rzecz o procesie tworzenia i poszukiwaniu przez reżysera idealnej odtwórczyni roli głównej, a więc w pewnej mierze dzieło autotematyczne. W 1995 roku festiwal filmowy w Wenecji zdominowany został głośnym wydarzeniem, jakim był pokaz filmu Antonioniego Po tamtej stronie chmur (Par-dela les nuages). Po milczeniu trwającym ponad dziesięć lat reżyser zaprezentował swój nowy film. Realizację reżyser rozpoczął w 1983, ale choroba zmusiła go do przerwania pracy. Kłopoty finansowe i zdrowotne okazały się jednak barierą do przezwyciężenia. Wiele w tym zasługi Wima Wendersa, którego uporczywe kołatanie do producentów a potem współpraca reżyserska umożliwiły ukończenie filmu. Filmografia Antonioniego nie jest ilościowo imponująca. W każdym przypadku jednak - nawet jeśli zrealizowany przez niego film okazywał się słabszy czy mniej nośny - wielki filozoficzny i moralny wymiar jego rozważań nadawał im rangę dzieł godnych najwyższej uwagi. I to nie tylko ze względu na wagę poruszanych tematów ale także z uwagi na nowatorskie podejście do filmowego warsztatu, umiejętność wprzęgnięcia techniki w poszukiwanie czysto artystyczne. Być może właśnie nowatorstwo formalne filmów Antonioniego paradoksalnie przyczyniło się do wydłużenia drogi reżysera ku filmowym szczytom. Dziś jednak nie sposób przecenić zarówno jego wkładu w rozwój języka filmowego jak i niesłabnącej siły oddziaływania jego filmów na kolejne pokolenia kinomanów. Michelangelo Antonioni zmarł w swoim domu w wieku 94 lat 30 lipca 2007 r.. scenariusz:
|
Kupujesz bilet online? Możesz okazać go na telefonie, przed wejściem na salę
www.OpenCinema.pl
Zapraszamy do współpracy przy
organizacji kina letniego
organizacji kina letniego
Copyright 2024 © Kino Charlie - Wszelkie prawa zastrzeżone
/
Polityka RODO
/
Polityka Cookies