Andrzej Munk (ur. 16 października 1921 w Krakowie, zm. 20 września 1961 pod Łowiczem) – polski reżyser filmowy, jeden z przedstawicieli nurtu zwanego polską szkołą filmową. W czerwcu 1939 ukończył gimnazjum w Krakowie. W czasie okupacji hitlerowskiej przeniósł się do Warszawy i ze względu na pochodzenie żydowskie musiał się ukrywać. Pracował w firmie budowlanej, później brał udział w powstaniu warszawskim. Po powstaniu przebywał w Generalnym Gubernatorstwie, a po wyzwoleniu wrócił do Warszawy. Studiował na Politechnice Warszawskiej, a następnie na Uniwersytecie Warszawskim, ale ostatecznie został przyjęty do Szkoły Filmowej w Łodzi. Ukończył ją w 1951 (wydział operatorski i reżyserski). W latach 1948-1952 był członkiem PZPR, lecz w 1952 został usunięty z organizacji za zachowanie „niegodne członka partii”. W latach 1950-1955 pracował w Wytwórni Filmów Dokumentalnych, początkowo jako operator Polskiej Kroniki Filmowej, potem jako reżyser fabularyzowanych filmów dokumentalnych. Zapewniły one Munkowi trwałe miejsce w historii polskiej kinematografii. Śmierć przerwała pracę nad filmem Pasażerka, który został ukończony przez Witolda Lesiewicza w 1963. W latach 1957-1961 był wykładowcą w łódzkiej szkole filmowej. Od 1965 łódzka PWSFTviT przyznaje nagrodę jego imienia dla najlepszego debiutanta roku. Andrzej Munk zginął w wypadku samochodowym pod Łowiczem, prowadząc samochód Fiat 500. Jest pochowany na Cmentarzu Wojskowym na Powązkach w Warszawie.

FILMOGRAFIA

REŻYSER:

1963 – Pasażerka
1960 – Zezowate szczęście
1958 – Spacerek staromiejski
1957 – Eroica
1957 – Zakonnica
1956 – Człowiek na torze
1955 – Błękitny krzyż
1955 – Niedzielny poranek
1953 – Kolejarskie słowo
1951 – Kierunek – Nowa Huta!

SCENARIUSZ:

1956 – Człowiek na torze

1955 – Błękitny krzyż