Kandahar

Film nie jest ani dokumentem, ani filmem fabularnym. Dzieło Makhmalbafa sytuuje się gdzieś pomiędzy tymi dwoma formami. To pierwszy film ukazujący współczesny Afganistan z innej niż dotychczas perspektywy: z perspektywy świadka, uczestnika tamtejszych wydarzeń. Sam reżyser określa styl swojego dzieła jako poetycki realizm. "Kandahar" opowiada historię młodej dziennikarki, która jako dziecko wyemigrowała z Afganistanu. Teraz jedzie do swojej ojczyzny. Jej siostra chce popełnić samobójstwo podczas najbliższego zaćmienia Słońca. Nafas postanawia odwieść ją od tego zamiaru. Ścigając się ze Słońcem, przemierza kraj ogarnięty wojną z talibami.

Film porusza tematy głodu, biedy, totalitaryzmu, stosowania min. Opowiada też o sytuacji tamtejszych kobiet. Niektóre ujęcia przypominają formą neorealizm, inne surrealizm Felliniego. Jednak wszystkie charakteryzują się irańską zwięzłością, powagą, surowością. Reżyser osiąga bardzo sugestywną atmosferę tragedii i przemocy bez pomocy efektów specjalnych, eksplozji, krzyku cierpiących ludzi. Podróż głównej bohaterki jest zarazem podróżą do piekła, jak i poszukiwaniem człowieczeństwa, ludzkich odruchów, humanizmu w tamtejszych warunkach. Tak jak inne filmy mistrzów kina irańskiego, urzeka czystą poezją i złudną prostotą.