W biurze prywatnego detektywa, którego nazwisko Kemal Kayankaya wskazuje, że pochodzi z kraju Półksiężyca, zjawia się piękna Turczynka i prosi, aby odszukał jej zaginionego męża. Ten chętnie przyjmuje zlecenie, chociaż wejście w środowisko żyjących w Niemczech Turków nie będzie dla niego łatwe. Pozbawiony rodziców i wychowany od dziecka w Niemczech nie zna języka swoich przodków, natomiast język niemiecki zastąpił mu z powodzeniem język ojczysty.
Zagadka kryminalna, którą ma rozwiązać bohater filmu to tylko forma, w jaką Doris Dörrie wpasowała swoją opowieść o współczesnym, wieloetnicznym społeczeństwie niemieckich miast. Postać prywatnego detektywa, w którym dopatrzyć się można rysów Philipa Marlowea, i który z racji swojej pracy styka się z wszelkimi możliwymi środowiskami, to doskonały obiekt do obserwacji. W każdej niemal sytuacji i w każdym miejscu, do jakiego trafia: Czy będą to blokowisko czy dzielnica willowa, posterunek policji czy bar ze stipteasem, spalarnia śmieci czy kantyna w telewizyjnym studio, wszędzie spotyka powszechną w dzisiejszym świecie ksenofobię, stereotypy narodowe, zanik społecznych i rodzinnych więzi.
Reżyserka w swojej krytyce nie ogranicza się tylko do Niemców. Zakłamanie tureckich emigrantów, dla których rodzina ma być moralnym azylem w zepsutym zachodnim świecie jest takie samo jak zakłamanie Niemców, uważających siebie za otwartych i tolerancyjnych w stosunku do przybyszów ze Wschodu, przekonuje dowcipnie w swoim filmie Doris Dörrie.
|
