Francja, rok 1794. Wielka Rewolucja Francuska wkroczyła w krwawą fazę Wielkiego Terroru. 50-letni markiz de Sade - libertyn, ateista, autor skandalizujących książek i sztuk teatralnych - zostaje przewieziony z więzienia w Saint-Lazare do półzamkniętego zakładu Picpus, mieszczącego się w murach dawnego żeńskiego zakonu. Dla purytanina Robespierre'a markiz jest wrogiem publicznym numer jeden: "jednostką całkowicie niemoralną", "niegodną społeczeństwa", aż proszącą się o surowe potępienie, w szczególności za gorszącą powieść "Justyna czyli nieszczęścia cnoty".
Po przejściach w Saint-Lazare i Bastylii, pobyt w Picpusie wydaje się markizowi i innym przetrzymywanym tu arystokratom rajem. Jest tu wytworne towarzystwo, są wytworne kobiety, a strażnicy i dyrektor zakładu, Coignard przymykają oczy na toczące się na korytarzach i w ogrodach "drugie życie": schadzki, małżeńskie zdrady itp. Spędzeni z całej Francji przedstawiciele możnych arystokratycznych rodów, nie zważając na niewygody, żyją - jakby nigdy nic - własnym życiem, przeniesionym z wolności.
Uwagę markiza de Sade'a zwraca od samego początku młoda dziewczyna Emilie de Lancris, która przebywa w Picpusie razem z ojcem, wicehrabią de Lancris i matką. Markiz zaprzyjaźnia się z Emilie.
Tymczasem nad Picpusem zbierają się ciemne chmury, terror przybiera na sile. Do zakładu raz po raz wpadają żołnierze Robespierre'a i zabierają swoje ofiary w bezpowrotną podróż na szafot. Z czasem i to nie wystarcza okrutnemu dyktatorowi: gilotyna zostaje ustawiona na dziedzińcu zakładu, kaci nie próżnują, ich kosze wypełniają się obciętymi głowami. Raj zamienia się w piekło.
|
