Decasia jest kolażem rozkładających się, niszczejących taśm filmowych. Fanom kina często przypomina się, że duża część historii filmu jest już utracona lub zagrożona rozkładem oraz że potrzeba środków na zachowanie tego, co zostało. Decasia przytrafiła się już wielu niemym filmom, kronikom filmowym itp. Niespodziewanym akcentem jest fakt, że ta śmierć, manifestująca się jako wir czarno-białej psychodelii, jest piękna.
W filmie tym nie ma tradycyjnej fabuły. Zaczyna się stosunkowo nienaruszonymi ujęciami wirującego derwisza i kręcących się szpul filmowych, lecz wkrótce przechodzimy do taśmy, która została prawie całkowicie zniszczona. Amorficzne, plamiste kształty przelewają się przez ekran; obrazy przeskakują od czerni do bieli, od pozytywu do negatywu, w tę i z powrotem; sceny plenerowe wydają się być kręcone podczas zupełnie nieziemskich warunków atmosferycznych. Gra światła często sprawia, że wydaje się, jakby ludzie i budynki na ekranie byli bombardowani.
Bill Morrison, który napisał scenariusz, wyreżyserował, wyprodukował i zmontował to oryginalne dzieło, nawet nie nazywa Decasii filmem. Woli używać określenia "symfonia Michaela Gordona". Podkład muzyczny autorstwa Gordona cechują dźwięki, które zazwyczaj zarezerwowane są dla thrillerów, a i tam używane są oszczędnie. Być może takie jest zamierzenie, gdyż każdej klatce filmu towarzyszy przerażenie - groza wywołana stanem rozkładu.
Decasia to fascynujący w odbiorze eksperyment filmowy.
Film ma niesamowity nastrój, bardzo ciekawy pomysł i atmosferę jak ze snu...ale... dlaczego jest taki długi?? W trakcie seansu cześć osób nie dała rady wysiedzieć przed ekranem, a ja już nie wytrzymywałam przy scenie ze spadochronem...:/ Dotrzymałam do końca, ale efekt filmu po kilkunastu minutach stracił wiele. Podarta 01-10-2005, 11:14
|
