Trzy kolory. Czerwony

„Trzy kolory. Czerwony” ostania część tryptyku dotycząca braterstwa jest najbardziej osobistym i optymistycznym filmem Kieślowskiego. Ta prosta historia pokazuje warianty miłości i daje wielorakie możliwości interpretacyjne przesłania.

Dwudziestokilkuletnią modelkę Valentine, poznajemy w jej mieszkaniu podczas rozmowy telefonicznej z przebywającym poza granicami Szwajcarii ukochanym Michelem. Następnego dnia Valentine potrąca samochodem sukę Ritę. Dzięki informacji na obroży odwozi ją do właściciela. Mieszkający samotnie w willi na przedmieściach Genewy właściciel jest oschły i nie zainteresowany swoim psem. Valentine zawozi psa do weterynarza i postanawia go zatrzymać. Nazajutrz na spacerze Rita ucieka. Przeczucie Valentine nie myli, pies wrócił do właściciela. Zaintrygowana próbuje rozmawiać z właścicielem, który okazuje się być emerytowanym sędzią. Valentine jest zszokowana i zniesmaczona, gdy odkrywa, że głównym zajęciem wypełniającym pustkę sędziego jest podsłuchiwanie rozmów telefonicznych sąsiadów. Ma zamiar opowiedzieć o tym podsłuchiwanym sąsiadom jednak uświadamia sobie, że wyrządziłaby wiele krzywdy mówiąc o podsłuchanych brudach i tajemnicach rodzinnych. Postanawia milczeć. Valentine zbliża się w rozmowach z sędzią, ich relacje przybierają formę duchowego związku.

Najlepszy z kolorów. Najlepsze dzieło Kieślowskiego? Jak dla mnie chyba tak.

Marmik 14-02-2007, 00:45