Szepty i krzyki narodziły się z wizji plastycznej. "Zdarza się, że obrazy uparcie powracają, a ja nie wiem dlaczego. - wspomina Ingmar Bergman - Potem znikają, znów powracają i są dokładnie takie same. Cztery kobiety w bieli w czerwonym pokoju. Krzątają się, szepczą między sobą i są nader tajemnicze. (...) Opisana powyżej scena prześladowała mnie przez rok. Byłem akurat zajęty czym innym, ale ponieważ te kobiety powracały z wielkim uporem, zrozumiałem, że czegoś chcą."
Jest początek XX wieku, jesień - Agnes, samotna właścicielka XVIII-wiecznego pałacyku umiera na raka. Jej siostry przybywają, aby towarzyszyć jej ostatnim chwilom. Jednak kobiety najwyraźniej nie mają ze sobą prawdziwego kontaktu, Karin i Maria boją się śmierci siostry i uciekają do swoich spraw. W ich życiu panuje pustka, ich małżeństwa są emocjonalnym piekłem - Karin obsesyjnie nienawidzi dużo starszego Frederika, a Maria zamierza zdradzić Joakima, cały czas uwodząc lekarza Agnes. Jedyną osobą, która cierpliwie czuwa przy łóżku chorej jest Anna - służąca, która niedawno straciła własne dziecko. Nawet bliskość śmierci nie jest w stanie wytrącić tego świata ze stanu emocjonalnego otępienia, hipokryzji i wszechobecnego egoizmu.
"Początek jak z "Trzech sióstr", koniec jak z "Wiśniowego sadu", a w środku Strindberg" - tak François Truffaut ocenił to, jak je nazwał, "arcydzieło czystego obrazu na temat kobiet".
" Nawet bliskość śmierci nie jest w stanie wytrącić tego świata ze stanu emocjonalnego otępienia, hipokryzji i wszechobecnego egoizmu." - to był świat lat 70tych ubiegłego wieku. Mamy już 2007 rok i wszystko zmieniło się na jeszcze gorsze
:(
Tylko, że nasze czasy nie mają swojego geniusza pokroju Bergmana :(
Film jest niesamowity. Dzisaj (15.06)będzie wyświetlany w Krakowie, w kinie Kijów o 19.15 ateist 15-06-2007, 12:51 Arcydzieło, z porazajaco pieknymi zdjęciami Svena Nykvista. hibsanlu 25-05-2006, 00:00
|
