Młode rodzeństwo, Gol Ghoti i Zahed, co noc odwiedza swą matkę w więzieniu, by spać z nią w jej celi. Gdy pewnego wieczora tym "nocnym więźniom" zabroniono wstępu na teren więzienia, ruszają na ulice Kabulu, by dokonać jakiegoś przestępstwa i dać się zaaresztować. Wydaje im się, że to jedyny sposób, by ponownie ujrzeć matkę. Z uratowanym przed bandą dzieciaków psem u boku wkraczają w pełen niebezpieczeństw świat dorosłych.
Marziyeh Meshkini, żona reżysera Mohsena Makhamalbafa (Kandahar) i matka reżyserek filmowych Samiry i Hany powraca z drugim, po debiucie Dzień, w którym stałam się kobietą, filmem. Przedstawia widzom dziecięcą odyseję - barwną, komiczną, tragiczną i pełną mądrości zarazem. Film został nakręcony w Afganistanie w 2003 roku, a jego akcja toczy się podczas drugiej rocznicy wydarzeń 11 września. Oparty jest na prawdziwych zdarzeniach, których świadkiem była Meshkini, gdy szukała plenerów do O piątej po południu, filmu swej córki. Praktycznie jak na dłoni widać tu powiązania pomiędzy współczesnym kinem irańskim a włoskim neorealizmem. Bezpańskie psy są uderzająco piękne i pełne surrealistycznych, poetyckich obrazów, takich jak choćby "dom" w postaci telewizora stojącego w opuszczonym samochodzie. Wyjątkowy świat pokazany przez reżyserkę nieustannie zaskakuje, tak jego niezłomnych dziecięcych bohaterów, jak i widzów.
Mnie ten film chwycił za serce.
Bardzo realistyczny, poruszający,prawdziwy aż do bólu,a jednak nie pozbawiony humoru.
NIGDY wiecej wojny! nie wiem kto na niej zyskuje ale DZIECI ZAWSZE tracą! Dorota 10-10-2007, 14:45 "Bezpańskie psy" oglądałem z perspektywy mieszkańca zachodniego świata, dla ktorego świat pokazany w omawianym filmie jest nie mniej odległy niż europejskie wieki średnie. To co najciekwasze więc z mojego punktu widzenia w tym filmie to jego egzotyka. Ale nie egzotyka rodem z kina hoolywodzkiego - pięknie pokazana i w gruncie rzeczy mocno osadzona w tradycji świata zachodu. Egzotyka "Bezpańskich psów" polega na tym iż samo oglądanie tego filmu jest doznaniem dziwnym, bo nie znanym. Przez to film ten - przyznaję - nie jest łatwy w odbiorze. Dłużyzny, powtarzające się dialogi, różnice kulturowe - również w sferze robienia filmu - widać tu na każdym "kroku". I chociaż samo kino irańskie nie jest mi obce to ten film jest wyjątkowo INNY. Dlatego jeżeli miałbym go komukolwiek polecać to a pewno nie ze względu na doznania estetyczne, doznania intelektualne czy jakiekolwiek inne, które towarzyszą ogladaniu dobrego kina. Bo takich nie miałem. Jednak ten film jest mimo wszystko ciekawy bo prawdziwy. Jak żaden reportarz w gazecie czy nawet program telewizyjny pokazuje rzeczywistość i problemy miwszkańców takich miejsc na ziemi jak Afganistan czy Iran. Kiedy oglądamy wiadomości w telewizji i słuchamy kolejnego newsa z pola walki wojny z terroryzmem, o kolejnej interwencji Ameryki gdzieś na końcu swiata, o kolejnych posunieciach politycznych talibów czy ajatollahów to nie zdajemy sobie sprawy jaki realnie ma to wpływ na ludność cywilną. Możemy się jedynie domyślać. To dzięki takim filmom jak "Bezpańskie psy" możemy dowiedzieć się o instytucji "nocnego więźnia", o tym co się dzieje z dziećmi talibów przetrzymywanych w Guantanamo Bay, jakie są losy kobiety afgańskiej oskarżonej o bigamię (niekoniecznie pod rządami talibów), etc. Chociażby dlatego ten film zobaczyć. Gwarantuję że wówczas inaczej wyglądają prasowe czy też telewizyjne doniesienia z Bliskiego Wschodu. Doman 26-09-2006, 16:16
|
