Wielka cisza to surowy film, który w swej czystej formie bliski jest spokojnemu, medytacyjnemu życiu w klasztornych murach. Bez muzyki, jedynie z klasztornymi śpiewami, bez wywiadów, bez komentarzy, bez dodatkowych materiałów. Zmiany czasu, pór roku i wszystkie powtarzalne elementy dnia i modlitwy - ten film nie jest odwzorowaniem życia klasztornego, ale istotą tegoż życia. To film o świadomości, absolutnej obecności, o życiu ludzi, którzy w najczystszej formie poświęcili całe swoje życie Bogu. Wielka cisza, kolejne dzieło reżysera nagradzanego za L’amour, l’argent, l’amour i Die Terroristen, to pierwszy w historii film opowiadający o życiu wewnątrz klasztoru Grande Chartreuse, głównego klasztoru legendarnego zakonu kartuzów w Alpach Francuskich.
Zakon kartuzów jest bractwem o jednej z najbardziej ścisłych reguł w kościele rzymskokatolickim. Ukryci przed ludzkim wzrokiem mnisi wiodą życie według starych reguł i rytuałów. Klasztor zamknięty jest dla odwiedzających i turystów, nie istnieją żadne współczesne filmy z udziałem mnichów. Ostatnie zdjęcia pochodzą z 1960 roku, kiedy dwóch dziennikarzy otrzymało pozwolenie na przekroczenie klasztornych murów, pod warunkiem że kadry nie będą zawierać obrazów samych mnichów.
Dziewiętnaście lat po pierwszym spotkaniu z obecnym przeorem zakonu reżyser Philip Gröning otrzymał pozwolenie na realizację filmu o życiu mnichów. Było to owocem długotrwałych i opartych na zaufaniu stosunków między reżyserem i kapłanem. Przez co najmniej siedem lat żaden inny film nie będzie mógł być nakręcony na terenie klasztoru. Jednak, biorąc pod uwagę, że przez tak długi okres żaden filmowiec nie uzyskał pozwolenia na realizację, obraz ten może pozostać jedynym, jaki został nakręcony w klasztorze. Philip Gröning mieszkał w klasztorze i na co dzień towarzyszył mnichom z kamerą. Aby stać się częścią normalnego życia mnichów i ich rytuałów, reżyser musiał doświadczyć pustelczniej egzystencji, tylko tak mógł zbliżyć się do świata mnichów i nowicjuszy, wiodących swoje życie pomiędzy starymi obrzędami i bez zdobyczy cywilizacji.
Film był realizowany podczas prawie czterech miesięcy pracy wiosną i latem 2002 roku, kolejnych trzech tygodni zimą 2003 roku oraz ostatnich trzech dni grudnia 2003. Z nakręconego materiału powstał pełnometrażowy film, jego krótsza wersja dla telewizji, album ze zdjęciami oraz płyta z nagraniami mszy i psalmów.
Film niezwykły... szkoda,że nie da się go obejrzeć w tym kinie!
Nie dość, że przez dłuższy kawałek warczy jakiś okropny wentylator, to w 1/3 urwała się taśma i trzeba było długo czekać aż ktoś z obsługi łaskawie usunie usterkę... wściekła 04-05-2007, 22:50 Niesamowicie sie oglada ten film...szkoda tylko ze...sa osoby ktore nie potrafia tego docenic...i odbieraja telefon na sali! rozmawiajac dobra miunte z kims...
!!! EWa 28-04-2007, 21:57 ja potrzebowałem tygodnia. do ułożenia w głowie. oglądałem „wielka cisza”. film.
ułożył się tak dziwnie. niby emocje jak oglądałem. niby coś co nie pozwalało ruszyć się z miejsca po. wydawać by się mogło. odfrunie. nie raz już podobnie bywało. nie. pozostał w mojej głowie. nie cisza. spokój. przyroda. połączone. wewnątrz ludzie. dopełnienie całości. Paweł Kępka 24-03-2007, 09:52 Film można potraktować jako świetny suplement dla rekolekcji wielkopostnych. Obrazy z życia klasztornego mnichów nadaje codziennym, prozaicznym zadaniom niemalże sakralny charakter. Proste czynności, które sa częścią życia każdego człowieka,tu stają się sposobem oddawania czci Bogu. Przez trzy godziny ciszy w kinie możemy poczuć swoiste oderwanie od świata i zanuzenie w życiu kartuzów,jakby obok nich.Goraco polecam! Sebik 23-03-2007, 12:31 Świetny dokument poruszający temat wiary i powołania.Życie klasztorne połączone z otaczającą,zmieniającą się przyrodą.Widz ma wrażenie,że sam przebywa wśród mnichów i bierze udział w ich życiu.Naturalne efekty
dźwiękowe dopełniają tylko pozytywne wrażenia.Myślę,że ten film powinien być rozpowszechniany w zakonach,uczelniach katolickich i seminariach duchownych.
Miła obsługa kina. Szkoda,że brak reklamy (szyldu) kawiarni.Pozdrawiam... Andrzej Świebodziński 22-03-2007, 18:05 wyjątkowe miejsce - wyjątkowy film. gorąco polecam. nie bójcie się 3godzin bez akcji i słów, tam to niepotrzebne. podziękowania dla widzów za świetną reakcję na film, skupienie i zachowanie kompletnej ciszy, o którą przecież nieraz trudno. cóż, widocznie film się podoba. ciekawe czy tylko w tym wyjątkowym kinie. jk 21-03-2007, 23:17 Gorąco polecam czas się nie dłuży. Można zobaczyć na własne oczy co to jest powołanie. Barbara 20-03-2007, 17:33 Nareszcie wszechogarniajaca cisza!!! @ 19-03-2007, 11:13 Gorąco polecam, pomimo oglądnia 3h bez akcji, bez słów, film-dokument robi niesamowite wrażenie, człowiek zastyga w czasie... odpoczywa i podziwia. Są tu piękne ujęcia krajobrazów, siły natury, całego życia klasztornego. Surowa forma potwierdza prawdziwość filmu. Pozdrawiam E. 01-03-2007, 10:40
|
