Bohaterem filmu jest młody poeta. Leczącego się w szpitalu psychiatrycznym mężczyznę poznajemy poprzez jego sny, obsesje, urojenia i lęki. Zanurzone w szpitalną rzeczywistość powidoki przeszłości są wiwisekcją złożonej psyche, rodzajem przekroju przez mózg. Majewski przekonuje, że świat imaginacji jest dużo bogatszy od rzeczywistości. Można nie ruszać się z miejsca, a jednocześnie żyć intensywnie. Symultaniczny przepływ obrazów i wydarzeń wyznacza nowe wymiary narracji filmowej odrzucającej linearność i dialogi. Nie padają tu żadne słowa, a pomocą w doświadczeniu całości jest tylko muzyka i kreacyjnie zbudowany dźwięk. Pomimo tego widz łapie się na bezustannej konfabulacji - bowiem w zależności od skojarzeń ze swoimi doświadczeniami, odkrywa różne wersje wydarzeń i motywów.
Ukazać proces kształtowania się duszy poety nie popadając przy tym w pretensjonalność, jest zadaniem niezwykle karkołomnym. Majewskiemu to się jednak znakomicie udało. Rezygnując z dialogów i klasycznej linearnej narracji, Majewski oparł swój film na symultanicznym strumieniu wyjątkowo sugestywnych, a przy tym bardzo symbolicznych obrazów.
Warto dodać, że reżyser nie wymaga od odbiorcy znajomości swojej instalacji pt. KrewPoety, będącej punktem wyjścia dla realizacji Szklanych ust.
Film zdecydowanie dla ambitnych widzów przekonanych, że kino jest Sztuką. przyjaciel charli'ego ( p.... 04-05-2007, 15:34 Byłem na wystawie, zrobiła na mnie duże wrażenie. Czy Szklane usta to po prostu połaczenie w jedną całość poszczególnych videoartów "krwi poety"? Czy jest muzyka skrzeka? Czy to cos zupełnie innego z epizodami z wystawy? yetti 13-04-2007, 20:03 Jesli Ktoś byl na wystawie Lecha Majewskiego "Krew Poety" w Atlasie Sztuki - film moze go zainteresowac,
wystawa byla bardzo udana zara 12-04-2007, 14:28
|
