Korowód

A mnie się film podobał!
Nie chcę pisać że był wspaniały, wyjątkowy, zachwycający, genialny, bo nie ma co strzępić jęzora po próżnicy. Zastanawia mnie jednak skąd tyle niezasłużonego jadu we wcześniejszych wypowiedziach. Czyżby jakiś sfrustrowany i miękikim chujem robiony wykładowca filmówki, czy kulturoznawstwa zły na Stuhra prowadził krucjatę wraz ze swymi studentami? Paulina Kowalska to się aż 2 razy z tej złości wpisała ;-)
Krytyk jest jak impotent; sam zrobić nie potrafi to zohydzi innym.
Napisałem to tylko dlatego żebyś drogi widzu nie przejmował się opiniami rzygających żółcią, tylko obejrzał film i ocenił sam.
Ja po przeczytaniu poniższych opinii też nie chciałem iść na ten film; dziewczyna mnie namówiła i nie żałuję!
"Roberto" był na jakimś innym filmie, albo był pod wpływem jakiegoś psychostymulanta. Otóż dentystka proponuje pacjentce lody, nie ciastko! Lody po zabiegu są doskonałe (zapytaj stomatologa lub farmaceuty;-).
Miasto Radom się w tym filmie nie pojawia! No jest Kraków, Warszawa, Palma de Majorka, Rzeszów, ale Radom NIE! Poza tym nie ma tu słowa, czy kadru krytykującego mieszkańców jakiejkolwiek miejscowości.
Sam film nie jest wcale o "esbeckich teczkach" tylko o tym że warto żyć prawdziwie i budować tylko na prawdzie. Najwspanialsza konstrukcja wali się w ułamku sekundy jeśli została zbudowana na fałszu. Prawda jest ZAWSZE dobrem, nawet ta trudna, bolesna i zupełnie niepasująca do naszych planów. Gdyby Bartek "zaczekał" z bolesną prawdą tylko tydzień; "dla dobra Kasi" pozbawiłby ją szansy na poznanie ciekawego człowieka, wyjaśnienia zagadki namolnego turysty, a być może szczęścia.
Jest o tym że relatywizm moralny współczesnego społeczeństwa pozbawia życie sensu.
Ula wcale nie jest "wyszczekana", ona TYLKO nazywa rzeczy po imieniu.
Nie napiszę że film jest dobry, wzruszający, prawdziwy. Napiszę tylko że mnie się on podobał i że każdy powinien iść i wyrobić sobie własne zdanie, nie zważając na komentarze pełne jadu i kłamstwa (Radom).
Nie rozumiem też czepiania się dialogów. Moim zdaniem są OK. Czy mówiąc na do swoich bliskich używacie języka Słowackiego, Mickiewicza, Tuwima, Miłosza? Pewne niezręczności są całkiem naturalne.
Jedyne co może w filmie drażnić to nachalny "product placement", czyli kryptoreklama. Wszyscy używają komórek NO... no wiecie jakich i jeszcze zachwalają ich zalety (GPS). Żenia! Występują też "tanie" linie lotnicze, aparat który robi "najlepsze zdjęcia na świecie" i pare innych. No podobno były kłopoty z produkcją... Myślę że legenda o wycofaniu się TVP z produkcji to chwyt marketingowy.
TO NIE JEST FILM O LUSTRACJI INO O MORALNOŚCI i PRAWDZIE i JAK WARTO ŻYĆ.
OBEJRZEĆ WARTO!

Pan Stuhr zrobił sobie żart ze swoich widzów, albo został obarczony nagłym zanikiem artyzmu i kompetencji reżyserskich!!!

Ni estety nie jest to złośliwe, nie jestem przeciwnikiem talentu reżyserskiego Pana Sturha (choć do zwolenników też nigdy nie należałem). Jestem zwykłym widzem, który wybrał się do kina na polski film – wierząc, że wyszło ono z tarapatów. Wiarę taką przywróciły mi ostatnie „Sztuczki”, czy chociażby wcześniejszy „Plac Zbawiciela”. Wiara ta jednak została mocno podważona i jest to dla mnie kolejny wielki sprawdzian przez który ciężko będzie mi przejść.
Przejdę do fabuły, która miała być najmocniejszą stroną filmu. Zaczyna się obiecująco – przedstawiony zostaje nam główny bohater Bartek (jeszcze nieoszlifowany diament łódzkiej sceny teatralnej - Kamil Maćkowiak) – udaje, że studiuje, udaje, że kocha, udaje, że jest szczery…po prostu typowy współczesny student – kłamca, zdrajca, bezlitosny na cudze nieszczęście, szukający wrażeń we wszystkich dziedzinach życia tylko nie w nauce (chyba to miał na myśli reżyser). Tutaj po raz pierwszy nie zgodzę się z wizją Pana Jerzego – postać zbyt schematyczna, przerysowana, w ogóle nie przekonywująca. W tle przedstawione są jego kobiety – ta obecna i ta przyszła. O tych postaciach nie warto się nawet rozpisywać – no można wspomnieć o mieszkance Radomia – która przedstawiona jest jako zbuntowana nastolatka z „wyszczekaną” ładną buzią, która używa bardzo swojskiego słownictwa – ciekawe swoją drogą jak film odbiorą mieszkańcy Radomia – miasto zostało przedstawione jako zabita dechami wieś z ograniczonymi ludźmi.
Najważniejszą sprawą jednak w filmie jest sprawa teczek esbeckich i historia współpracownika tej instytucji. Całe napięcie (bo takie nawet się pojawia przez pierwszy kwadrans filmu) pada, gdy profesor Dąbrowski (w tej roli Jan Frycz) czyli wspomniany SB-ek opowiada całą swoją historię łowcy sensacji, dziennikarzowi jednego z tabloidów, którym jest właśnie Bartek. Zagmatwane to wszystko- jednak w filmie to jest bardzo proste. Łatwe też jest nabieranie przez Bartka wszystkich wokół – no może tylko nie widza. Od tego momentu, czyli tak naprawdę przez ¾ filmu mamy do czynienia z filmem romantycznym, a tak naprawdę z komedią, ale niestety nie z założenia reżysera. Śmiejemy się w filmie nie z żartów, gagów, komediowych dialogów, dowcipnych pomysłów – śmiech nasz wywołują niewiarygodnie głupie dialogi, które przyprawiają o ból zęba. To właśnie dramatyczne sytuacje wyglądają niezamierzenie komicznie ( dentystka zaprasza swoją pacjentkę tuż po zabiegu stomatologicznym na wspólne ciastko – nie patrząc na spuchniętą koleżankę i na to, że jeszcze nie skończyła pracy – problemy i chęć się podzielenia z nimi ważniejsze w końcu). To wszystko musi być śmieszne – sam popłakałem się w kinie. To były z jednej strony łzy radości, typowego wrzucania filmowi – z drugiej strony jednak łzy zawodu, że spodziewałem się cudnego filmu, z prawdziwymi ludźmi i przejmującymi historiami. Okazało się jednak, że cała konstrukcja filmu nie nadaje się nawet na zaliczenie pierwszego roku reżyserii na PWSFTviT.
Mógłbym tak wymieniać te wszystkie wpadki reżyserskie, scenariuszowe, a nawet aktorskie – bo tutaj to też zawodzi. Nie wiem co się stało – czemu Pan Jerzy Stuhr podpisał coś takiego swoim nazwiskiem, zatrudnił tam też swojego syna (jedna z drugoplanowych ról). Nasuwają się dwa wnioski:
• Pierw szy - Pan Jerzy jest już stary, nie widzi dobrze, gorzej słyszy. Wszyscy wokół nie chcą mu tego powiedzieć, że to co zrobił tym razem się nie udało, a wręcz jest katastrofalne. To daj też pewną tezę, że jednak warto być szczerym i mówić prawdę – bo gdyby o tym wiedzieli bliscy współpracownicy to nigdy by nie pozwolili na popełnienie takiego filmu
• Drugi powód: Pan Jerzy przyjął postawę osiołka z pamiętnego Shreka i po prostu robi sobie z nas żarty. Oby się nie przeliczył…