Amarcord

(Amarcord)

Dramat , Komedia, Francja , Włochy 1973

Reżyseria		Federico Fellini

Scenariusz		Tonino Guerra , Federico Fellini

Muzyka		Nino Rota

Zdjęcia		Giuseppe Rotunno

Obsada		Pupella Maggio:matka Titta Bruno Zanin:Titta Magali Noël:Gradisca Ciccio Ingrassia:wujek Teo Nando Orfei:Pataca Gianfilippo Carcano:Don Baravelli Josiane Tanzilli:Volpina Maria Antonietta Beluzzi Giuseppe Ianigro:Dziadek Dina Adorni:Pani De Leonardis, nauczycielka matematyki (niewymieniony w czołówce) Antonino Faa Di Bruno:Lovignano Luigi Rossi:Prawnik Antonio Spaccatini Ferruccio Brembilla : Przywódca faszystów Bruno Scagnetti : Ovo

Nagrody		Amerykańska Akademia Filmowa 1975: Oscar: Najlepszy film nieanglojęzyczny FF Kopenhaga 1975: Bodil: Najlepszy film europejski Koło Scenarzystów Filmowych, Hiszpania 1976: Najlepszy film David di Donatello Awards 1974: David: Najlepszy film, Najlepsza reżyseria Stowarzyszenie Francuskich Krytyków Filmowych 1975: Najlepszy film Stowarzyszenie Włoskich Dziennikarzy Filmowych: Najlepsza reżyseria, Największe aktorskie odkrycie (Gianfilippo Carcano), Najlepszy scenariusz Koło Krytyków Filmowych Kansas City 1975: Najlepszy Film FF Tokio 1975: Kinema Junpo Awards: Najlepszy film zagraniczny National Board of Review, USA 1975: Najlepszy film zagraniczny Koło Nowojorskich Krytyków Filmowych 1974: Najlepszy Film, Najlepsza reżyseria

Nominacje		Amerykańska Akademia Filmowa 1976: Oscar: Najlepsza reżyseria (Federico Fellini), Najlepszy scenariusz Złote Globy 1975: Najlepszy film

Czas trwania		127 minut

» zobacz inne plakaty

Zagadkowy tytuł oznaczający w dialekcie romańskim "pamiętam" znakomicie oddaje poetykę i nastrój tego obrazu. Jest to opowieść o jednym z miasteczek włoskiej prowincji w latach 1930 - 35, kiedy to największy wpływ na sytuację ówczesnych Włoch wywierał kościół i ideologia faszystowska. Przede wszystkim jest to jednak historia mieszkańców włoskiej prowincji - ludzi, których życie upływa obok głównych nurtów życia politycznego i społecznego.

Jest to historia leniwego, zamkniętego w sobie, nieprzeniknionego życia włoskiej prowincji, historia obijactwa, mizernych uczuć, śmiesznych po trosze aspiracji i pragnień - mówił o swym filmie Fellini.

Reżyser jest daleki od idealizowania wspomnień z dzieciństwa. Jego film jest w równej mierze krytyczny co szyderczy. A mimo to z każdego kadru przebija wzruszenie i czułość wobec spraw i ludzi tamtego świata. Wobec wspomnień, których okruchy uwiecznione zostały z niezwykłą siłą artystycznej wizji.