Marcello grany przez Mastroianniego podróżuje pociągiem w interesach. Na jednej ze stacji wiedziony instynktem niespodziewanie wysiada, by podążać za intrygującą nieznajomą. Tak trafia do hotelu na odbywający się zjazd feministek, które są wobec niego agresywne, wręcz przerażające. Ucieka i znów odnajduje się w nieznanym miejscu, rezydencji, której właściciel świętuje przybycie swojej dziesięciotysięcznej kochanki... Bohater, jak człowiek we śnie, niepostrzeżenie przechodzi z jednego stanu istnienia w inny, bez zachowania ciągłości i logiki. Przypomina to samego Felliniego - ulubiony stan wewnętrznej wolności i niezaangażowania.
Kobieta w świecie Felliniego istnieje dla mężczyzny jako twór mityczny. Miasto kobiet, jak zauważył sam reżyser, nie jest filmem o kobietach, lecz o mężczyźnie i jego wyobrażeniu kobiety, o jego lękach, pragnieniach i tęsknotach. Tęsknotach do kobiety matki, ciepłej, opiekuńczej i wybaczającej, kobiety dziecka - słodkiej, naiwnej, uśmiechniętej, kobiety wampa, kobiety nieodgadnionej tajemnicy, kobiety prostytutki. Dla Felliniego kino jest kobietą i snem. Stąd oniryczna, zmysłowa, dotykalna atmosfera i absurdalna senna topografia. Pytanie: komu sie Miasto kobiet śni? (Maria Kornatowska "Fellini")
Dziękuję za tę wypowiedź autorki tekstu, gdyz nie mogłam już czytać bezmyślnych i nieprzemyślanych zdań, o tym ,że "Miasto kobiet" to film o kobietach, to wojna damsko-męska i feminizm. Ukłony dla autorki Alicja 13-05-2009, 22:25
|
