Przez ponad tysiąc lat Bhutan – małe himalajskie królestwo wielkości Szwajcarii, nazywane przez miejscowych Druk Yul, czyli „Ziemia grzmiącego smoka – żyło we wspaniałej izolacji pośród górskich łańcuchów, wciśnięte między Indie i Chiny.
Było odcięte od świata zewnętrznego przez warunki geograficzne i celową politykę.
Król Bhutanu, Jigme Singye Wangchuck od lat 60. XX wieku pomału wprowadza reformy i modernizuje kraj – pojawiły się drogi, elektryczność, auta, telefony, Internet i telewizja. Królewski program modernizacji kraju przebiega pod hasłem "Narodowe szczęście brutto ważniejsze jest od produktu narodowego brutto".
Szczęście mierzy się według czterech punktów:
- rozwój ekonomiczny
- ekologia
- tradycyjna kultura
- wzmocnienie rządów
Oglądając film i słuchając wypowiedzi mieszkańców, chwalących Króla za reformy, ministrów za pilnowanie narodowego wzrostu szczęścia ciężko uwierzyć w istnienie prawdziwie ideologicznego kraju.
A jednak jest – za górami, za lasami. Tylko 8000 turystów rocznie może podziwiać ten kraj i to za około 200 dolarów dziennie. Zachód powoli wkracza do Bhutanu, za pomocą telewizji (udostępnionej bardzo niedawno), mediów i internetu. Film rejestruje kraj przed odgórnym wprowadzeniem demokracji – mamy niepowtarzalną okazję zobaczyć prawdziwą oazę ideologii i egzotyki.
|
