Darling

Sztokholm, zwyczajne popołudnie. Eva, atrakcyjna i wyrachowana dziewczyna z dobrego domu, jak co dzień udaje się do butiku Gucciego, gdzie pracuje. Dalsze pozycje w jej codziennym harmonogramie to popołudniowe latte w modnej kawiarni, wieczorny seks i zupełnie pozbawiony emocji romans. Nie ma tu miejsca na zbędne uczucia. Eva, nagle wyrzucona poza nawias swojego luksusowego życia, poznaje sześćdziesięcioletniego Bernarda, rozwodnika bez pracy, za to z desperacką, naiwną nadzieją na nowe życie. Mamy tu do czynienia z prostą i mocną opozycją, ona młoda, piękna i totalnie pozbawiona emocji, a on starszy, ciepły i dobrotliwy. Znajomość chwilami ociera się nawet o sentymentalizm, ale reżyser z zimną krwią pozbawia nas złudzeń - rzeczywistość i tak ma wymiar baru szybkiej obsługi. Być może Darling jest nieco zbyt komercyjny - pisał o filmie Dan Sallitt - ale komercyjność Klinga można porównać z dokonaniami Lubistcha czy Mike'a Leigh: tak jak oni daje widzom prawdziwą przyjemność, w wyjątkowy sposób kontroluje tempo i rytm, blisko mu do komedii.

Darling to eleganckie studium zaniku relacji międzyludzkich, gdzie ciepło, przyjazny gest i uśmiech są rzadkie niczym okazy w muzeum historii naturalnej.

Agata Bratek