W filmie "Mój przyjaciel Iwan Łapszyn", na podstawie prozy ojca,German podjął temat zakazany w ówczesnym kinie radzieckim, czyli obraz połowy lat 30. tuż przed rozpoczęciem wielkich czystek stalinowskich. We współczesnym prologu starszy mężczyzna na widok swojego wnuka wraca do wspomnień z roku 1935, kiedy wraz ojcem mieszkał w komunałce z kilkoma innymi mężczyznami. Jednym z nich był właśnie tytułowy bohater, szef lokalnej milicji. Obraz lat 30. jest surowy i całkowicie pozbawiony sentymentalizmu. Okrutne są warunki życia, okrutne targające bohaterami emocje. German snuje w filmie dwie równoległe opowieści: pierwsza dotyczy nieszczęśliwej miłości Łapszyna, druga łudzi tajemniczą historią kryminalną. Obie są jednak pozorne, a o sile filmu decyduje brak wyraźnej fabuły. Ze strzępków ludzkich historii German tworzy drobiazgowo zrekonstruowany świat, filmując go w długich, rozciągniętych w nieskończoność ujęciach. Realistyczny obraz zyskuje dzięki temu oniryczne spowolnienie, a całość przypomina ożywiony świat ze starych fotografii, co podkreśla dodatkowo czarno-biała faktura zdjęć. Pisano o tym filmie, że jest „jednym z najlepszych w całej historii kina poematów o czasie zastygłym i już spopielonym, gdzie w kadrze - wskrzeszone czyjąś pamięcią - pojawiają się żywe jeszcze trupy dawno umarłych ludzi z przeszłości”.
|
