Kiedy producent Rene Cleitman przedstawił mi, jeszcze przed wydaniem, powieść Dominique Garnier, przekonałem się, że zbliżona jest do tego, co już robiłem. Moja praca polegała więc głównie na "wymazaniu" niektórych rzeczy, by móc stworzyć upragniony film. (...) Fizycznie jest mniej okrutny niż wcześniejsze moje filmy. Mając czterdzieści trzy lata osiągnąłem pewną pogodę ducha. Jestem spokojniejszy i bardziej refleksyjny i to odzwierciedla się w moim filmie (Andrzej Żuławski, La Revue du Cinema)
Pomysłem wyjściowym jest bynajmniej nie nowy - temat przenikania świata realnego i sfery fikcji, wzajemnego oddziaływania osobistych przeżyć aktorów na tworzone przez nich postacie i odwrotnie - wpływ fikcyjnych postaci na życie prywatne aktorów, którzy - niepostrzeżenie dla siebie samych - zaczynają się z nim utożsamiać. (Lesław Czapliński, Film)
Życie i gra, film i rzeczywistość przenikają się nieustannie, zacierają się granice. Kino i filmowa rzeczywistość odbijają się w sobie nieustannie, toteż Kobieta publiczna jest przede wszystkim filmem o kinie, jest filmem w filmie, opowiada o tym, jaki jest rzeczywisty zasięg kina. Wybrane z Dostojewskiego cytaty stanowią bezpośredni komentarz do świata filmu , choć czasami brzmi on płasko. Żuławski nie zamierzał naturalnie nakręcić filmu filozoficznego, choć nie przepuszcza okazji jakie stwarza kulturowa dygresja."
(Andrea Grunert, Kino)
|
