Ten film mówi o wojnie. Polem walki na tej wojnie jest internet - zapowiada Brett Gaylor, reżyser i sieciowy aktywista. Stronami w tej walce są wszyscy, podzieleni jednak na tych, którzy popierają przestrzeganie praw autorskich (copyright), i tych, którzy ich nie uznają. Ci drudzy wyznają zasadę copyleft, swobodnego udostępniania treści intelektualnych, bo tylko w ten sposób - poprzez dostęp do dorobku przeszłości i możliwość jego przetwarzania - można tworzyć współczesną kulturę. Sztandarowym przykładem takiej postawy jest działalność Girl Talk, muzyka miksującego i przerabiającego całą klasykę muzyki rozrywkowej. Girl Talk wyjmuje z utworów krótkie kawałki i miesza je w nową całość. Wirtuozeria, z jaką miksuje muzykę, błyskawicznie zamieniła go w gwiazdę klubowego podziemia. Reżyser zastanawia się nad tym, czy metoda Girl Talka odzwierciedla stosunek do praw autorskich całego pokolenia wychowanego na internecie, czy też jest on po prostu bardzo zawziętym piratem.
Gaylor uważnie bada amerykańskie prawo autorskie, by sprawdzić, w jakim stopniu chroni artystów, a w jakim firmy fonograficzne. Zdaniem Lawrence�a Lessiga, prawnika, który nie sprzeciwia się powielaniu i wymianie muzyki czy filmów, prawo chroni przede wszystkim biznes, nie autorów. Reżyser wskazuje na zagrożenia wynikające z "ochrony treści intelektualnych" w czasach, gdy prawo dopuszcza opatentowanie żywych komórek. Dlatego poszukuje sojuszników w miejscach, gdzie do praw autorskich podchodzi się inaczej niż w USA. Film Gaylora to nie tylko opowiedzenie się po jednej ze stron, to także wyłożenie manifestu kultury remiksu. Po której staniemy my?
|
