Barwy ochronne

(Barwy ochronne)

dramat obyczajowy, Polska 1976

Reżyseria		Krzysztof Zanussi

Scenariusz		Krzysztof Zanussi

Muzyka		Wojciech Kilar

Zdjęcia		Edward Kłosiński

Obsada		Piotr Garlicki (magister Jarosław Kruszyński, sekretarz obozu), Zbigniew Zapasiewicz (docent Jakub Szelestowski, opiekun obozu), Christine Paul (Nelly Livington-Pawluk, uczestniczka obozu), Mariusz Dmochowski (prorektor Bolesław), Wojciech Alaborski (docent Kiszewski z Wrocławia), Mieczysław Banasik (pan Józef, członek kadry obozu), Krystyna Bigelmajer (pani Zofia, członkini kadry obozu), Jadwiga Colonna-Walewska (kierowniczka dziekanatu), Alfred Freudenheim (przedstawiciel władz), Marian Glinka (kierownik ośrodka), Anna Grzeszczak (dziewczyna z kuchni), Iwona Słoczyńska (pani Ania, członkini kadry obozu), Krystyna Sznerr (pani Magda, członkini kadry obozu), Lech Emfazy Stefański (docent), Marek Wojciechowski (pan Franek, członek kadry obozu), Magdalena Zawadzka (Mariola, żona prorektora), Eugeniusz Priwieziencew (Konrad Raczyk, student z Torunia), Riccardo Salvino (włoski uczestnik obozu), Andrzej Bartmański, Hanna Bieluszko (studentka, uczestniczka obozu), Hanna Bieniuszewicz (studentka, uczestniczka obozu), Ryszard Faron (student Grusznic, uczestnik obozu), Mieczysław Hryniewicz (student, uczestnik obozu), Małgorzata Jarmicka, Dorota Kamińska (studentka Maria Piechowiak, zwyciężczyni konkursu), Tomasz Kamiński, Ilona Łepkowska, Karol W. Małcużyński jr (student, uczestnik obozu), Maria Mamona, Borys Marynowski, Leszek Mystkowski, Joanna Pacuła (studentka, uczestniczka obozu), Piotr Pręgowski (student, uczestnik obozu), Jerzy Rogulski, Marek Zalewski, Jolanta Żółkowska, Halina Mikołajska (aktorka recytująca wiersze Baczyńskiego i Szymborskiej), Cezary Owerkowicz (akompaniator aktorki)

Nagrody		1977 - Krzysztof Zanussi Gdynia (do 1986 Gdańsk) (Festiwal Polskich Filmów Fabularnych)-Grand Prix (Wielka Nagroda Jury "Złote Lwy") 1977 - Edward Kłosiński Gdynia (do 1986 Gdańsk) (Festiwal Polskich Filmów Fabularnych)-nagroda za zdjęcia 1977 - Zbigniew Zapasiewicz Gdynia (do 1986 Gdańsk) (Festiwal Polskich Filmów Fabularnych)-nagroda za pierwszoplanową rolę męską 1977 - Krzysztof Zanussi Gdynia (do 1986 Gdańsk) (Festiwal Polskich Filmów Fabularnych)-nagroda za scenariusz 1977 - Krzysztof Zanussi Teheran (MFF)-"Złoty Koziorożec" za reżyserię 1978 - Krzysztof Zanussi Rotterdam (MFF)-nagroda dziennikarzy 1978 - Piotr Garlicki Złota Kamera (przyznawana przez pismo "Film") w kategorii: debiut aktorski; przyznana za rok 1977; nazwa nagrody: Nagroda "Filmu"

Czas trwania		96 minut

» zobacz inne plakaty

Jeden z najważniejszych filmów "kina moralnego niepokoju", poruszający problem konformizmu polskiej inteligencji. W czasie premiery "Barwy..." wzbudziły bardzo gorące, emocjonalne reakcje. Krzysztofowi Zanussiemu znakomicie udało się nawiązać kontakt z polskim odbiorcą, dotrzeć do jego niepokojów, często skrzętnie skrywanych lub nie do końca uświadamianych. "Barwy ochronne" nazwały po imieniu to, co w drugiej połowie lat siedemdziesiątych zaprzątało świadomość coraz większej liczby Polaków. Portretując zdemoralizowane, przeżarte układami i cynizmem, środowisko naukowców, Zanussi dawał zarazem do zrozumienia, że ów portret można rozumieć jako metaforę całego społeczeństwa. Społeczeństwa, w którym wartościowe, uczciwe jednostki są brutalnie eliminowane przez bezwzględne, nie przebierające w środkach miernoty. Jedyną drogą jakiegokolwiek rozwoju i awansu jest służalcza przynależność do wszechobecnych koterii. Takie pojęcia jak talent, pracowitość czy sprawiedliwość tracą wszelki sens. Oś fabularną filmu stanowi konflikt między dwoma postawami. Wyrazicielem pierwszej jest docent Jakub Szelestowski (wielka kreacja Zbigniewa Zapasiewicza) - nie tylko bardzo inteligenty, ale i przebiegły. Świadomie wybrał drogę karierowicza, obfitującą w moralne kompromisy. Szelestowski to typ cynicznego mędrca, wyrachowanego egoisty, nie pozbawionego jednak odruchów buntu wobec własnej postawy. Jego adwersarz, młody magister Jarosław Kruszyński (także znakomity Piotr Garlicki), nie może dostosować się do środowiska, z którym związał swe zawodowe losy. Idealistyczny, momentami naiwny, pełen czystych intencji jest zaprzeczeniem docenta. Nad oboma bohaterami unosi się jeszcze jak złowrogi cień osoba prorektora, odrażającego snoba o mentalności bazarowego cwaniaka. Wobec tej karykaturalnej, a jednocześnie groźnej postaci ideowo-etyczny spór Jakuba z Jarosławem okazuje się mało istotnym pojedynkiem pięknoduchów. Zawodowe losy obu uczonych nie zależą bowiem od wyniku ich filozoficznej batalii, tylko od kaprysu prorektora.

Dlaczego tylko raz to idzie? i o takiej nieludzkiej porze? Nie dojadę ze swojej wiochy... :( Dajcie replaya w sobotę lub niedzielę...

klakier 25-07-2009, 20:24