Kultowy i kampowy. Hybryda hybrydy. Niezwykły eksperyment. Filmowy debiut Wisita Sasanatienga rozgrzał do czerwoności publiczność festiwalu w Cannes, a reżyser od razu trafił do czołówki tajlandzkiej nowej fali. Zanim zajął się filmem, kręcił telewizyjne reklamówki, napisał też scenariusz horroru „Nang Nak” (1999) w reżyserii innego nowofalowca Nonzee Nimibutra, który zainicjował nurt grozy w kinie tajlandzkim, wcześniej prawie nieobecny.
„Łzy Czarnego Tygrysa” są zaskakującą stylizacją, z jednej strony na kino akcji, z drugiej – melodramat z lat 50. - 60. XX wieku. Film przywodzi na myśl liczne odwołania do historii kina, nazwiska gatunkowych rewolucjonistów, którzy zmodernizowali formułę upadającego westernu – Sergio Leone i Sama Peckinpaha, a także tajlandzkiego pioniera kina Rattany Pestonji'ego. Sasanatieng wprowadza swoich aktorów w dekoracje studia filmowego, każe im grać w starym stylu, używając ekspresyjnej mimiki, podkolorowuje kadry, wprowadza elementy charakterystyczne dla początków kina dźwiękowego.
Opowiada historię chłopaka z wioski, z której pochodzi gubernator prowincji. Dziecięce zauroczenie, jakiemu ulegają Dum i córka gubernatora Rumpoey, znajduje kontynuację w sekretnej miłości, gdy spotkają się po latach. Wyrzucony ze szkoły w mieście, Dum po powrocie w rodzinne strony, szukając zemsty za śmierć ojca, wpada w sam środek bandyckiego świata i staje się Czarnym Tygrysem. Wkrótce znajdzie się między młotem a kowadłem, w konflikcie miłości i lojalności wobec swojej bandy.
GENIALNE! :) tomek 30-10-2009, 18:59 zdecydowanie tak! seans tego filmu to przede wszystkim fantastyczna zabawa! to brawurowa mieszanka Leone, Peckinpaha i Tarantino! :D pe/ka 28-10-2009, 08:33 czy warto obejrzeć?ktoś wie? justyna 28-10-2009, 00:57
|
