Ploy

Po przełomowych doświadczeniach współpracy w międzynarodowym zespole przy realizacji „Last Life in the Universe” i „Invisible Waves” Pen-ek Ratanaruang w „Ploy” powraca „do siebie”, choć nie do końca. W jednej z głównych ról obsadził Lalitę Panyopas, która kilka lat wcześniej próbowała uciec z Bangkoku z walizką pełną pieniędzy w widowiskowej czarnej komedii „6ixtynin9”. Funkcję operatora powierzył swojemu stałemu współpracownikowi Charnkitowi Chamnivikaipongowi. Publiczność pierwszych trzech filmów Pen-eka wierzyła, że kolejnymi odrobił już swoją lekcję „sztuki filmowej” i wróci do popularnego kina. On jednak zaprzecza – powrót nie jest możliwy.

W „Ploy” reżyser powraca też do swojego ulubionego wątku zbrodni i winy, opowiada o małżeńskim kryzysie pary, która prowadzi restaurację w Stanach, a do Tajlandii przyjeżdża na pogrzeb krewnego. Katalizatorem zmian jest młoda dziewczyna, czekająca na swoją matkę w hotelowej kawiarni, przyprowadzona przez Wita do apartamentu, w którym się zatrzymali. Jego żona Dang zareaguje z wysiłkiem ukrywanym atakiem zazdrości. Atmosfera z minuty na minutę gęstnieje. Daleko od zwykłej krzątaniny dnia codziennego, cierpiąc z powodu jet lagu, małżonkowie zmuszeni są skonfrontować swoje wizje życia z niewesołą rzeczywistością. Zrozpaczona Dang zostawi męża, by poznać mroczne oblicze miasta. Kontrapunktem dla trudnego napięcia małżeńskiej relacji są niezwykle zmysłowe sceny miłosne, rozgrywające się tuż za ścianą hotelowego pokoju.