Zaduch w paryskim metrze. Ludzie kleją się ze zmęczenia. Pomiędzy pasażerami wędruje brudna kloszardka. Prosi o pieniądze. Jedna z kobiet niewyraźnie uśmiecha się do tej zaćpanej królowej rynsztoka. Dostanie od niej w pysk. Pierwsza, mocna scena "Zgubionych w miłości" jest symptomatyczna. Nie dowiemy się, kim była bezdomna, dlaczego uderzyła jedyną przyjazną jej osobę w metrze. "Zagubieni w miłości" to kino zagubione w formie – rodzaj nierozwiązywalnego rebusu, szarady znaczeń. Liczą się fragmenty, drobiny, urwane dialogi – nic do siebie nie pasuje, gubimy się w intuicjach, kto jest kim i dlaczego. Dezorientacja widza jest jednak sukcesem kina, bo w miarę upływu czasu, chaos znaczeń, tygiel spotykających się i rozstających postaci, raz trzeźwych, raz pijanych, raz namiętnych, raz oziębłych – zaczyna fascynować i zaskakiwać.
Daniel (Romain Duris) żyje tylko trochę. Zmęczyło go życie. Pracuje dorywczo, remontując mieszkania, równolegle odnawia swoje. Ma też kumpla nieudacznika i kocha dziewczynę, Sonię (Charlotte Gainsbourg), która jest jeszcze bardziej nieprzenikniona niż on. Czasami spotyka się ze znajomymi w knajpach, bywa wtedy agresywny. Pracuje jako wolontariusz w domu starców.
Daniel upaja się nieszczęściem. Czuje się upokorzony – dlatego upokarza. To inny, stały motyw twórczości Chéreau z ostatnich lat. W jego surowych, wybitnych filmowych szkicach – "Samotności pól bawełnianych" (1996), "Intymności" (2001) czy "Jego bracie" (2003) – erotyka odarta z kiczowatej otoczki była zestawiana z okrucieństwem cierpienia...Onet.pl
Dobra muzyka, fajne zdjęcia i strasznie kiepski scenariusz. Tyle ode mnie. niewybuch 23-09-2010, 20:32
|
