Drogi Widzu, podczas świadczenia usług przetwarzamy dostarczane przez Ciebie dane zgodnie z naszą Polityką RODO.
Kliknij aby dowiedzieć się jakie dane przetwarzamy, jak je chronimy oraz o przysługujących Ci z tego tytułu prawach.
Informujemy również, że nasza strona korzysta z plików cookies zgodnie z Polityką cookies.
Podczas korzystania ze strony pliki cookies zapisywane są zgodnie z aktualnymi ustawieniami przeglądarki.
W każdej chwili możesz wycofać zgodę na przetwarzanie danych oraz wyłączyć obsługę plików cookies, informacje
jak to zrobić przeczytasz tutaj i tutaj.
Tadeusz Bradecki, Zofia Mrozowska, Małgorzata Zajączkowska, Andrzej Hudziak, Edward Żebrowski, Cezary Morawski, Witold Pyrkosz, Ewa Lejczak, Jan Jurewicz, Juliusz Machulski, Jacek Strzemżalski, Eugeniusz Priwieziencew, Krystyna Bigelmajer, Kazimierz Borowiec, Lucjan Dytrych
Nagrody
Cannes 1980: Nagroda Jury: Najlepszy film (Krzysztof Zanussi); Nagroda Jury Ekumenicznego: Nagroda Jury Ekumenicznego (Krzysztof Zanussi)
Złote Lwy 1980: Nagroda Specjalna Jury: Najlepszy film (Krzysztof Zanussi)
Nominacje
Cannes 1980: Złota Palma: Udział w konkursie głównym (Krzysztof Zanussi)
Złote Lwy 1980: Udział w konkursie głównym (Krzysztof Zanussi)
Czas trwania
92 minuty
Dystrybutor
Vision
Klasyk polskiego kina psychologicznego. Witold jest młodym pracownikiem biura wystaw zagranicznych, jest też synem zmarłego alpinisty który zginął w Himalajach. Wyjeżdża do Indii gdzie odkrywa różne ciemne interesy swego szefa i kolegów. Próbuje się temu przeciwstawić, bezskutecznie - wpada w konflikt z przełożonym i pozostałymi pracownikami. Jest szykanowany, wreszcie traci prace. Wcześniej umiera mu matka i zmuszony jest do zarabiania myciem okien w biurach i przy remontach kamienic. Interesuje sie matematyką i chodzi jako wolny słuchacz na wykłady. Podczas remontu jednej z kamienic przypadkowo oderwany kawałek gruzu trafia przechodzącą dziewczynkę. Tragiczny wypadek szokuje Witolda...
Film surowy czasem przykry i bolesny w odkrywaniu prawdy o końcu lat 70tych w PRL. Pokazuje stosunki międzyludzkie, cynizm i zużycie wartości. Jest też ciekawym studium postępującej beznadziei. Film nagradzany w 1980 roku w Cannes, na festiwalu w Gdyni, w Koszalinie (Młodzi i Film) a 1981 w Panamie i Kartagenie. Trudny film ale budzi emocje i dyskusje.