Drogi Widzu, podczas świadczenia usług przetwarzamy dostarczane przez Ciebie dane zgodnie z naszą Polityką RODO.
Kliknij aby dowiedzieć się jakie dane przetwarzamy, jak je chronimy oraz o przysługujących Ci z tego tytułu prawach.
Informujemy również, że nasza strona korzysta z plików cookies zgodnie z Polityką cookies.
Podczas korzystania ze strony pliki cookies zapisywane są zgodnie z aktualnymi ustawieniami przeglądarki.
W każdej chwili możesz wycofać zgodę na przetwarzanie danych oraz wyłączyć obsługę plików cookies, informacje
jak to zrobić przeczytasz tutaj i tutaj.
Julie Andersen, Frederik Christian Johansen, Sofia Cukic, Hicham Najid, Wili Julius Findsen, Charlotte Fich, Bjarne Henriksen, Helene Egelund, Patricia Schumann, Khalid Alssubeihi
Nominacje
Ale Kino! 2010: Udział w konkursie filmów aktorskich (Kaspar Munk)
Sara jest wrażliwą, spokojną dziewczyną. Opiekuje się młodszym bratem, bo zapracowana matka pojawia się w domu dopiero późnym wieczorem. Opowieść o dniu, który potrafi zmienić wszystko. Czwórka nastolatków u progu dorosłości. Kiedy klasowe nieporozumienie zupełnie absurdalnie przerodzi się w konflikt, ich dobrze znany świat rozleci się jak domek z kart, a granice pomiędzy ofiarami a katami przestaną mieć znaczenie. Pewnego dnia w szkole, Sara zostaje publicznie poniżona, a ktoś nagrywa całe zajście na komórkę.
Duński dramat "Przytul mnie" Kaspara Munka reprezentuje kino "przedstawiające", czyli opowiada prostą historię z nadzieją, że widz odnajdzie w niej drugie albo nawet i trzecie dno. "Przytul mnie" zbudowano na przekonaniu, że namysł w filmie wynika z przeciągania ujęć. Śledzimy losy czwórki bohaterów, nastolatków pochodzących z różnych rodzin. Ich życiorysy splatają się w jednym, tragicznym punkcie: w szkole Sarę napastują koledzy, Mikkel i Hassan, a Louise wszystko nagrywa do komórkę. Od tej chwili kamera podąża osobno za każdym z nich, drobiazgowo przyglądając się wydarzeniom po tym incydencie i ciężkiej, bezsennej nocy jaką przeżywa czwórka ludzi.Kaspar Munk stara się nie oceniać bohaterów, jak najwięcej pozostawić w gestii widza i koniecznie pogłębić portret każdego z nich, żeby utrudnić podział postaci wedle czarno-białego klucza. Dorysowuje im kontekst rodzinny, robiąc przy okazji szybki przelot przez wszystkie modele współczesnej rodziny. Sara praktycznie nie widuje się wiecznie pracującą matką i właściwie wychowuje za nią brata. Życie wymaga od niej bycia dojrzałą ponad wiek i dźwigania problemów na które jest za młoda. Rodzina Louise rozbiła się dawno temu, a matka nie należy do specjalnie odpowiedzialnych osób. Dziewczynę bardziej wychowuje ulica niż dom. Hassan i jego ojciec borykają się z różnicami kulturowymi. Mikkel posiada wyjątkowo opiekuńczych rodziców, którym może się zwierzyć ze wszystkiego. Jego wątek chyba najbardziej rozsadza stereotypowe myślenie o tym, że nawet rodzinna miłość nie jest w stanie powstrzymać od złego.