Skóra w której żyję

Najnowszy film Pedro Almodóvara, niekwestionowanego mistrza współczesnego kina. Po raz pierwszy w swojej karierze twórca "Wszystko o mojej matce" sięgnął po materiał literacki i przygotował scenariusz na podstawie powieści "Tarantula" Thierry'ego Jonqueta.

"Skóra, w której żyję" niemal obezwładnia precyzją i bogactwem znaczeń i robi ogromne wrażenie.

Bohaterka filmu, Vera (Elena Anaya), czuje się nieswojo w nowej skórze. I wcale nie jest to metafora. Kobieta jest ofiarą eksperymentów Roberta (Antonio Banderas) – wybitnego chirurga, którego obsesją po śmierci żony w płomieniach stało się stworzenie doskonałej, wytrzymałej na ogień sztucznej powłoki ludzkiego ciała. Więziona w jego komfortowym domu Vera przechodzi kolejne operacje, aż do czasu, gdy Roberto osiągnie doskonałość i przedstawi wyniki badań na sympozjum. Inni lekarze nie będą równie entuzjastycznie co Roberto nastawieni do wynalazku i podniosą kwestie natury etycznej: czy modyfikacja genetyczna (użycie świńskiej tkanki) była dozwolona? Czy aby wbrew oficjalnym wypowiedziom Roberto nie eksperymentował na ludziach? Jednocześnie na jaw zaczną wychodzić szczegóły z przeszłości Roberta, co Verę skłoni do tego, by w swoim prześladowcy szukać sprzymierzeńca.

Kiedy odkryjemy wszystkie tajemnice skrywane przez reżysera, historia Ledgarda i Very otwiera się na szereg interpretacji - etycznych, społecznych i wkraczających na szerokie wody wciąż modnych badań natury Genderowej. Reżyser nie zrezygnował przy tym ze swoich przyzwyczajeń do portretowania pięknych kobiet, niejednokrotnie rozbiera Elenę Anayę i oczami Ledgarda kontempluje jej wyjątkową urodę. W epizodzie pojawia się nawet wątek matki, o której syn nie wie wszystkiego. Ciała drżą, a prawo pożądania odgrywa główną rolę pośród ciemności.

a ja jeszcze nie widziałam i chętnie się wybiorę. Z czystej ciekawości. Nie dla samego faktu wielbienia Almodovara jako jakiegoś guru, bo takowym nie jest. Jest wielu innych, mniej znanych, aczkolwiek przewyższających go swoim kunsztem twórców.Może znajdę jakąś głębszą głębię, choć mnie akurat zdarza sie widzieć cos, czego inni nie są w stanie dostrzec.Napewno napiszę , co myślę.

dom 14-10-2011, 12:39

Osobiście nie doszukiwałbym się tutaj jakiejś szczególnie
'głęokiej głębi", którą intuicyjnie przeczuwa Kasia. I bardzo dobrze, że Almodovar nie próbował wdawać się w analizy i interpretacje, a poszedł w kierunku precyzyjnie zrealizowanego thrillera, który z jego zacięciem do genderowania i zabawy kinem naprawdę dobrze się ogląda.

Septimus 07-10-2011, 23:52

Almodovar niby inny a dla mnie ciagle taki sam..I mysle ze nawet slabszy jego film i tak jest wydarzeniem w polskich kinach.. Choc o Przerwanych Objeciach tez bardzo szybko zapomnialam :)Tak czy siak.. polecam!

O. 04-10-2011, 21:43

Każdy się zmienia, Pedro też. Dla mnie ten film jest dobrym dziełem sztuki, nie wybitnym, ale swoim wyrafinowaniem i chłodem oddalił się bardzo od kipących emocjami i barwami filmów w stylu "Wysokich obcasów" czy "Wszystko o mojej matce". Myślę, że w ogólnym dorobku Almodovara będzie w gronie słabszych. Podobnie jak "Przerwane objęcia", o których szybko zapomniałem.

Piotr 26-09-2011, 11:19

Zgadzam się film jest bardzo przewidywalny, końcowe sceny w ogóle nie zaskakują...

M. 22-09-2011, 18:10

... genialny w formie i wyrazie ... chyba jeden z najlepszych jego filmów

goethe 21-09-2011, 17:06

dajcie Kasi powiedzieć co myśli i czuje - najważniejsze, że intuicyjnie wyczuła głębię obrazu. Pójdzie jeszcze raz i będzie z niej feministka

zosia 18-09-2011, 22:16

zastanawiają mnie tacy widzowie jak paweł - mega krytyk, ale poszedl na film w ciagu pierwszych dwoch dni jego grania. po co chodzic na filmy rezyserow, ktorych sie nie lubi?! Pawle - jesli jedynym przeslaniem dla ciebie jest to o którym piszesz - przebudź się i przejrzyj na oczy.....

Joanna 18-09-2011, 21:52

A dla mnie Kasia to typowa zwolenniczka Almodovara. Nie za bardzo wie o co chodzi ale powiedziano jej, że Almodovar wielkim reżyserem i scenarzystą jest. Z bardzo głęboką głębią. I pięknie.

A Almodovar to zwykły propagandysta lewicowych ideologicznych bredni.

Film to typowa popowa papka. Nudna i przewidywalna. Której jedynym przekazem jest, że płeć nie istnieje.

Ciekawe czy takie Kasie są jeszcze w stanie się przebudzić i przejrzeć na oczy.

paweł 18-09-2011, 16:49

Pójdź, dziecię! ja cię uczyć każę! Reklamujący się w Charliem Szuster powinien chyba wprowadzić naukę jezyka polskiego dla internautów...

A Almodovar? Jak zwykle świetny, feministyczny, choć gorzkawy w ostatniej scenie. Nawet Banderas rzucony kobietom na pożarcie nie do końca mimo wszystko czuje się w swojej roli demonicznie.

laurielou 18-09-2011, 00:33

Pujdź Kasiu jeszcze raz

B 17-09-2011, 16:57

Na pewno film o bardzo głębokiej głębi.Nie wszystko zrozumiałam ale film fajny. Może pujdę jeszcze raz.

kasia 16-09-2011, 22:45