Jeśli nie my, to kto?

Wschodnie Niemcy, wczesne lata 60. W kraju jeszcze spokój. Bernward Vesper rozpoczyna studia w Tuebingen. Chodzi na seminarium retoryki. Chce pisać. Noce spędza bezsennie przy maszynie do pisania. W międzyczasie próbuje bronić swojego ojca, pisarza o niechlubnej nazistowskiej sławie. Kraj, w którym Bernward żyje, topi się w przeszłości. Od zakończenia wojny minęło 15 lat, starzy naziści znowu robią karierę, nie mówi się o przestępstwach wojennych. Wtedy poznaje Gudrun Ensslin i jej przyjaciółkę Doerte.
Gudrun i Bernward zostają uwikłani w zdarzenia, których nie da się kontrolować.

Gudrun i Bernward to pokrewne dusze. Ich spotkanie to początek ekstremalnej historii miłosnej: bezwarunkowej, nieumiarkowanej, wychodzącej poza granice bólu. Razem chcą zdobyć świat. W 1964 odwiedzają Berlin Wschodni. W mieście muru stają się częścią lewicowej bohemy. Kiedy SPD godzi się na koalicję z CDU Gudrun i Bernward przechodzą do pozaparlamentarnej opozycji. Stają się częścią historii, którą zna cały świat: ruch narodowowyzwoleńczy, protesty studentów, narkotyki i rock'n'roll. Historia toczy się własnym torem i w pewnym momencie wydaje się, że uda się zmienić jej bieg: bo kto, jak nie my? Kiedy, jeśli nie teraz? W pewnym momencie dla Gudrun słowo pisane przestaje wystarczać jako broń przeciwko systemowi. Wtedy pojawia się Andreas Baader. Jego radykalne poglądy zaczynają fascynować kobietę.
Ten dramat jest objawieniem, w dużej mierze dzięki subtelnej pracy kamery Judith Kaufmann i jasnej koncepcji pracy kolorów i światła. Wyposażenie jest żywcem wyjęte z tamtych czasów – aż po barometr przy oknie i obrus na stole. Aktorzy – Lena Lauzemis, August Diehl a przede wszystkim Alexander Fehling – grają realistycznie i przekonująco a muzyka jest genialnie umiejscowiona. (Kino.de)

Jeśli nie my, to kto jest pierwszym pełnometrażowym filmem Andresa Veiela, cenionego dokumentalisty. Studiował psychologię w Berlinie Wschodnim. Ukończył również szkołę reżyserii między innymi pod kierunkiem Krzysztofa Kieślowskiego.