"Aby był Pokój i Chleb" to opowieść etnograficzna i polityczna zarazem. Opowieść, w której mała społeczność zaplątana w wielką politykę znajduje w sobie siłę, aby przetrwać w trudnych warunkach i stworzyć własny świat.
Nikozi to mała gruzińska wioska leżąca u podnóża majestatycznych gór Kaukazu, w centrum której znajduje się zabytkowy prawosławny klasztor z V wieku. Przygodny wędrowiec, który się przypadkiem zapuści w te tereny, może odnieść wrażenie, że znalazł się na końcu świata. Wrażenie to zakłóca jednak fakt, że Nikozi leży 300 metrów od linii demarkacyjnej oddzielającej Gruzję od okupowanych terenów Osetii Południowej. Wioska Nikozi ma nieszczęście leżeć na granicy, na której ścierają się interesy polityczne mocarstw Zachodu i Wschodu i z tego powodu była pierwszą zajętą przez Rosjan miejscowością gruzińską podczas wojny w 2008 roku.
"Aby był Pokój i Chleb" opowiada o naznaczonej piętnem wojny wiejskiej społeczności, która żyje w cieniu stacjonującej nieopodal potężnej rosyjskiej armii. Nikozi to ziemia niczyja. Rosjanie kontrolujący dostęp do wody na tych terenach w ciągu dwóch lat zrujnowali wszystkie uprawy jabłoni, z których od wieków słynął ten region. Sadownictwo i przemysł przetwórczy były jedynym źródłem dochodów dla tutejszych mieszkańców. Teraz wszystko padło, nie ma pracy, nikt nie chce w nic inwestować ze względu na brak bezpieczeństwa. Młodzi masowo emigrują, bo tutaj miejscu nie ma dla nich perspektyw. Jednak jest grupa mieszkańców, która zdecydowała się trwać mimo przeciwności na ziemiach swoich ojców. Stało się tak za sprawą charyzmatycznego Biskupa Izai, który po wojnie z pomocą polskich przyjaciół oraz swoich parafian odbudował zbombardowany klasztor, i otworzył w nim słynną już na całą Gruzję Szkołę Sztuk Plastycznych i Animacji Filmowej.
|
