Artysta

Festiwalowa rewelacja 2011 roku, zdobywca ponad czterdziestu nagród na zeszłorocznych festiwalach filmowych oraz faworyt wyścigu po Oscary. Artysta to budzący zachwyt krytyki i miłośników kina, namiętny romans i sentymentalna podróż do złotego okresu kina. Artysta po mistrzowsku łączy klasyczną, czarno-białą poetykę ze zrozumieniem oczekiwań nowoczesnego widza. To akcja, śmiech i łzy oraz mimo pozorów, wycieczka do niezwykle barwnego świata.

Hollywood 1927 rok. George Valentin jest gwiazdą kina niemego. Nadchodząca era dźwięku sprawia, że aktor popada w zapomnienie. Jednak dzięki zachętom swej przyjaciółki, wschodzącej sławy, postanawia powrócić do branży jako... tancerz.

„Godardowi zdarza(ło) się twierdzić, że przydałyby się dwie ścieżki dźwiękowe, skoro mamy dwie ręce, a kino to sztuka manualna i dotykowa. I prawdą jest, że dźwięk łączy z dotykiem relacja szczególna: uderzanie w rzeczy i ciała (…)”, wspominał Gillles Deleuze pisząc o przełomie dźwiękowym w kinie. W niemym filmie „The Artist” Michela Hazanaviciusa jest fenomenalna scena, która wizualnie opisuje to, co powiedział ojciec francuskiej Nowej Fali.
Jest rok 1927. Jaskółki przynoszą zapowiedź nadejścia wielkiej zmiany. Niebawem na ekranach kin pojawi się „Śpiewak jazzbandu”, Alan Crosland zostanie okrzyknięty reżyserem pierwszego udźwiękowionego filmu. Aktorzy drżą z obawy. Nie wszyscy mają teatralną dykcję i dobre głosy. George Valentin (Jean Dujardin) – tytułowy artysta z filmu Hazanaviciusa – siedzi zestresowany przed lustrem w garderobie. W pewnym momencie odstawia szklankę na blat. Rozlega się dźwięk, który powstał, gdy starły się ze sobą dwie powierzchnie. Co w tym najważniejsze – odgłos dobiega także uszu George’a. Mężczyzna zaczyna słyszeć szelesty, tupnięcia, pociągnięcia grzebienia we włosach zdają się brzmieć głośniej od bomb. Przestrzeń wizualna wypełnia się, dźwięk usiłuje dotrzeć do adresata, mija przeszkody i zakręty, drąży przestrzeń. George czuje się zaatakowany. To najpiękniejsza z filmowych metafor opisujących sytuację aktorów obawiających się konfrontacji z przełomem dźwiękowym. Powstała 84 lata po jego nadejściu i jest tylko jedną z wielu perełek, które kryje w sobie film Michela Hazanaviciusa."
www.stopklatka.pl

urocza, urocza wydmuszka. Nie wnosi nic nowego poza tym, ze poprawia humor, bo jest niezwykle wdzieczna. Nie trzeba na tym filmie myslec. A szkoda.

kalina 04-04-2012, 22:54

Film - wydmuszka, jak oceniła p. Holland, z którą w pełni się zgadzam. To tak jakby dziś skonstruować lokomotywę na parę i wstawić ją na trasę Warszawa -Berlin - nie dla sentymentu, ale z pełną powagą i wiarą w słuszność rozwiązania. Stare filmy z okresu niemego kina mają czar przemijania. Sądziłam, że produkcja z 2012 roku wniesie w sferę dawnego kina jakieś nowatorstwo - bo zabawa konwencjami i odwaga takiego zamysłu wydawały się być materiałem na coś niezwykłego. W rezultacie otrzymujemy żałosny gniotek z naiwną fabułką, a najbardziej odkrywczy moment dzieje się wówczas gdy we śnie bohatera odstawiona szklanka wydaje dźwięk, pies szczeka, a główny aktor nadal pozostaje niemy. I na tym kończą się pomysły na to kino. Przepraszam wszystkich, których ten film urzekł, ale mnie dawno już nic tak nie rozczarowało.

Jola 17-03-2012, 19:07

Piękny film, ale przypuszczam, że osoby nieprzyzwyczajone do tak niekonwencjonalnego kina film może rozczarować. Jest inny niż wszystkie jakie do tej pory widziałam.

Eva 22-02-2012, 23:40

Fajna recenzja "Artysty", która przekonała mnie do obejrzenia filmu jest na www.go4that.eu/recommende d/artysta/95/

rob 16-02-2012, 13:30