Czarny ocean

Hiroszima, Nagasaki, Mururoa. Emocje, które może rozładować tylko bomba...

Jest rok 1972. Grupa młodych rekrutów wyrusza okrętem wojennym na atol Mururoa. Nie znają celu swojej wyprawy, choć wiedzą, że przyszło im uczestniczyć w wyjątkowej misji. Podróż przebiega niczym wakacyjna wyprawa na rajską wyspę. Chłopcy grają w karty, łowią ryby i piją alkohol ukradkiem wynoszony z kapitańskiej mesy. Są młodzi i nie zadają zbędnych pytań. Jednak ładunek, który znajduje się pod podkładem, i związana z nim tajemnica, zaczyna psuć beztroską atmosferę.

Atol Maurora leży w Polinezji Francuskiej. Według raportu Rady ds. Bezpieczeństwa Nuklearnego i Promieniotwórczości może zapaść się pod wodę, wywołując tym samym wysokie fale, mogące osiągnąć wysokość do pięciu metrów. Rozchodziłyby się one z szybkością 600 kilometrów na godzinę, całkowicie niszcząc sąsiedni atol Tureia, zamieszkiwany przez ponad 300 osób. Winę za taki stan rzeczy ponoszą ćwiczenia z wykorzystaniem broni atomowej. Rozpoczęły się one tam w połowie lat 70. a skończyły dopiero w połowie 90. Słuszność ich przeprowadzania wciąż dzieli francuską opinię publiczną.

„Poetycka opowieść o dojrzewaniu z wielką historią w tle. (...) Belgijska reżyserka Marion Hänsel, której poprzedni film Kiedy wiatr uniesie piasek był przed kilku laty w programie festiwalu Nowe Horyzonty, koniec pewnej epoki pokazuje w Czarnym oceanie z pomocą metafory. Dla Massiny i Moriaty'ego rejs na Mururoa to koniec wieku niewinności i beztroski. Poczucie winy za to, co wydarzyło się na Pacyfiku, już zawsze będzie na nich ciążyć. Tak, jak na całym społeczeństwie zachodnim.” Karolina Pasternak, Festiwal Transatlantyk - inf. prasowa