)
W filmie ożywa trzynaście obrazów Edwarda Hoppera opowiadając historię Shirley, kobiety w Ameryce w latach trzydziestych, czterdziestych, pięćdziesiątych oraz sześćdziesiątych ubiegłego wieku, której myśli, uczucia i rozważania pozwalają obserwować epokę amerykańskiej historii.
Edward Hopper fascynował pisarzy, reżyserów i muzyków, ćmy barowe i bardów nocnego życia. Był malarzem nowoczesności - portretował życie w wielkim mieście. Obrazy Hoppera intrygują, bo są psychologicznymi zagadkami, zatrzymanymi kadrami z sytuacji, które za chwilę mają się rozegrać, albo właśnie się wydarzyły. Napięcie je rozsadza, ale nigdy nie widzimy momentu kulminacyjnego. Gustav Deutsch zaczyna swoje "wizje rzeczywistości” tam, gdzie kończy się narracja malarza. Wychodzi od kilkunastu najbardziej znanych prac artysty, które "ożywają”. Deutsch umieszcza w nich bohaterkę zbiorową, amerykańską everygirl o zwykłym imieniu Shirley, aktorkę offowego teatru, która przeprowadza widzów przez doświadczenie amerykańskiej rzeczywistości w pierwszej połowie XX wieku.
Znajdując się pod wpływem amerykańskiej trylogii Johna Dos Passosa: "The 42nd Parallel" (1930), "Nineteen Nineteen" (1932) i "The Big Money" (1936), Deutsch pisał scenariusz filmu z przekonaniem, że nic tak nic odda sytuacji kraju, jak losy wyjętych z tłumu indywidualności. W ich życiu - jak w kropli wody - odbija się wielka polityka, obyczajowość, przemiany społeczne, rewolucje świadomości. Austriacki reżyser doświadczenie Ameryki zamyka w monologach wewnętrznych Shirley. Wydarzenia, nazwiska, mity wpisane w zbiorową pamięć przywołują określone obrazy i nastroje. W ścieżce dźwiękowej pojawiły się autentyczne nagrania audycji radiowych z ubiegłego wieku.
Dupa i but. Nie polecam. Koszmar. Nuda. Zmarnowane pieniądze. Wydumane kwestie. maja 21-03-2014, 00:09
|
