Debiut reżyserski Australijki Jennifer Kent, z mistrzowskimi zdjęciami polskiego operatora Radosława Ładczuka (Jesteś Bogiem, Sala samobójców), to ukłon w stronę takich kamieni milowych gatunku jak „Wstręt”, „Lokator” czy „Dziecko Rosemary” Romana Polańskiego.
Główna bohaterka, Amelia po tragicznej śmierci swojego męża, wciąż mieszka wraz z synem, Samem, w wielkim domu. Chłopiec uparcie twierdzi, że w pustych pokojach zamieszkuje ktoś jeszcze, ktoś kogo trudno dostrzec gołym okiem – dziwny stwór – Babadook.
Film australijskiej reżyserki to nie typowy horror, choć za taki, w pierwszej chwili, można by go uznać. Z jednej strony inteligentnie posługuje się środkami wyrazu charakteryzującymi kino popularne, z drugiej używa ich jako platformy ilustrującej podświadome, przytłumione rozwojem cywilizacyjnym obawy współczesnego człowieka, zakorzenionego w społeczeństwie konsumpcyjnym, wydobywając na zewnątrz archetypiczny, jungowski lęk przed stratą, śmiercią, nieznanym.
Światowa premiera filmu odbyła się podczas festiwalu w Sundance, premiera europejska podczas tegorocznego Berlinale. Film absolutnie zachwycił krytyków.
Matkę i jej sześcioletniego synka nawiedza nocami dziwaczny, tajemniczy stwór. Czy dziwne zjawisko jest realne, czy może jest wynikiem pogłębiającej się alienacji i psychozy bohaterów?
Piękny, mądry, oryginalny FILM! Ana 25-06-2015, 19:23 Nareszcie Horror w kinie Charlie- muszę jednak przyznać, że troszeczkę się zawiodłam. tematyka już kilkakrotnie powtarzana, budowanie napięcia za pomocą dźwięków dość typowe. Historia już niejednokrotnie przedstawiana w różnych odsłonach. Psychologicznie rzeczywiście dobrze zrobiony- ale trochę tego za mało jak na kino alternatywne. Alissea 02-06-2014, 16:32
|
