Niewidoczne życie sióstr Gusmao

Mimo ze na co dzień przyszło im wychowywać się w konserwatywnym środowisku i nieznoszącej sprzeciwu rodzinie, każda z bohaterek ma jasny plan na życie. Eurídice chce zostać znaną pianistką, podczas gdy Guida marzy o poznaniu prawdziwej, wielkiej miłości. Niestety dramatyczne wydarzenia sprawiają, ze kobiety zostają rozdzielone i zmuszone do tego, by żyć osobno, niewiele o sobie nawzajem wiedzac. Nigdy jednak nie stracą nadziei na to, że w końcu się odnajdą.

Zarówno powieść, jak i film są hołdem złożonym pokoleniom niewidzialnych kobiet, sprowadzonych kulturowo do roli wyłącznie żon i matek. Śledząc losy dwóch niepokornych sióstr, widz poznaje galerię barwnych postaci – przedstawicieli podupadłej arystokracji, brazylijskiej klasy średniej i najuboższych mieszkańców Rio.

To opowieść, którą rzeczywiście przepełnia „niewidoczne życie”. Nie tylko Eurídice i Guidy, ale całej rzeszy kobiet: gospodyń domowych, matek, córek, babć, które przez wieki uczyły się milczeć i tłumić swoje aspiracje i marzenia. Choć tchnąca brazylijskim duchem, to jednocześnie niezwykle uniwersalna opowieść.

Film Karima Aïnouza nazywany jest „tropikalnym melodramatem”. Do opowiedzenia dramatycznej historii sióstr korzysta on z charakterystycznej dla tego gatunku poetyki. Zabarwia ją lokalnym kolorytem, symboliką i pobudzającą zmysły muzyką. Sam reżyser powiedział w jednym z wywiadów, że film jest swego rodzajem hołdem dla wszystkich wyjątkowych kobiet, które spotkał na swej drodze.

Kino "Charlie", widzę, w pierwszym szeregu tęczowo-feministycznej neomarksistowskiej rewolucji:)

Miw 17-11-2019, 23:09