Nie wolno się brzydko bawić

Historia człowieka, który mając lat 10, został
osadzony w niemieckim obozie
koncentracyjnym dla dzieci i młodzieży przy
ulicy Przemysłowej w Łodzi. W obozowym
skierowaniu stwierdzono: Stanisław Sochacki
pozostaje bez opieki, włóczył się i żebrze,
matka w Rzeszy. Jego historię opowiada
Urszula Sochacka – córka byłego więźnia,
która prowadzi wewnętrzny dialog z ojcem
oraz z tymi, którzy ocaleli. Film jest historią
trzech ocalałych pokoleń. Pierwszego, które
cierpiało i nie miało prawa o krzywdzie
rozmawiać bądź nie mogło emocjonalnie tej
krzywdy nazwać. Drugiego, które cierpiało i
rozmawiało tylko o tym lub w ogóle – co
można rozumieć jako milczącą rozmowę. I
wreszcie, trzeciego pokolenia, które ma prawo rozmawiać i uczyć się empatii poprzez
czerpanie z doświadczenia emocjonalnego ocalałych, będącego wspólnym
dziedzictwem nieludzkiego czasu.