Do ostatniej kości to opowieść o pierwszej miłości między Maren (Taylor Russell), młodą kobietą, uczącą się, jak przetrwać na marginesie społeczeństwa, a Lee (Timothée Chalamet), porywczym wyrzutkiem i włóczęgą. W czasie wspólnej odysei na dystansie tysiąca mil poznają boczne drogi, ukryte zaułki i rozmaite pułapki Ameryki epoki Ronalda Reagana. Pomimo wysiłków, nie mogą jednak uciec od tragicznej przeszłości. Ostatecznie będą musieli zdecydować, czy ich uczucie jest w stanie pokonać ich odmienność.
Film bardzo ładny. Dobrze zagrany, ładne krajobrazy Ameryki przesuwają się nam przed oczami, dodatkowo okraszone ciekawą, żywą muzyką.
Historia przedstawiona w filmie to tylko wstęp do głębszych rozważań (co jest chyba charakterystyczne dla tego reżysera). Ja odebrałam to jako przesłanie: pochodzenie ma znaczenie. Nasi bohaterowie nie wybierali sobie takiego życia, nie mieli wpływu na to, że się tacy urodzili. Ciągnie się to za nimi przez całe życie, są nieszczęśliwi, wykluczeni ze społeczeństwa, zagubieni we własnych przeżyciach. Mimo wszelkich starań, mimo wielkich chęci - natury nie oszukasz. Reżyser daje nam jednak nadzieję, że miłość może nas uzdrowić. Te słowa wypowiada bohater grany przez Michaela Stuhlbarga (epizod ale dobry). Czy to się udało naszym młodym outsiderom, zobaczycie państwo w filmie.
Jeżeli chodzi o mojego ulubieńca Timothée Chalameta, zagrał jak zwykle dobrze, po swojemu, z charakterystycznymi ruchami szczęką, śmiechem, płaczem. I ten jego głos. Ale myślę, że ten film i tak nie dał mu w pełni pokazać swojego talentu. Ewelina 27-11-2022, 17:38
|
