Najbardziej osobisty film Petera Mettlera. Reżyser opowiada o pogodzeniu się ze stratą i
przemijaniem, jednocześnie skupiając się na naturze – Alpach Szwajcarskich i rodzinnej
Kanadzie.
„Trawa jest bardziej zielona tam, gdzie nas nie ma” – ta maksyma stanowi punkt wyjścia
najbardziej intymnego filmu w dorobku Petera Mettlera. Filmu, który opowiada o
pogodzeniu się ze stratą, przemijaniu i poddaniu się zmienności życia. W swoim
audiowizualnym pamiętniku reżyser przedstawia wydarzenia ostatnich lat i zaprasza
widownię do medytacji nad ludzkim przeznaczeniem. Zadaje egzystencjalne pytania swoim
rodzicom i przyjaciołom. Jednocześnie skupia się na naturze: Alpach Szwajcarskich, z
których pochodzą jego rodzice, i na lesie w jego rodzinnej Kanadzie.
„Trawa jest bardziej zielona tam, gdzie nas nie ma” – ta maksyma stanowi punkt wyjścia
najbardziej intymnego filmu w dorobku Petera Mettlera. Filmu, który opowiada o
pogodzeniu się ze stratą, przemijaniu i poddaniu się zmienności życia. W swoim
audiowizualnym pamiętniku reżyser przedstawia wydarzenia ostatnich lat i zaprasza
widownię do medytacji nad ludzkim przeznaczeniem. Zadaje egzystencjalne pytania swoim
rodzicom i przyjaciołom. Jednocześnie skupia się na naturze: Alpach Szwajcarskich, z
których pochodzą jego rodzice, i na lesie w jego rodzinnej Kanadzie. Wszystko jest płynne,
zmienia się, tworząc krąg kontynuacji życia i śmierci. Nie czujemy, żeby reżyser narzucał
nam interpretację tych obrazów. Tytułową maksymę traktuje jako wyzwanie, zaproszenie do
działania, imperatyw jakiejkolwiek zmiany. Mettler zagląda pod powierzchnię zdarzeń i
codzienności. Bardziej komponuje, niż reżyseruje, łącząc światło, obraz i dźwięk w jedną
całość. Zaprasza do podróży w głąb siebie.
|
