Reżyserka filmu, Asmae, nie posiada żadnych zdjęć z dzieciństwa, a wiele wydarzeń z tamtego
okresu jest owianych tajemnicą. Wspólnie z ojcem budują replikę domu z jej dzieciństwa,
żeby odzyskać pamięć o przeszłości.
Asmae nie posiada żadnych zdjęć z dzieciństwa, a wiele wydarzeń z tamtego okresu jest
owianych tajemnicą. Dowiaduje się od ojca, że to jej babcia, gdy mieszkali wspólnie na
przedmieściach Casablanki, zakazała fotografowania. Reżyserka z ojcem budują z gliny
replikę ich domu, podwórka i ulicy. Zapraszają przyjaciół, sąsiadów i członków rodziny do
odwiedzenia pracowni. Wspólnie przypominają sobie tamte czasy i odkrywają nierzadko
odmienne punkty widzenia na te same zdarzenia. Asmae przez trzy lata namawiała babcię do
wystąpienia w filmie. Pomogła dopiero groźba, że zastąpi ją aktorka.
Asmae nie posiada żadnych zdjęć z dzieciństwa, a wiele wydarzeń z tamtego okresu jest
owianych tajemnicą. Dowiaduje się od ojca, że to jej babcia, gdy mieszkali wspólnie na
przedmieściach Casablanki, zakazała fotografowania. Asmae z ojcem budują z gliny replikę
ich domu, podwórka i ulicy. Zapraszają przyjaciół, sąsiadów i członków rodziny, w tym
babcię, do odwiedzenia pracowni. Wspólnie przypominają sobie tamte czasy i odkrywają
nierzadko odmienne punkty widzenia na te same zdarzenia. Reżyserka przedstawia historię z
perspektywy zarówno dziecka, jak i osoby dorosłej, przepływając swobodnie między formą
dokumentalną i fabularną. Efektem jest niezwykle emocjonalny film, pokazujący, jak
niepewność o przeszłość wpływa na nasze życie, wybory i myślenie o teraźniejszości. Asmae
przez trzy lata namawiała babcię do wystąpienia w filmie. Dopiero groźba zastąpienia ją
aktorka, skłoniła ją do zmiany zdania i zrozumienia, że to właśnie ona najlepiej przedstawi
prawdziwą historię rodzinną i motywy swoich decyzji.
|
