Maciej Kałwiński - urodzony w tym samym roku, w którym Hendrix nagrał Electric Ladyland, a Burke Shelley założył zespół Budgie.

Miłośnik muzyki, zardzewiałych Mercedesów, drzew, kotów i ciekawych rozmów. Życie spędza na staraniach by było możliwie znośne, a czasem nawet miłe. Od paru lat łączy studia na Wydziale Grafiki WSInf z oswajaniem upływającego czasu przy pomocy fotografii otworkowej. Jednak wielość zajęć i zainteresowań nie pozwala mu na odniesienie w jakiejkolwiek dziedzinie międzynarodowego sukcesu.

OCZEKIWANIE

Wydaje się, że słowo "oczekiwanie" nie ma dla nas pozytywnego znaczenia. Kojarzy się natychmiast z czekaniem, a więc czasem traconym bezpowrotnie i bezproduktywnie. Czekanie, czyli długotrwała pustka zakończona krótkim błyskiem jakiejś nagrody. To może być nawet nadanie poleconego na poczcie po odstaniu w długiej kolejce. Czyli jednak jest nagroda!

Czekamy na autobus, czekamy aż dojedzie, czekamy na windę, na koniec pracy itd. Olbrzymia większość naszego życia to czekanie - czas stracony bezpowrotnie, pustka, której nie potrafimy przywołać we wspomnieniach.

Już ponad sto lat temu Henri Bergson odkrył, że nie uświadamiamy sobie ciągłości czasu. W pamięci pozostają nam jedynie wycinki - migawkowe ujęcia, którym mniej lub bardziej udolnie możemy nadać chronologiczny porządek. Czas pomiędzy nimi tracimy jakby go nie było.

Dzięki fotografii otworkowej możemy spróbować doświadczyć ciągłości czasu. Otworkowe zdjęcie nie rejestruje wybranego momentu, lecz proces trwający kilkanaście lub kilkadziesiąt minut. Promienie słoneczne odbite od przedmiotów przedostają się przez otwór w przesłonie bez pośrednictwa soczewek i pracowicie żłobią w kliszy obraz utajony. Słońce przez cały czas ekspozycji wędruje po nieboskłonie, więc każdy, nawet nieruchomy obiekt, wygląda nieco inaczej przy otwarciu i zamknięciu migawki. Wszystkie plany są rysowane z jednakową ostrością, a niemożność precyzyjnego ustalenia kadru sprawia, że otrzymany obraz zawsze nas zaskakuje. Oczekiwanym efektem jest więc synteza pewnego procesu.

Słowo "oczekiwanie" niesie jednak więcej optymizmu niż "czekanie". Obietnica końcowej nagrody - celu jest w nim bardziej obecna.

A jeśli skupimy się jeszcze bardziej na drodze do celu - cel ów, a nie drogę traktując jako nieuniknioną konieczność? Czy zmieni się nasze postrzeganie czasu?