VI Festiwal Twórców "Powiększenie" >>
PRZEGLĄD FILMÓW LECHA MAJEWSKIEGO
2-4 czerwca 2004 r., kino Charlie
Ewangelia według Harry'ego (Gospel according to Harry)
Polska, USA, 1993, czas trwania: 82
reżyseria: Lech J. Majewski, scenariusz: Lech J. Majewski, zdjęcia: Grzegorz Kędzierski, muzyka:
Jan A.P. Kaczmarek, scenografia: Andrzej Przedworski, Anna Karolak, obsada: Rita Tushingham,
Hanna Dunowska, Viggo Mortensen, Jerzy Zelnik
Gorzka satyra na Amerykę i współczesną cywilizację, w której surrealizm przeplata się z
dosłownością, banał z misterium, patos z groteską. Akcja filmu rozgrywa się na kalifornijskiej
pustyni, ale mogłaby gdziekolwiek indziej: nie ma już bowiem zakątka na Ziemi, na który nie
wkroczyłaby cywilizacja przemysłowa. Nawet pustynia usiana jest telewizorami. Na piaszczystych
wydmach stoi łóżko, telewizor, stół i krzesła, sprzęty kuchenne. Tutaj toczy się życie Karen i
Wesa, młodego małżeństwa, które przeżywa głęboki kryzys uczuciowy. Bezpośrednią przyczyną
nieporozumień jest niechęć Wesa do posiadania dzieci, których Karen tak bardzo pragnie.
Zdesperowanej dziewczynie przychodzi w sukurs matka, która podburza ją opowieściami o swym
nieudanym małżeństwie. Karen postanawia wreszcie opuścić Wesa i razem z matką znika wśród wydm.
Wes cierpi i tęskni za żoną i nawet wizyta jego ojca, emerytowanego agenta ubezpieczeniowego, nie
poprawia mu nastroju. Na szczęście Karen wraca, nie może żyć bez Wesa. Oboje próbują się kochać,
ale wszechobecny piasek wdziera się wszędzie, także do łóżka, uwiera i kłuje. Pewnego dnia Wesowi
składa wizytę Harry Weitz, poborca podatkowy. Chce uściślić informacje podane przez Wesa w jego
ostatnim zeznaniu podatkowym. Staje się świadkiem bójki Wesa z mężczyzną podrywającym jego żonę,
ochroniarzem samego prezydenta. W czasie walki Wes niespodziewanie dostaje ataku serca. Trzeba go
operować, ale chory nie ma żadnego ubezpieczenia. Czy człowiek nie ubezpieczony ma prawo
oczekiwać, że ktoś uratuje mu życie? Lekarze przysłani ze szpitala Świętego Krzyża robią
wprawdzie co mogą (dyskutując nad chorym o samochodach), ale tylko do czasu, gdy na pustyni
pojawia się z ekipą filmową Liz Taylor, która właśnie realizuje w pobliżu swój najnowszy film.
Mit wielkiej gwiazdy działa na nich silniej niż poczucie obowiązku wobec pacjenta. Lekarze
porzucają Wesa leżącego na stole operacyjnym z rozgrzebanym sercem, a sami ruszają na spotkanie
ze sławną aktorką.
Angelus
Polska, 2001, czas trwania: 106
reżyseria: Lech J. Majewski, scenariusz: Lech J. Majewski, zdjęcia: Adam Sikora, muzyka: Józef
Skrzek, Lech J. Majewski, scenografia: Lech J. Majewski, Katarzyna Sobańska-Strzałkowska, obsada:
Jan Siodlaczek, Jacenty Jędrusik, Grzegorz Stasiak, Andrzej Mastalerz, Andrzej Skupiński
Nagrody:
- 2001 Łagów (LLF)-Srebrne Grono
- 2001 Adam Sikora Łódź (do 1999 Toruń) (Międzynarodowy Festiwal Autorów Obrazu
"Camerimage")-"Srebrna żaba" za zdjęcia ; 8 grudnia
- 2002 Adam Sikora Września (Ogólnopolski Festiwal Sztuki Filmowej "Prowincjonalia") "Jańcio
Wodnik" za zdjęcia
- 2002 Orzeł, Polska Nagroda Filmowa (nominacja) w kategorii: najlepszy film; za rok 2001
- 2002 Lech J. Majewski Orzeł, Polska Nagroda Filmowa (nominacja) w kategorii: najlepsza
reżyseria; za rok 2001
- 2002 Lech J. Majewski Orzeł, Polska Nagroda Filmowa (nominacja) w kategorii: najlepszy
scenariusz; za rok 2001
- 2002 Bronisław Maj Orzeł, Polska Nagroda Filmowa (nominacja) w kategorii: najlepszy
scenariusz; za rok 2001
- 2002 Ireneusz Siwiński Orzeł, Polska Nagroda Filmowa (nominacja) w kategorii: najlepszy
scenariusz; za rok 2001
- 2002 Lech J. Majewski Orzeł, Polska Nagroda Filmowa (nominacja) w kategorii: najlepsza
scenografia; za rok 2001
- 2002 Adam Sikora Orzeł, Polska Nagroda Filmowa (nominacja) w kategorii: najlepsze zdjęcia; za
rok 2001
- 2002 Katarzyna Sobańska Orzeł, Polska Nagroda Filmowa (nominacja) w kategorii: najlepsza
scenografia; za rok 2001
Dzieje zdumiewającego i niezwykłego w skali światowej, fenomenu, jakim była Janowska gmina
okultystyczna, działająca na Śląsku, w latach 30-tych i zaraz po wojnie. W 1939 roku, w gronie
uczniów umiera Mistrz gminy okultystycznej. Na łożu śmierci namaszcza swego następcę: malarza i
teozofa Teofila. Przekazuje uczniom księgi i znaki. Wypowiada potrójne proroctwo: I - wybuch
wielkiej wojny; II - inwazja świata astralnego i rządy jego demonów; III - zniszczenie ludzkości
przez promień z Saturna, kiedy ostatecznie sprzeniewierzy się ona prawu moralnemu i
boskiemu.
Wojaczek
Polska, 1999, czas trwania: 90
reżyseria: Lech J. Majewski, scenariusz: Lech J. Majewski, Maciej Melecki, zdjęcia: Adam Sikora,
scenografia: Katarzyna Jarnuszkiewicz, obsada: Krzysztof Siwczyk, Andrzej Mastalerz, Jan Bógdoł,
Dominika Ostałowska:
Nagrody:
- 1999 Łagów (LLF)-Brązowe Grono
- 1999 Lech J. Majewski Gdynia (do 1986 Gdańsk) (FPFF)-nagroda za reżyserię
- 2000 Lech J. Majewski Barcelona (Festiwal Kina Niezależnego)-Nagroda "Don Kichot"
- 2000 Coroto (Festiwal Kina Europejskiego)-nagroda główna
- 2000 Krzysztof Siwczyk Felix (Europejska Nagroda Filmowa) nominacja w kategorii: najlepszy
aktor europejski
- 2000 Orzeł, Polska Nagroda Filmowa (nominacja) w kategorii: najlepszy film; za rok 1999
- 2000 Lech J. Majewski Orzeł, Polska Nagroda Filmowa (nominacja) w kategorii: najlepsza
reżyseria; za rok 1999
- 2000 Lech J. Majewski Orzeł, Polska Nagroda Filmowa (nominacja) w kategorii: najlepszy
scenariusz; za rok 1999
- 2000 Maciej Melecki Orzeł, Polska Nagroda Filmowa (nominacja) w kategorii: najlepszy
scenariusz; za rok 1999
- 2000 Adam Sikora Orzeł, Polska Nagroda Filmowa (nominacja) w kategorii: najlepsze zdjęcia; za
rok 1999
- 2000 Katarzyna Jarnuszkiewicz Orzeł, Polska Nagroda Filmowa (nominacja) w kategorii:
najlepsza scenografia; za rok 1999
- 2000 Henryk Romanowski Orzeł, Polska Nagroda Filmowa (nominacja) w kategorii: najlepszy
producent; za rok 1999
- 2000 Dominika Ostałowska Orzeł, Polska Nagroda Filmowa (nominacja) w kategorii: najlepsza
główna rola kobieca; za rok 1999
- 2000 Lech J. Majewski Tarnów (Tarnowska Nagroda Filmowa)-Brązowa Statuetka Leliwity - Nagroda
Główna
- 2000 Adam Sikora Tarnów (Tarnowska Nagroda Filmowa)-Srebrna Statuetka Leliwity - Nagroda
Specjalna
- 2000 Lech J. Majewski Trencianske Teplice (MFF)-Złoty Klucz
- 2000 Adam Sikora Trencianske Teplice (MFF)-Złoty Klucz
- 2000 Krzysztof Siwczyk Września (Ogólnopolski Festiwal Sztuki Filmowej "Prowincjonalia")
- 2000 Adam Sikora Września (Ogólnopolski Festiwal Sztuki Filmowej "Prowincjonalia")
- 2000 Adam Sikora Września (Ogólnopolski Festiwal Sztuki Filmowej "Prowincjonalia")-nagroda
dziennikarzy
Lech Majewski zrealizował może najbardziej przejmujący film o latach sześćdziesiątych PRL-u.
Wojaczek, chociaż wykorzystuje fakty z tragicznej biografii poety-katastrofisty, wchodzi w
regiony filmowego uniwersalizmu, w regiony eseju o kondycji artysty. Wojaczek to przede wszystkim
niezwykle pesymistyczny opis napięć psychicznych i emocjonalnych (rzecz niezwykle trudna w kinie)
powstałych między wrażliwą jednostką a otoczeniem. Majewski wykreował swój film w duchu
skojarzeniowej liryki poety: nie ma w Wojaczku klasycznej "fabuły biograficznej" lecz jedynie
ciąg czarno-białych sekwencji inspirowanych luźnymi faktami z życia Rafała Wojaczka, z których
cześć przeszła do legendy literatury polskich zbuntowanych i niedostosowanych. Bohater filmowego
eseju Majewskiego, grany przez młodego, śląskiego poetę Krzysztofa Siwczyka, otoczony jest aurą
irracjonalnego buntu, w którym dominuje ustawiczna nonszalancja wobec własnego życia. Rafał
Wojaczek zafascynowany był legendą Hłaski. Nie liczył się z otoczeniem. Leczył się
psychiatrycznie, walczył z alkoholizmem, jego ekscesy narażały go na ciągłe konflikty z prawem.
Legenda biograficzna narastająca wśród młodzieży zaraz po jego samobójczej śmierci, przysłoniła
wartość jego oryginalnej poezji, posługującej się brutalnym, obscenicznym językiem, poezji
trudnej, wyrafinowanej i bez wątpienia wykraczającej poza czas życia poety. Wiele scen Wojaczka
kręconych było w rodzinnym Mikołowie. To z okna jego pokoju (obecnie siedziba literackiego
Instytutu Mikołowskiego) statyczna kamera patrzy beznamiętnie na brzydki świat. Dramatyzm filmu
Majewski osiągnął zaskakująco prostymi środkami: kadry są ascetyczne, montaż cięty, ujęcie po
ujęciu, ruch postaci wewnątrz kadru. W tych turpistycznych, nędznych zaułkach, ponurych knajpach
szamocze się młody człowiek.
Ogród rozkoszy ziemskich (Garden of Earthly Delights, The)
Polska, Wielka Brytania, Włochy, 2003, czas trwania 103
reżyseria: Lech J. Majewski, scenariusz: Lech J. Majewski na podstawie własnej powieści pt.
"Metafizyka" zdjęcia: Lech J. Majewski, muzyka: Józef Skrzek, Lech J. Majewski, scenografia:
Susanna Codognato, Leon Herling, obsada: Maria Novella Martinoli, Chris Nightingale, Barry
Chipperfield, Claudine Spiteri
Najnowszy film Lecha Majewskiego jest adaptacją jego powieści "Metafizyka". Zdjęcia do filmu
powstawały w Wenecji i Londynie. Jej główni bohaterowie to Chris, inżynier okrętowy, samotnik
żyjący w świecie symetrii i arytmetyki, i Claudia - Włoszka zafascynowana malarstwem Hieronima
Boscha i średniowieczną alchemią. Oboje poszukują swojego miejsca w świecie, próbują na różne
sposoby znaleźć i wypowiedzieć prawdę o swoim życiu. Luis kręci kamerą wideo każdą chwilę
spędzoną razem, Bea z kolei, próbuje rozszyfrować ukryte w obrazie "Ogród rozkoszy ziemskich"
Boscha wskazówki, jak osiągnąć raj za życia, na Ziemi. Film podejmuje trudną tematykę rozwoju
uczucia, miłosnych uniesień i okrutności losu. Claudia egzystuje w dwóch światach; tym
materialnym, którego podstawę stanowi Chris i tym duchowym - wtapiając się w malarski świat
Hieronima Boscha. Łączy te dwa światy, zacierając granicę między nimi, będąc ponad wszystko,
nawet ponad swoją chorobę...
Film Majewskiego jest filmem intymnym, osobistą refleksją - reżysera, pisarza, malarza,
kompozytora, ale przede wszystkim człowieka.
