Retrospektywa filmów Doris Dörrie Kino Charlie, 5-11 maja 2003 r.

Bilety w cenie 8 i 10 zł

05.05 (poniedziałek) godz. 21.00		Mężczyźni (Männer), Niemcy 1985		99'
06.05 (wtorek) godz. 21.15		W środek serca (Mitten ins Herz), Niemcy 1983		91'
07.05 (środa) godz. 21.00		Wszystkiego najlepszego, Turku! (Happy Birthday, Türke!), Niemcy 1991		109'
08.05 (czwartek) godz. 21.00		Nikt mnie nie kocha (Keiner liebt mich), Niemcy 1994		104'
09.05 (piątek) godz. 21.15		Czy ci się podobam? (Bin ich schön?), Niemcy 1998		117'
10.05 (sobota) godz. 16.00		Oświecenie gwarantowane (Erleuchtung garantiert), Niemcy 2000		96'
11.05 (niedziela) godz. 21.15		Nadzy (Nackt), Niemcy 2002		98'

Mężczyźni
(Männer), Niemcy, 1985, 99 min.

Reżyseria: Doris Dörrie
Scenariusz: Doris Dörrie
Zdjęcia: Helger Weindler
Muzyka: Claus Bantzer
Obsada: Heiner Lauterbach, Uwe Ochsenknecht, Ulrike Kriener

Julius Armbrust, trzydziestokilkuletni projektant opakowań, odnoszący duże sukcesy zawodowe, a co za tym idzie prowadzący dostatnie i ustabilizowane życie, pewnego dnia, świętując rocznicę ślubu, odkrywa, że jego żona ma kochanka. Jego rywal, Stefan jest jego rówieśnikiem, pracuje w tej samej branży, chociaż do tej pory nie udało mu się znaleźć stałej posady a jego styl życia bardziej przypomina dawnego hipisa niż współczesnego yuppie. Juliusz ma go za kompletnego nieudacznika i dlatego nie jest w stanie zrozumieć, czym zainteresował on jego żonę. Postanawia poznać swojego wroga. Przypadkiem Stefan szuka akurat nowego współlokatora - Juliusz korzysta z okazji, by wkroczyć w życie i świat Stefana… Film "Männer" był, nie tylko w Niemczech, olbrzymim sukcesem. W kinach obejrzało go ponad 5 milionów widzów, w USA należał do najbardziej kasowych filmów europejskich, pochwał nie szczędziła mu też krytyka. W 1986 Złotą Taśmę Filmową otrzymali: Doris Dörrie za reżyserię a Uwe Ochsenknecht oraz Heiner Lauterbach za najlepsze role męskie, sam film wyróżniono Srebrną Taśmą Filmową, otrzymał też nominację do Oskara.


W środek serca
(Mitten ins Herz), Niemcy, 1983, 91 min.

Reżyseria: Doris Dörrie
Scenariusz: Doris Dörrie
Zdjęcia: Michael Göbel
Muzyka: Paul Shigihara
Obsada: Beate Jensen, Sepp Bierbichler, Gabriele Litty

Armin, zamożny dentysta, po stracie matki likwiduje jej mieszkanie. Na zamieszczone w gazecie ogłoszenie odpowiada Anna, która chce nabyć okazyjnie lodówkę. Pracując jako kasjerka w sklepie spożywczym, popada ciągle w konflikty z jego właścicielem, w końcu porzuca pracę. Wtedy też, nieoczekiwanie zjawia się Armin i składa jej niezwykłą propozycję. Anna ma zamieszkać razem z nim w jego willi, za co otrzymywać będzie miesięcznie 2000 marek. Jedyny warunek, jaki ma spełnić, to wytrwać w tym niecodziennym układzie bez jakiegokolwiek zaangażowania emocjonalnego. Niestety nie będzie to łatwe do zrealizowania dla młodej i atrakcyjnej dziewczyny. Anna lgnie do swojego opiekuna, mając nadzieję, że w końcu uda jej się wzbudzić w nim uczucia. Armin, starszy i mający za sobą nieudane związki broni się przed jakimkolwiek zbliżeniem, jednak pewnej nocy ulega Annie. Ta chwila słabości, którą potem za wszelką cenę będzie próbował unieważnić, obdarzając swoją współlokatorkę podwójną dawką chłodu, lekceważenia i obojętności, pociągnie za sobą tragiczne konsekwencje. "Mitten ins Herz" był pierwszym pełnometrażowym filmem Doris Dörrie i od razu przyniósł jej uznanie krytyki nie tylko niemieckiej, ale także międzynarodowej. Film zakwalifikowany został do konkursu Międzynarodowego Festiwalu Filmowego w Wenecji.


Wszystkiego najlepszego, Turku!
(Happy Birthday, Türke!), Niemcy, 1991, 109 min.

Reżyseria: Doris Dörrie
Scenariusz: Doris Dörrie na podstawie książki Jakoba Arjouni
Zdjęcia: Helge Weindler
Muzyka: Peer Raben
Obsada: Hansa Czypionka, Özay, Doris Kunstmann, Lambert Hamel, Ömer Simsek, Meret Becker

W biurze prywatnego detektywa, którego nazwisko Kemal Kayankaya wskazuje, że pochodzi z kraju Półksiężyca, zjawia się piękna Turczynka i prosi, aby odszukał jej zaginionego męża. Ten chętnie przyjmuje zlecenie, chociaż wejście w środowisko żyjących w Niemczech Turków nie będzie dla niego łatwe. Pozbawiony rodziców i wychowany od dziecka w Niemczech nie zna języka swoich przodków, natomiast język niemiecki zastąpił mu z powodzeniem język ojczysty. Zagadka kryminalna, którą ma rozwiązać bohater filmu to tylko forma, w jaką Doris Dörrie wpasowała swoją opowieść o współczesnym, wieloetnicznym społeczeństwie niemieckich miast. Postać prywatnego detektywa, w którym dopatrzyć się można rysów Philipa Marlowea, i który z racji swojej pracy styka się z wszelkimi możliwymi środowiskami, to doskonały obiekt do obserwacji. W każdej niemal sytuacji i w każdym miejscu, do jakiego trafia: Czy będą to blokowisko czy dzielnica willowa, posterunek policji czy bar ze stipteasem, spalarnia śmieci czy kantyna w telewizyjnym studio, wszędzie spotyka powszechną w dzisiejszym świecie ksenofobię, stereotypy narodowe, zanik społecznych i rodzinnych więzi. Reżyserka w swojej krytyce nie ogranicza się tylko do Niemców. Zakłamanie tureckich emigrantów, dla których rodzina ma być moralnym azylem w zepsutym zachodnim świecie jest takie samo jak zakłamanie Niemców, uważających siebie za otwartych i tolerancyjnych w stosunku do przybyszów ze Wschodu, przekonuje dowcipnie w swoim filmie Doris Dörrie.


Nikt mnie nie kocha
(Keiner liebt mich), Niemcy, 1994, 104 min.

Reżyseria: Doris Dörrie
Scenariusz: Doris Dörrie
Zdjęcia: Helge Weindler
Muzyka: Niki Reiser
Obsada: maria Schrader, Pierre Sanoussi-Bliss, Michael von Au, Elizabeth Trissenaar

"Jest bardziej prawdopodobne, że zostanę trafiona przez bombę atomową, niż, że znajdę męża po trzydziestce" - mówi Fanny nagrywając kasetę wideo dla biura matrymonialnego. W następnym zdaniu stwierdza szczerze, że sama w sobie też by się nie zakochała, gdyby była mężczyzną. W przededniu wkroczenia w trzecią dekadę życia, sfrustrowana docinkami na temat braku partnera ze strony matki, przyjaciół i kolegów z pracy, postanawia za wszelka cenę zmienić tę sytuację. Dotychczasowe próby znalezienia mężczyzny marzeń, które podejmowała egocentryczna, ale także bardzo zakompleksiona dziewczyna, kończyły się fiaskiem i rozczarowaniem. Dopiero zagrożenie dotychczasowej egzystencji, jakimi są bezpardonowe działanie nowego administratora, zmuszającego ludzi do opuszczenia swoich mieszkań, skieruje uwagę dziewczyny na sąsiadów. Dzięki temu zainteresowaniu uda jej się znaleźć prawdziwą przyjaźń, otworzyć na problemy innych, zauważyć tych, których nigdy nie dostrzegała, zobaczyć świat wokół siebie.
Film "Keiner liebt mich" to także film o Niemcach: współczesnych yuppies, marionetkach dobrobytu, fałszywie obnoszących się na co dzień z rzekoma otwartością, poprawnością polityczną, ale także o tych stojących po drugiej stronie: samotnych, zagubionych i nieszczęśliwych, którzy za wszelką cenę próbują dorównać do wymaganych standardów, aby nie znaleźć się na marginesie.


Czy ci się podobam?
(Bin ich schön?), Niemcy, 1998, 117 min.

Reżyseria: Doris Dörrie
Scenariusz: Doris Dörrie, Rolf Basedow, Ruth Stadler
Zdjęcia: Theo Bierkens
Muzyka: Roman Bunka
Obsada: Franka Potente, Steffen Wink, Anica Dobra, Maria Schrader, Nina Petri, Joachim Król, Senta Berger, Gottfried John, Otto Sander, Heike Makatsch

Linda, pierwsza bohaterka tego filmowego "zbioru opowiadań" podróżując po Hiszpanii autostopem, poszukuje przygody, mężczyzny lub może szczęścia. "Szczęście bowiem, a raczej jego brak, jest powodem, dla którego stawiamy sobie pytanie: Czy się podobam? - powiedziała w jednym z wywiadów reżyserka i autorka scenariusza Doris Dörrie - szczęśliwemu człowiekowi jego uroda jest całkowicie obojętna".
W poszukiwaniu szczęścia, a co za tym idzie, ciągle starając się siebie upiększyć, zaczynamy udawać kogoś innego. Marzenie bycia kimś innym jest udziałem wszystkich sportretowanych przez reżyserkę postaci. Franziska wychodzi za mąż za nieodpowiedniego mężczyznę chcąc uciec przed gwałtowną miłością Klausa, przypadkowo spotkana Elke mierzy w samochodzie podczas deszczu jej suknię ślubną i żeby ujrzeć się w lustrze gotowa to uczynić w toalecie jakiejś przydrożnej knajpy. Ricie więcej przyjemności sprawia otulający ją kaszmirowy pulower niż objęcia męża. Herbert, który spotyka się z młodą kochanką, w jakiś czas później prosi Boga, żeby mógł zestarzeć się razem ze swoją żoną, itd. itd. Epizody, przedstawiające bohaterów, nie mówią wcale pełnej prawdy o nich, pokazują ich tylko w relacjach z innymi ludźmi. I kiedy wydaje się, że są szczęśliwi i autentyczni jak Klaus i Linda w ostatniej scenie, jesteśmy przekonani, że to tylko krótka chwila oderwana od codzienności.


Oświecenie gwarantowane
(Erleuchtung garantiert ), Niemcy, 2000, 96 min.

Reżyseria: Doris Dörrie
Scenariusz: Doris Dörrie
Zdjęcia: Hans Karl Hu
Obsada: Uwe Ochsenknecht, Gustav-Peter Wöhler, Petra Zieser, Ulrike Kriener, Anica Dobra, Heiner Lauterbach, Pierre Sanoussi-Bliss

Dwóch braci - ekspert Feng-Shui Gustav i właśnie opuszczony przez żonę Uwe postanawiają pojechać do klasztoru Zen, żeby odnaleźć tam wewnętrzny spokój i oderwać się od zachodniej cywilizacji. Kryzys wieku średniego, który właśnie przechodzą, pogłębia się jeszcze bardziej, kiedy nocą gubią się w tokijskiej neonowej dżungli i nie mogą znaleźć powrotnej drogi do hotelu. Bez paszportów i pieniędzy zaczyna się ich odyseja po nieznanym i niezrozumiałym kraju. Po wielu perypetiach docierają wreszcie do klasztoru. Codzienne czynności, takie jak poranne mycie czy jedzenie zupy, stają się nagle celem samym w sobie, a froterowanie lśniącej podłogi jest według mnichów najlepszym sposobem na opanowanie wybuchów złości. Niewątpliwie dużą atrakcją filmu są sceny kręcone przez jednego z braci ręczną kamerą. Rejestruje on z dokumentalną dokładnością ich prywatne rozmowy i zwierzenia, wątpliwości i pytania, na które szukają odpowiedzi. Ogromna różnica charakterów i temperamentów braci, a także zderzenie całkowicie odmiennych kultur, stylów życia i zwyczajów wywołuje cały szereg zabawnych i zaskakujących sytuacji, które dla przedstawicieli zachodnioeuropejskiej cywilizacji stają się swoista szkołą przetrwania.


Nadzy
(Nackt), Niemcy 2002, 98 min.

Reżyseria: Doris Dörrie
Scenariusz: Doris Dörrie wg własnej książki pt."Happy"
Zdjęcia: Frank Griebe
Obsada: Heike Makatsch, Benno Fürmann, Alexandra Maria Lara, Jürgen Vogel, Nina Hoss, Mehmet Kurtulus

Trzy zaprzyjaźnione pary spotykają się pewnego sobotniego wieczoru na kolacji. Emilia i Felix niedawno się rozstali, obydwoje cierpią z tego powodu zarówno psychicznie jak i materialnie. Charlotte i Dylan dzięki udanym spekulacjom giełdowym tego ostatniego zostali w krótkim czasie milionerami. Niestety, wysoki standard życia na jaki teraz mogą sobie pozwolić, nie przekłada się na jakość ich wzajemnych stosunków. Anette i Boris są jak dawniej w sobie zakochani, marzą o tym, żeby zdobyć trochę pieniędzy, aby odnowić i lepiej wyposażyć mieszkanie, ale mogą się bez tego obejść.
Kolacja u Charlotty i Dylana w ich nowym, luksusowym mieszkaniu nie przypomina dawnych, spontanicznych spotkań w pobliskiej pizzerii, w których z radością uczestniczyła cała szóstka przyjaciół. Emilia i Felix czują się trochę nieswojo, ponieważ nie są już parą, pomiędzy Charlottą i Dylanem wyczuwa się ogromne napięcie, które obydwoje próbują wyładować czyniąc sobie wzajemnie złośliwe uwagi. W pewnym momencie Emilia zaczyna opowiadać o pewnym eksperymencie, który dowiódł, że większość mężczyzn nie jest w stanie w ciemnościach rozpoznać ciała swojej żony. Feliks nie zgadza się z tym absolutnie i proponuje zebranym zakład, że w ich przypadku będzie inaczej. Gra, którą zaczęła szóstka przyjaciół będzie miała swoje konsekwencje.