14 lipca zmarł w Warszawie w wieku 74 lat Zbigniew Zapasiewicz, jeden z najwybitniejszych polskich aktorów teatralnych i filmowych.

Był absolwentem warszawskiej PWST (1956), po ukończeniu której na stałe związał się teatrami stołecznymi. Występował w Teatrze Klasycznym (1956-59), Współczesnym (1959-66 i 1993-2000), Dramatycznym (1966-83), Powszechnym (1983-87 i od roku 2000) i Polskim (1990-93). W latach 1986-90 był dyrektorem Teatru Dramatycznego.

Od roku 1959 związany był z warszawską PWST, w roku 1992 został profesorem tej uczelni. W latach osiemdziesiątych pełnił w niej m.in. funkcję Dziekana Wydziału Reżyserii.

W kinie debiutował dość późno, w roku 1963, rolą w Wianie. W swojej karierze zagrał ponad 70 ról filmowych, m.in. w Za ścianą, Ocaleniu, Drzwiach w murze, Ziemi obiecanej, Mazepie, Barwach ochronnych (nagroda za najlepszą pierwszoplanową rolę męską na festiwalu w Gdańsku), Ostatnim takim trio, Polskich drogach, Akcji pod Arsenałem, Bez znieczulenia, Szpitalu przemienienia, Przypadku, Choince strachu, Matce Królów, Barytonie, Maskaradzie, Mistrzu i Małgorzacie, Marszałku Piłsudskim oraz w filmach Życie jako śmiertelna choroba przenoszona drogą płciową (nagroda za najlepszą pierwszoplanową rolę męską na festiwalu w Gdyni oraz "Orzeł") i Persona non grata. Ostatni raz pojawił się na ekranie w roku 2006 w filmie Nadzieja.


W PROGRAMIE:


BARWY OCHRONNE (1976)

Reż. Krzysztof Zanussi

Jeden z najważniejszych filmów "kina moralnego niepokoju" z wielka kreacją Zbigniewa Zapasiewicza (nagroda za najlepszą pierwszoplanową rolę męską na festiwalu w Gdańsku '77). W czasie premiery "Barwy..." wzbudziły bardzo gorące, emocjonalne reakcje. Krzysztofowi Zanussiemu znakomicie udało się nawiązać kontakt z polskim odbiorcą, dotrzeć do jego niepokojów, często skrzętnie skrywanych lub nie do końca uświadamianych. "Barwy ochronne" nazwały po imieniu to, co w drugiej połowie lat siedemdziesiątych zaprzątało świadomość coraz większej liczby Polaków. Portretując zdemoralizowane, przeżarte układami i cynizmem, środowisko naukowców, Zanussi dawał zarazem do zrozumienia, że ów portret można rozumieć jako metaforę całego społeczeństwa. Społeczeństwa, w którym wartościowe, uczciwe jednostki są brutalnie eliminowane przez bezwzględne, nie przebierające w środkach miernoty. Jedyną drogą jakiegokolwiek rozwoju i awansu jest służalcza przynależność do wszechobecnych koterii. Takie pojęcia jak talent, pracowitość czy sprawiedliwość tracą wszelki sens. Oś fabularną filmu stanowi konflikt między dwoma postawami. Wyrazicielem pierwszej jest docent Jakub Szelestowski (Zbigniew Zapasiewicz) - nie tylko bardzo inteligenty, ale i przebiegły. Świadomie wybrał drogę karierowicza, obfitującą w moralne kompromisy. Szelestowski to typ cynicznego mędrca, wyrachowanego egoisty, nie pozbawionego jednak odruchów buntu wobec własnej postawy. Jego adwersarz, młody magister Jarosław Kruszyński (także znakomity Piotr Garlicki), nie może dostosować się do środowiska, z którym związał swe zawodowe losy. Idealistyczny, momentami naiwny, pełen czystych intencji jest zaprzeczeniem docenta. Nad oboma bohaterami unosi się jeszcze jak złowrogi cień osoba prorektora, odrażającego snoba o mentalności bazarowego cwaniaka. Wobec tej karykaturalnej, a jednocześnie groźnej postaci ideowo-etyczny spór Jakuba z Jarosławem okazuje się mało istotnym pojedynkiem pięknoduchów. Zawodowe losy obu uczonych nie zależą bowiem od wyniku ich filozoficznej batalii, tylko od kaprysu prorektora. (źródło: filmpolski.pl)