Kiedy po raz pierwszy usłyszała Pani o „Smaku życia 2”?

Kiedy kończyliśmy „Smak życia”, nie było nawet mowy o kontynuacji. Kiedy spotkałam Cédrica na kilka miesięcy przed rozpoczęciem zdjęć zapytał mnie, czy zgodziłabym się wskrzesić postać Isabelle. Chciał, abym szczerze mu powiedziała, czy to mnie interesuje. To urocze, bo on naprawdę nie wiedział, czy przyjmę tę propozycję. Dla mnie sprawa była oczywista! Po pierwsze, bardzo chciałam znowu pracować z Cédrikiem. To czysta przyjemność. Chciałam też ponownie spotkać się z Romainem, całą ekipą, ponownie poczuć atmosferę planu zdjęciowego. Z radością powitałam możliwość wcielenia się na nowo w moją postać i sprawienia, że się rozwinie. Tak więc bez wahania powiedziałam: tak!

To właśnie postać Isabelle uczynił Panią znaną publiczności...

Oczywiście! To właśnie dzięki „Smakowi życia” ludzie zaczęli mnie rozpoznawać na ulicy. Wszyscy rozmawiali ze mną o filmie. To prawda, że miał on olbrzymi wpływ na moją karierę, nawet jeśli ludzi z branży bardziej interesuje różnorodność ról, w które się wcielałam, niż popularność tego filmu lub Cezar, którego otrzymałam.

Jak się Pani czuła odkrywając na nowo postać, w którą się już kiedyś wcieliła?

To jednocześnie wspaniałe i trochę stresujące... Rola Isabelle jest naprawdę złożona. Stworzyliśmy ją wspólnie z Cédrikiem – jej głos, ruchy ciała, jej poglądy... Niełatwo było odkryć ją na nowo w ciągu krótkiego czasu. Musiałam ponownie obejrzeć „Smak życia”, aby znów się zanurzyć w roli. Lecz Isabelle bardzo się zmieniła, o wiele bardziej niż Xavier.

I kim się stała?

Pracuje w świecie giełdowym, ma sporo kasy i nadal trochę wyprzedza Xaviera. Dlatego udziela mu wielu rad. Nadal są przyjaciółmi i toczą wspaniałe dyskusje. Ponieważ Xavier jej się zwierza, mogą bez problemu rozmawiać o różnych rzeczach. Czasami przywraca go do pionu, przypominając, że życie to nie bajka, że powinien przestać fantazjować o księżniczce i dorosnąć. Oprócz tego, mają wspólne zainteresowania – dziewczyny! Wspaniale było odnowić znajomość z Romainem. Kiedy czytałam scenariusz, obawiałam się, że utracimy ten specjalny związek; martwiłam się, że Cédric go nie pogłębił. Na szczęście, tak naprawdę Cédric sprawił, że ten związek rozwinął się... Ciągle się boję, że skarykaturuję Isabelle, lecz wiem, że Cédric jest przy mnie i zadba o to, aby tak nie było.

Co sądziła Pani o scenariuszu?

Niezwykle mi się spodobał! Przeczytałam go dwukrotnie i za każdym razem płakałam. Jest niezwykle poruszający. Jak to u Cédrica, opowieść o małych wielkich sprawach... Cédric jest wspaniałym obserwatorem; myślę, że każdy odnajdzie siebie w którejś z sytuacji. Ma specjalny sposób traktowania rzeczywistości, którą miesza z poezją i fantazją. Film traktuje o trzydziestolatkach, którzy poszukują miłości i o miejscu, które zajmują w społeczeństwie. „Smak życia” opowiadał o dochodzeniu do dorosłości. „Smak życia 2” opowiada o wciąż młodych dorosłych ludziach, którzy muszą sprostać prawdziwym obowiązkom w życiu. Mają wszystkie problemy, jakie mogą się nam przytrafić i z którymi musimy sobie radzić. Ale film nie moralizuje. Jest po prostu szczery...

Czy zauważyła Pani zmianę, ewolucję w sposobie reżyserowania Cédrica?

Nie, nadal tak samo dobrze reżyseruje. Przeprowadzamy z nim wiele prób. Tak samo jak podczas pracy nad „Smakiem życia”, Romain i ja często wymienialiśmy się podczas prób rolami. Na przykład na planie „Smaku życia”, w scenie, w której Isabelle instruuje Xaviera, jak należy postępować z dziewczynami, Cédric poprosił Romaina, aby ten pokazał mi, jak by to zagrał. W trakcie pracy nad „Smakiem życia 2”, w scenie w domu dziadka, Cédric poprosił, aby Romain założył moją sukienkę. Powiedział „Obserwuj, jak naśladuje dziewczynę,” ponieważ Isabelle jest bardzo męska, a musi się zachowywać jak dziewczyna. Obserwowanie męskiego zachowania Romaina było dla mnie wysoce inspirujące. Z Cédrikiem pracuje się nad znalezieniem najlepszego sposobu przedstawienia postaci, zwłaszcza jeśli chodzi o ruch ciała. To mnie bardzo interesuje. Pracę nad rolą zaczynam od kwestii fizyczności. Psychologia przychodzi sama z siebie później.

Jak udało się odnowienie kontaktów z resztą obsady w Sankt Petersburgu?

Świetnie! Podczas pracy nad „Smakiem życia” wszyscy odczuwaliśmy ducha pracy zespołowej. Ujrzenie ich ponownie było wzruszającym doświadczeniem. Często wychodziliśmy razem... Wszyscy zgodzili się wrócić do pracy nad filmem, nawet ci, którzy odtwarzali w nim mniejsze role. Wrócili z tym samym entuzjazmem i tą samą energią, dla przyjemności bycia razem i ponieważ wszyscy uwielbiamy Cédrica!

Jakie wrażenie wywarł na Pani film?

Byłam naprawdę poruszona. Film jest piękniejszy od scenariusza. To prawda, że scenariusze Cédrica nigdy nie są skończone, ponieważ podczas kręcenia dopisuje lub zmienia wiele scen. Na przykład scena, w której wyjaśniam dziadkowi, jak zarabiam na życie. Poznałam kobietę, która pracuje na giełdzie i poprosiłam ją o opisanie swojej pracy. Przekazałam wszystko Cédricowi, który znalazł w tym źródło inspiracji do moich kwestii w tej scenie. Bardzo podobała mi się również muzyka, poezja, montaż... Myślę, że w filmie panuje ta sama atmosfera, co w „Smaku życia”.

Czy jest Pani gotowa na trzecią przygodę?

Nie mogę się doczekać! Ten film wiele dla mnie znaczy. Jednogłośnie wszyscy pragniemy zrealizować kolejną część.