W LUSTRACH PROWOKACJI
TYDZIEŃ KINA AUSTRIACKIEGO
21-26 maja 2004 r., kino Charlie
Wstęp   Plakat   Repertuar   Opisy filmów
OPISY FILMÓW

Złe komórki
(Böse Zellen)
Austria/Niemcy/Szwajcaria 2003, 120 min

reżyseria: Barbara Albert
scenariusz: Barbara Albert
zdjęcia: Martin Gschlacht
muzyka: Andreas Kopriva
występują: Kathrin Resetarits, Georg Friedrich, Marion Mitterhammer, Ursula Strauss, Gabriela Schmoll, Rupert M. Lehofer, Karl Fischer

Motyl porusza skrzydłami i wywołuje burzę nad Zatoką Meksykańską, która prowadzi do dramatycznej katastrofy samolotu. Los chce, by uratowała się z niej jedynie 24-letnia Manu. Sześć lat później: Manu pracuje w supermarkecie w pewnym austriackim miasteczku. Życie, jakie pędzi ze swym mężem, córką, rodzeństwem i przyjaciółmi, tworzy sieć relacji złożonych ze starych i nowych, przypadkowych i nieprzypadkowych znajomości. Sieć ta tka się cały czas sama, doczepiając kolejne oczka. Losy wszystkich, którzy w tę sieć zostali złapani, wyznaczane są ich osobistymi, samodzielnymi wyborami. Prowadzą one zarówno do miłości, zrozumienia i szczęścia, jak i do winy, cierpienia i śmierci.

Temat międzyludzkich powiązań zawsze mnie fascynował i był podłożem do stworzenia postaci filmu Złe komórki. Świadomie wybrałam kombinację ludzi z odrębnych światów, którym jednak wspólne są dwie cechy: z jednej strony ich zależność od innych, z drugiej ich głęboka samotność. Wszyscy moi bohaterowie walczą za coś lub za kogoś, przy czym żadne z nich zdaje się nie rozumieć, czego im naprawdę brakuje. Jednocześnie charakteryzuje ich siła i żywotność, nawet gdy nie postępują odważnie: ten niewiarygodny sposób, w jaki za każdym razem udaje się im podnieść i po prostu iść dalej.
Swym drugim dziełem, Barbara Albert - autorka filmu Nordrand przedstawia intensywną, dogłębnie filmową medytację na temat poszukiwania sensu.
Nie jest to film wprawiający w dobry nastrój. Z gruntu pesymistyczny film Barbary Albert ukazuje ludzi rozpaczliwie rozdartych pomiędzy narodzinami, śmiercią i innymi katastrofami. To dziwnie poszarpany, dyskusyjny, w każdym razie jednak warty obejrzenia film.

---

Wyjście
(Auswege)
Austria, 2003, 90 min

reżyseria: Nina Kusturica
scenariusz: Barbara Albert
zdjęcia: Tim Tom
dźwięk: Elisabeth Reeh, Odo Grötschnig
występują: Liese Lyon, Manfred Stella, Mira Miljkovic, Igor Bararon, Dagmar Schwarz, Kurt Hueme

Claudia, Sladjana i Margit to kobiety w różnym wieku, o różnym pochodzeniu społecznym i różnej historii. Wszystkie tkwią w związkach pełnych przemocy, z których, w miarę upływu czasu, starają się stopniowo uwolnić. Film opowiada historię tych kobiet, które w filmie tylko raz przypadkowo się spotykają. Reżyser ukazuje różne drogi wydostania się ze związku, opartego na przemocy oraz różne charaktery kobiet i mężczyzn, którzy w takich związkach egzystują.

...porywający i obezwładniający debiut filmowy...
Konstrukcja i prowadzenie aktorów przez Kusturicę tworzą z filmu obraz porywający i obezwładniający. Wyjście podoba się dzięki przemyślanej konstrukcji i ważkiemu tematowi. Za co otrzymał także wielominutowe owacje.

---

Czas wilka
(Le temps du loup)
Austria, Francja, Niemcy 2003, 113 min

reżyseria: Michael Haneke
scenariusz: Michael Haneke
zdjęcia: Jürgen Jürges
dźwięk: Guillaume Sciama
występują: Isabelle Huppert, Anais Demoustier, Lucas Biscombe, Hakim Taleb, Patrice Chéreau, Béatrice Dalle, Olivier Gourmet, Maurice Benichou, Thierry van Werveke

Gdy Anna i jej rodzina przybywają do swej letniej daczy, spotykają obcych ludzi. Ta konfrontacja jest początkiem bolesnego procesu poznawczego. Nic już nie będzie takie, jak było do tej pory. Film zaczyna się jako niewinna historia rodzinna, ale szybko zmienia się w zbiorową tragedię, która przemienia się w swoistą legendę - przypowieść o ofierze i świętym. Reżyser przedstawia apokalipsę świata w sposób realny, spektakularny i bardzo zapadający w pamięć.

Haneke zaklina chaos, osiągając przy tym jednocześnie wybitną precyzję. Mocna, tajemnicza i obezwładniająca przypowieść o świecie, który mógłby być nasz...
Myślę, że chyba nie ma nikogo, kto choć raz nie myślałby o końcu świata. Ja natomiast nie pytam, jaka i czyja konkretnie broń nas trafi - to bezwartościowe, ba nawet idiotyczne pytania. O wiele bardziej interesuje mnie, jak w ekstremalnym przypadku zachowałby się mój sąsiad czy moja rodzina, jak ja sam postąpiłbym w takiej sytuacji. To waśnie interesuje każdego i o to właśnie chodzi w tym filmie. Powód naszych zachowań jest rzeczą drugorzędną: zazwyczaj jest ich tysiące a historia dawno to potwierdziła.

---

Na pełnym gazie
(Vollgas)
Austria 2001, 90 min

reżyseria: Sabine Derflinger
scenariusz: Sabine Derflinger i Maria Scheibelhofer
zdjęcia: Bernhard Pötscher
dźwięk: Johannes Konecny
występują: Henriette Heinze, Carmen Gratl, Philomena Wolfingseder, Sybille Gogg, Simon Schwarz

Evi jest samotną, młodą matką. Pracuje sezonowo w austriackim kurorcie sportowym jako kelnerka. Wieczorami, kiedy stoi za barem, jej sześcioletnią córką Paulą opiekuje się jej starsza siostra. Ciężka praca, intensywne życie towarzyskie, opieka nad dzieckiem oraz brak czasu dla siebie powodują, że Evi czuje się permanentnie zmęczona i rozbita. Alkohol staje się dla niej antidotum na własne problemy. Pośród radosnego, zrelaksowanego towarzystwa, w potrzasku między wykańczającą pracą a wymagającą rolą matki, Evi znajduje ujście dla swego emocjonalnego i fizycznego przeciążenia w nieumiarkowanej zabawie z kolegami z pracy. Kobieta zauważa jednak powoli, że przestaje panować nad własnym życiem.

Na pełnym gazie to rwące nerwy do bólu, ba nawet wykańczające nerwowo kino. Prowadzący do samozniszczenia pęd Evi pokazany jest w filmie za pomocą przypadkowego, gwałtownego montażu, gdzie każda groźba załamania bohaterki symbolizowana jest przez wycięte nagle kadry filmu. Zupełnie dosłownie: słabowity chód, wódka, kolebanie się, upadek. Niezwykły debiut filmowy.

---

Dunaj
(Donau, Dunaj, Duna, Dunav, Dunarea)
Austria 2003, 90 min

reżyseria: Goran Rebic
scenariusz: Goran Rebic, Heinrich Ambrosch
zdjęcia: Jerzy Palacz
dźwięk: Bernhard Bamberger
występują: Otto Sander, Robert Stadlober, Anabelle Mandeng, Svetozar Cvetkovic, Sonja Savic, Florin Piersic, Volodymir Goryansky, Denisa Dér, Markus Hering

Dunaj to film drogi, opowiadający o ostatnim rejsie starego statku Dunaj, który płynie najpotężniejszą rzeką Europy. W Wiedniu na pokład statku trafia młody człowiek, który przynosi ze sobą sarkofag. Ostatnia wola zmarłego zmusza kapitana - Franza do obrania kursu z Wiednia na Morze Czarne. Na statku znajdują się też inni pasażerowie: osierocone dziecko, dezerter, Transylwańczyk, narkoman i inni rozbitkowie życiowi. Płyną dwa tysiące kilometrów z prądem rzeki na wschód, gdzie niespodziewanie odnajdują swoją nową ojczyznę.

Dla mnie ważne było znalezienie historii, która składa się z wielu ruchomych elementów, związanych z rzeką. Cały czas trzymałem się właściwego głównego bohatera tego filmu, Dunaju i jego rytmu.
Dunaj jest filmem niezwykłym: poetyckim i zarazem dotykającym ważnych problemów politycznych. Goran Rebic prezentuje się tutaj jako sprawny i niekonwencjonalny twórca opowiadania filmowego.

---

Jezu, Ty wiesz
(Jesus, Du weisst)
Austria 2003, 87´, film dokumentalny

reżyseria: Ulrich Seidl
scenariusz: Ulrich Seidl, Veronika Franz
zdjęcia: Wolfgang Thaler, Jerzy Palacz
dźwięk: Ekkehart Baumung
występują: Elfriede Ahmat, Waltraute Bartel, Hans-Jürgen Eder, Thomas Ullram, Angelika Weber, Thomas Grandegger

Przez 87 minut filmu kamera nie robi ani jednego ruchu. Zrezygnowano z muzyki oraz komentarzy autora. Głos zabiera tylko sześć wierzących osób, które, pokazane w częściowym zbliżeniu w kościele, przodem do kamery, wnoszą swe prośby i podziękowania, za każdym razem zaczynając je od formuły Jezu, ty wiesz. Bohaterowie mówią o swych dużych i małych problemach, zaprzepaszczonych szansach, załamaniach i nadziejach. Świadkiem tych intymnych zwierzeń jest kamera filmowa, rejestrująca od strony ołtarza twarze modlących się. Reżyser określił swoje dzieło mianem "filmowej spowiedzi", podkreślając jego komiczny, poruszający a momentami wręcz brutalny charakter.

Seidl wybrał do swego filmu bardzo różne osoby. Młody człowiek wyznaje swe seksualne fantazje i życzenia; młoda para opowiada o problemach w związku; kobieta w średnim wieku prosi o wstawiennictwo za swym chorym mężem. Nie jest to nic spektakularnego, ba, czasem nawet śmiesznego, jak na przykład prośba o zmianę niemoralnego programu w telewizji. To prośby ludzi, dla których Jezus spełnia rolę psychoterapeuty. Film Seidla robi wrażenie swą surowością i radykalizmem.