Filmy:


"Władysław Szpilman 1911 - 2000 - własnymi słowami", reż Marek Drążewski,

To wyprodukowany dla TVP1 dokument o życiu znanego kompozytora, któremu udało się uniknąć deportacji do obozu koncentracyjnego. "Szpilman" (właśc. "spiel mann"), słowo w dosłownym tłumaczeniu oznaczające "grajek" to nazwisko nadane dziadkowi pianisty przez niemiecki urząd (żadne inne nazwisko nie pasowałoby bardziej do muzykującej rodziny).

Większa część filmu, to retrospektywa, wzbogacona o materiały archiwalne. Szczególną uwagę należy zwrócić na urywki z hitlerowskich materiałów propagandowych, przedstawiających beztroskie tańce w kawiarni w getcie żydowskim. Pomysł na dokument o Szpilmanie to wywiad - rzeka. Muzyk opowiada fakty znane z książki pt. "Pianista", na podstawie której powstał film w reżyserii Romana Polańskiego.

Reżyser, Marek Drążewski, absolwent Wydziału Reżyserii na łódzkiej "filmówce" to doświadczony twórca - ma na swoim koncie ponad 40 produkcji; wiele z nich to dokumenty.
W 1979 roku wraz z grupą kolegów założył Studio Debiutów przy Wytwórni Filmów Dokumentalnych w Warszawie.


Łyżeczka życia, reż. Michał Nekanda-Trepka

Są ludzie, o których Anglosasi mówią, że urodzili się ze srebrną łyżeczką w ustach.
To oznacza, że są szczęściarzami, a życie smakuje im jak cukier, jedzony wprost z cukiernicy.
Elżbieta Ficowska (wtedy - Kopel), którą jako półroczne niemowlę wywieziono z getta pod zwałami gruzu, dostała od rodziny na szczęście srebrną łyżeczkę z wygrawerowanym imieniem "Elżunia". Wojnę przeżyło około pięciu tysięcy dzieci żydowskich. Nie wszystkie pamiętały moment wyprowadzenia "za bramę".
O jednym z nich opowiada "Łyżeczka życia", dokument w reżyserii Michała Nekandy - Trepki.
Jest to również opowieść o kobietach z Tymczasowego Komitetu Pomocy Żydom i Rady Pomocy Żydom "Żegota". Była wśród nich Irena Sendler, kierująca w "Żegocie" referatem dziecięcym.


Numer 17, reż. David Ofek,

Jak to jest być częścią społeczeństwa nieustannie zagrożonego zamachami bombowymi? Jak to jest zmagać się ze strachem za każdym razem, gdy wsiada się do autobusu? Jak to jest, gdy - paradoksalnie - śmierć pozwala przeżyć, bo jest źródłem dochodu? Jak to jest, gdy ktoś z twoich bliskich jak co dzień wychodzi z domu, a parę godzin później w telewizji widzisz zdjęcia z zamachu bombowego w miejscu, gdzie mógł przebywać?

"Numer 17" to dokument, który daje odpowiedzi na te pytania. Film jest zapisem śledztwa, które wszczął na własną rękę izraelski reżyser David Ofek. W wyniku zamachu bombowego w autobusie w Meggido zginęło 17 osób. Ciało jednej z ofiar zostało tak zmasakrowane, że nie można go było zidentyfikować. Numer 17 został więc pochowany jako anonim w nie izraelskiej części cmentarza. Ofek wraz z ekipą filmową postanawia dowiedzieć się, kim był ten człowiek.

Reżyser dociera do osób, które przeżyły, do świadków i ze strzępków wspomnień mozolnie odtwarza listę i rozmieszczenie pasażerów. Chce ustalić, gdzie siedział Numer 17, z kim rozmawiał, czy ktoś go pamięta. Fragmenty tej historii długo nie tworzą spójnej całości.


Uczniowie Widzącego z Lublina, reż Leszek Wiśniewski

Film prezentuje dzieje chasydyzmu polskiego - odłamu judaizmu, który zrodził się na ziemiach polskich w pol. XVII wieku wobec pogromów Żydów dokonywanych przez Kozaków Bohdana Chmielnickiego i tragicznej sytuacji ekonomicznej społeczności żydowskiej. Autor pokazuje filozofie tej religii, obyczaje i kulturę chasydów polskich. Wielka okazja ku temu była wizyta w Lublinie kilkuset chasydów z całego świata, którzy przybyli na uroczyste modlitwy do słynnej Jesziwas Chachmej Lublin - dawnej Wyższej Szkoły Rabinackiej. Po raz pierwszy od dnia wybuchu II Wojny Światowej modlili się oni na zakończenie siedmioletniego cyklu czytania Talmudu - wielkiego święta dla chasydów. Ich duchowym przywódca był Jakub Horowitz - zwany "Widzącym z Lublina" - wielki cadyk, którego grób z początków XIX wieku znajduje się na starym cmentarzu żydowskim. Wypowiedzi chasydów, historyków judaizmu w Polsce uzupełniają fragmenty "Opowieści chasydów" Martina Bubera czytane przez lubelskiego aktora Witolda Dąbrowskiego.


Za linią wroga, reż. Dov Gil - Har

W trakcie palestynsko - izraelskiego konfliktu, dwóch dawnych przyjaciół, a obecnie wrogów, wybiera sie w podróz emocjonalna na tereny objete Intifada w poszukiwaniu przyczyn rozlewu krwi. Benny Herness, policjant izraelski i palestynski dziennikarz Adnan Joulani przez tydzien odwiedzaja razem miejsca, które staly sie symbolami wasni. Kazdy z nich wybral takie miejsca, które moglyby tego drugiego przekonac do swojej prawdy: obóz uchodzców w Jenin, nekana przez terrorystów Jerozolime, sporna kwestie Swiatyni na Górze, rodzine zamachowca samobójcy itp.

Ukochany kuzyn Adnana zostal zabity przez izraelskiego osadnika. Inny kuzyn ostrzeliwal sie w centrum Tel Avivu. Benny, który sam jest osadnikiem, trenuje specjalne oddzialy izraelskie do walki z palestynskimi bojownikami. Za nieprzyjacielskimi liniami jest emocjonalna podróza poprzez glówne punkty zapalne konfliktu. Mimo ogromnych róznic Adnan i Benny próbuja sie porozumiec. Osiagniecie tego moze byc promykiem nadziei w dzisiejszych pesymistycznych czasach.


Drogi do Kfar Qasem, reż Leon Prudovsky

Rosyjski Żyd z St. Petersburga, włoska pielegniarka, której maz jest Arabem z Izraela, lekarka z Jordanii i Beduin - wszyscy razem pracuja w centrum medycznym w arabskim miasteczku Kfar Qasem, które znajduje sie w samym srodku Izraela.