OPISY FILMÓW:


Filmy fabularne:


Abouna
Francja, 2002, 81 min.
reżyseria: Mahamat-Saleh Harpun, scenariusz: Mahamat-Saleh Harpun, zdjęcia: Abraham Haile Biru, dźwięk: Marc Nouyrigat, Olivier Laurent, Laurent Dreyer, montaż: Sarah Taouss Matton, muzyka: Diego Mustapha Ngarade, scenografia: Laurent Cavero. Produkcja: Chinguitty Films (ex-Duo Films), Goi-Goi Productions, przy wsparciu Fond Sud Cinéma i francuskiego Ministerstwa Spraw Zagranicznych (ADC Sud) Dystrybucja: MK2, występują: Ahidjo Mahamat Moussa (Tahir), Hamza Moctar Aguid (Amine), Zara Haroun (matka), Mounira Khalil (niema kobieta), Koulsy Lamko (ojciec), Garba Issa (marabut).

Sekcja Quinzaine des Réalisateurs - Cannes 2002, Oficjalny reprezentant Czadu, Oskary 2003

Rankiem piętnastoletni Tahir i ośmioletni Amin dowiadują się, że ich ojciec opuścił dom w tajemniczych okolicznościach. Jest to dla nich wielkie rozczarowanie, bo właśnie tego dnia ojciec miał być sędzią podczas meczu rozgrywanego przez dzieci z dzielnicy. Chłopcy postanawiają udać się na poszukiwanie ojca. Wyruszają w długą wędrówkę po mieście, zachodząc we wszystkie miejsca, które ojciec zwykł odwiedzać. Zmęczeni i zniechęceni znajdują schronienie w kinie. Pewnego wieczoru zdaje im się, że rozpoznają ojca na ekranie. Wykradają więc szpule filmu...

Mahamat-Saleh Haroun / Czad - ur w 1961 roku w Abéché. Po ukończeniu paryskiego Conservatoire Libre du Cinéma Français, studiował dziennikarstwo w Bordeaux. Przez pięć lat pracował w prasie regionalnej i lokalnej niezależnej stacji radiowej, w której pełnił funkcję dyrektora antenowego. W 1994 roku Mahamat-Saleh Haroun zrealizował swój pierwszy film krótkometrażowy. Abouna to drugi pełnometrażowy film tego reżysera. Ważniejsze filmy: Maral Tanié, 1994, krótkometrażowy film fabularny Goi-Goi, 1995, krótkometrażowy film fabularny, Sotigui Kouyaté, un griot moderne, 1996, średniometrażowy film dokumentalny, Un thé au Sahel, 1998, krótkometrażowy film fabularny, Bye Bye Africa, 1999, pełnometrażowy film fabularny, Letter from New York, 2001, krótkometrażowy film fabularny.


Czekając na szczęście
(En attendant le bonheur) Francja 2002, 95 min.
reżyseria: Abderrahmane Sissako , scenariusz: Abderrahmane Sissako, zdjęcia: Jacques Besse , dźwięk: Antoine Ouvrier, Alioune Mbow, montaż: Nadia Ben Rachid, muzyka: Anouar Brahem, Oumou Sangare, scenografia: Joseph Kpobly, Laurent Cavero, produkcja: Chinguitty Films (ex-Duo Films), ARTE France, przy wsparciu francuskiego Ministerstwa Spraw Zagranicznych (ADC-SUD), dystrybucja: Haut et Court Distribution, występują: Khatra Ould Abdel Kader (Khatra), Mohamed Ould Abeid Maata (Maata), Mohamed Ould Mohamed Mahmoud (Abdallah), Fatimatou Mint Ahmedou (Soukeyna), Nana Diakité (Nana), Makanfing Dabo (Makan), Nema Mint (Choueikh).

Oficjalna selekcja do sekcji Un Certain Regard - Cannes 2002, Nagroda Międzynarodowej Krytyki Filmowej - Cannes 2002, Nagroda Ť Étalon de Yennenga ť - Festiwal Filmów Afrykańskich Fespaco 2003

Oczekujący na wyjazd do Europy Abdallah spotyka się z matką w Nouadhibou, małym miasteczku na mauretańskim wybrzeżu. W miejscu wygnania, wśród ludzi mówiących nieznanym językiem, chłopiec usiłuje poznać i zrozumieć otaczający go świat. Tworzą go: zmysłowa Nana, która próbuje uwieść Abdallaha, Makan, który, tak jak on, marzy, by się stąd wyrwać, Maata, dawniej rybak, obecnie elektryk i jego młody, przebiegły uczeń Khatra, który pomoże bohaterowi wyjść z izolacji i nauczy go lokalnego dialektu.
Dni mijają, losy bohaterów splatają się i rozchodzą, a ich oczy wbite są w horyzont, w oczekiwaniu na szczęście, które być może nadejdzie.

Abderrahmane Sissako / Mauretania - ur w 1951 roku w Kiffa. Dzieciństwo spędził w Mali. W 1983 roku rozpoczął studia w znanej moskiewskiej szkole filmowej WGIK. W roku 1989 otrzymał dyplom, a w 1991 zrealizował film p.t. Le Jeu ("Gra"), zaprezentowany na festiwalu w Cannes w sekcji Quinzaine des réalisateurs. Od tego czasu pracuje we Francji. Ważniejsze filmy: Le Jeu, 1991, krótkometrażowy film fabularny Octobre, 1993, średniometrażowy film fabularny (sekcja Un Certain Regard, Cannes 1993), Le Chameau et les bâtons flottants, 1995, krótkometrażowy film fabularny, Sabriya, 1996, krótkometrażowy film fabularny, Rostov-Luanda, 1997, pełnometrażowy film dokumentalny La Vie sur terre, 1998, pełnometrażowy film fabularny (sekcja Quinzaine des Réalisateurs, Cannes 1998)


Madame Brouette
Francja 2002, 104 min.
reżyseria: Moussa Sene Absa, scenariusz: Moussa Sene Absa, Gilles Desjardins, Christophe Pellet, zdjęcia: Jean-Jacques Bouhon, dźwięk: Philippe Scultety. montaż: Mathieu Roy-Decarie, muzyka: Majoly, Serge Fiori, Madou Diabaté Produkcja: Les Productions de La Fete, Productions de La Lanterne, MSA Productions, przy wsparciu Fonds Sud Cinéma Dystrybucja: Océan Films Występują: Rokhaya Niang (Mati), Aboubacar Sadikh Bâ (Naago), Ndeye Seneba Sec (Ndeye), Ousseynou Diop (Nadkomisarz), Kadiatou Sy (Ndaxte), Akéla Sagna (London Pipe), Pape Mboup.

Srebrny Niedźwiedź dla najlepszej muzyki - Berlin 2003

O świcie w dzielnicy Niayes Thiokeert ("wzgórze kuropatw") rozlegają się strzały. Na oczach biegnących na pomoc sąsiadów ginie mężczyzna o imieniu Naago. Kobieta nazywana przez wszystkich Madame Brouette, twierdzi, że zamordowała swojego męża. Jest to o tyle zaskakujące, że ta młoda rozwódka, matka małej dziewczynki, wędrowna sprzedawczyni warzyw i owoców cieszy się wśród kobiet w dzielnicy nieskazitelną opinią. Film opowiada historię Madame Brouette, próbując znaleźć odpowiedź na pytanie, co pchnęło ją do takiego czynu.

Moussa Sene Absa / Senegal - ur w 1958 roku w Dakarze. Studia filmowe ukończył w Paryżu. Jako aktor debiutował w teatrze, następnie stanął przed kamerami. Obecnie reżyseruje filmy i sztuki teatralne, zajmuje się także malarstwem. Ważniejsze filmy : Le Prix du mensonge, 1988, krótkometrażowy film fabularny (nagroda Tanit d'Argent - Kartagina 1988), Ken Bugul, la République des enfants, 1991, pełnometrażowy film fabularny, Jaaraama, 1992, krótkometrażowy film dokumentalny, Ça twiste a Popenguine, 1993, pełnometrażowy film dokumentalny, Yalla Yaana, 1994, średniometrażowy film fabularny, Tableau Ferraille, 1996, pełnometrażowy film fabularny, Jef-Jel, 1998, średniometrażowy film fabularny, Blues pour une diva, 1999, średniometrażowy film fabularny


Ja i mój Biały
(Moi et mon blanc) Francja 2003, 90 min.
reżyseria: Pierre Yameogo, scenariusz : Pierre Yameogo, zdjęcia: Jurg Hassler, dźwięk: Issa Traoré, Claude Hivernon montaż: Manuel Pinto, muzyka: Ray Ainsi Lema, produkcja: Dunia Productions, Les Films de l'Espoir, Thelma Films AG, występują: Serge Bayala (Mamadi), Pierre Loup Rajot (Franck), Ray Ainsi Lema (Souleymane), Tom Novembre (Raoul), Anne Roussel (blondynka), Bruno Predebon (Max), Samuel Poirier (Phil), Micheline Compaoré (La Lumiere)

Nagroda publiczności - Festiwal Filmów Afrykańskich Fespaco 2003, Nagroda RFI - Festiwal Filmów Afrykańskich Fespaco 2003, Nagroda Miasta Turyn - 2003

Mamadi, miejscowy student, i Franck, młody Francuz, pracują na parkingu jako nocni stróże. Na ekranach systemu zabezpieczającego obserwują schadzki, prostytucję i sprzedaż narkotyków, które odbywają się pomiędzy samochodami. Pewnej nocy Mamadi znajduje porzuconą paczkę, a w niej narkotyki i pieniądze. Postanawia zatrzymać ten skarb. Niestety, dealerzy szybko zaczynają dopominać się o swoje. Chłopcy ukrywają się przez pewien czas w mieszkaniu Franck'a, a potem uciekają do Ouagadougou... Ta przygoda pozwoli im poznać się nawzajem.

Pierre Yameogo / Burkina Faso - ur. w 1955 roku w Koudougou. Odbył staż w telewizji w Burkina Faso, studiował w paryskim Conservatoire Libre du Cinéma Français oraz na uniwersytecie Paris VIII. Założył we Francji własną firmę produkcyjną, wspierającą kinematografię Burkina Faso. Najważniejsze filmy: Dunia, 1987, średniometrażowy film fabularny Laafi, 1991, pełnometrażowy film fabularny (Tydzień Międzynarodowej Krytyki, Cannes 1991), Wendemi, l'enfant du Bon Dieu, 1992, pełnometrażowy film fabularny (sekcja Un Certain Regard, Cannes 1993), Silmandé (Tourbillon), 1998, pełnometrażowy film fabularny


Nha Fala
Francja 2002, 90 min.
reżyseria : Flora Gomes, scenariusz: Franck Moisnard, zdjęcia: Edgar Moura , dźwięk: Pierre Donnadieu montaż: Dominique Paris, muzyka: Manu Dibango, scenografia: Véronique Sacrez, produkcja: Fado Filmes, Les Films de Mai, Samsa Film, przy wsparciu francuskiego Ministerstwa Spraw Zagranicznych (ADC-Sud), dystrybucja: Pierre Grise Distribution, występują: Fatou N'Diaye (Vita), Jean-Christophe Dollé (Pierre), Angelo Torres, (Yano), Bia Gomes (matka Vity), Jorge Biague (Szalony Mito) José Carlos Imbombo (Caminho), François Hadji-Lazaro (Björn), Danielle Evenou (matka Pierre'a).

Oficjalna selekcja - Wenecja 2002

Mieszkańcy Wysp Zielonego Przylądka każde ważne wydarzenie opiewają w pieśniach. Niestety, nad rodziną młodej Vity ciąży klątwa: jak mówi legenda, każdego, kto odważy się zaśpiewać, spotka śmierć. Vita studiuje we Francji, gdzie spotyka młodego muzyka Pierre'a i zakochuje się w nim. Pewnego dnia zapomina o legendzie i śpiewa, a Pierre odkrywa piękno jej głosu. Namawia ją do nagrania płyty. Album okazuje się wielkim sukcesem. Vita zlekceważyła klątwę. Postanawia wrócić do swojego kraju, by opowiedzieć o wszystkim rodzinie i stawić czoło wiekowej tradycji.

Flora Gomes / Gwinea Bissau - ur. w 1949 roku w Cadique. Studiował w szkołach filmowych na Kubie i w Senegalu. Pracował jako reporter przy Ministerstwie Informacji. Jest operatorem, autorem zdjęć i reżyserem. Mieszka w Gwinei Bissau. Najważniejsze filmy: Mortu Nega, 1987, pełnometrażowy film fabularny (nagroda Tanit de Bronze - Kartagina 1988, Najlepszy debiut - Festiwal Filmów Afrykańskich Fespaco 1989) , Les Yeux bleus de Yonta, 1992, pełnometrażowy film fabularny (Sekcja Un Certain Regard, Cannes 1992, Tanit de Bronze - Kartagina 1992), Le Masque, 1993, krótkometrażowy film dokumentalny, Po di Sangui, 1996, pełnometrażowy film fabularny (oficjalna selekcja Cannes 1996, nagroda Tanit d'Argent - Kartagina 1996)


Cena przebaczenia
(Le Prix du pardon) Francja 2001, 90 min.
reżyseria: Mansour Sora Wade, scenariusz: Mansour Sora Wade, Nar Sene, na motywach powieści Mbissane Ngom zdjęcia: Pierre-Olivier Larrieu, dźwięk: Pierre Catois. montaż: Christian Billette, muzyka: Wasis Diop, Loy Ehrlich, produkcja: Les Films du Safran, Kaany Productions, przy wsparciu francuskiego Ministerstwa Spraw Zagranicznych (ADC-Sud), CNC i Agence Intergouvernementale de la Francophonie (Międzyrządowej Agencji do spraw Frankofonii), dystrybucja: Les Films du Safra, wystepują: Hubert Koundé (Yatma), Rokhaya Niang (Maxoye), Gora Seck (Mbanik), Alioune Ndiaye (Amulyakaar), Nar Sene (Peer Ndiaye), Thierno Ndiaye Doss (Adou Seck), James Campbell (Baye Sogui), Diénaba Niang (matka Mbanika).

Nagroda Tanit d'Or - Kartagina 2002

Od kilku dni w małej wiosce na południowym wybrzeżu Senegalu panuje gęsta mgła. Pirogi nie mogą wypłynąć w morze. Stary wioskowy marabut jest umierający i nie może celebrować rytuałów. Obowiązek walki przeciwko złym mocom przejmuje jego dwudziestoletni syn, Mbanika. Gdy mgła opada, Mbanik zyskuje szacunek mieszkańców wioski i zdobywa serce młodej Maxoye. Jego sukcesy budzą zazdrość Yatmy, przyjaciela z dzieciństwa...

Mansour Sora Wade / Senegal - ur. w 1952 roku w Dakarze. Po odbyciu studiów filmowych we Francji wrócił do Dakaru i podjął pracę w archiwum materiałów audiowizualnych w senegalskim Ministerstwie Kultury. Jest autorem filmów dokumentalnych i reportaży telewizyjnych. Ważniejsze filmy: Fary l'ânesse, 1989, krótkometrażowy film fabularny, Taal Peex, 1990, krótkometrażowy film fabularny, Picc-Mi, 1992, krótkometrażowy film fabularny, Aida Souka, 1993, krótkometrażowy film dokumentalny, Iso Lo, 1994, średniometrażowy film dokumentalny, Les Laveurs du Banco, 1996, krótkometrażowy film dokumentalny, Les Plasticiennes de Ouakam, 1996, krótkometrażowy film dokumentalny


Tasuma
Francja 2003, 90 min.
reżyseria: Kollo Daniel Sanou, scenariusz: Kollo Daniel Sanou, zdjęcia: Nara Keo Kosal, dźwięk: Claude Hivernon montaż: Andrée Davanture, muzyka: Cheick Tidiane Seck, produkcja: Les Films du Mogho, przy wsparciu francuskiego Ministerstwa Spraw Zagranicznych (ADC-Sud), występują: Mamadou Zerbo (Sogo Sanon), Ai Keita (Dafra), Noufou Ouedraogo (Bakari), Serges Henri (Doba), Sonia Karen Sanou (Oumou), Stanislas Sore (Adama), Safiatou Sanou

Sogo Sandon zwany Tasuma, to były strzelec, który walczył kiedyś w szeregach armii francuskiej w Indochinach i Algierii. Żyje nadzieją, że, po wielu latach oczekiwania, otrzyma nareszcie żołnierską emeryturę. By odebrać pieniądze udaje się do Bobo gdzie spotyka przyjaciela z dawnych lat, słynnego libańskiego handlowca Khalila. Kupuje od niego młyn na kredyt, pewny, że wkrótce odbierze emeryturę. Cieszy się, że pomoże w ten sposób kobietom z wioski. Mieszkańcy witają go jak bohatera. Niestety, obiecane pieniądze nie nadchodzą, mimo licznych starań Tasumy.

Kollo Daniel Sanou / Burkina Faso - ur w Boro Dougou w 1949 roku. Studiował w Institut National des Arts w Abidżanie i w paryskim Conservatoire Libre du Cinéma Français. Reżyseruje filmy dokumentalne i odcinki popularnych seriali telewizyjnych. Ważniejsze filmy: Beogo Naba Chef de demain, 1978, krótkometrażowy film fabularny, Les Dodos, 1980, krótkometrażowy film dokumentalny, Paweogo l'émigrant, 1982, pełnometrażowy film fabularny, L'Artisanat et son pays, 1984, krótkometrażowy film dokumentalny, Sarraounia, 1987, krótkometrażowy film dokumentalny, Jigi l'espoir, 1992, pełnometrażowy film fabularny, L'Etat des faits : l'excision, 1994, krótkometrażowy film dokumentalny


Filmy dokumentalne:


Okrutne bajki wojenne
(Contes cruels de la guerre), Francja, 2002, 51 min.
reżyseria: Ibéa Atondi i Karim Miské , scenariusz: Ibéa Atondi i Karim Miské, zdjęcia: Karim Miské, montaż: Alexandra Willot, muzyka: Edouard Maison, Molia Atondi, produkcja: Monteurs' Studio.

Nagroda Provincia de Milano - Festiwal Kina Afrykańskiego, Mediolan 2003

Opowieść Ibéi Atondi o powrocie do ojczystego Konga staje się pretekstem do zaprezentowania jej własnego, oryginalnego spojrzenia na wojny, nękające współczesną Afrykę. Narratorka, zafascynowana autodestrukcyjnym szaleństwem Mignona - żołnierza Kobry, próbuje odkryć mechanizmy, które doprowadziły go do utraty ludzkiej godności. Aby ukazać okropności wojny, twórcy odeszli od stereotypowych, pełnych przemocy obrazów i posłużyli się metaforą, ilustrującą opowieści ofiar i katów.

Ibéa Atondi / Kongo - ur. w 1970 roku w Brazzaville. Studiowała filozofię na Sorbonie i antropologię na EHESS. Prowadzi badania nad przemocą społeczną we współczesnej Afryce. W 2001 roku otrzymała stypendium Louis'a Lumiere, przyznawane przez francuskie Ministerstwo Spraw Zagranicznych. Swoje zainteresowanie kinem zawdzięcza kursom pisania scenariuszy filmowych. Contes cruels de la guerre to jej debiut reżyserski.

Karim Miské / Wybrzeże Kości Słoniowej - przodkowie urodzonego w 1964 roku w Abidżanie Karima Miské pochodzą z Mauretanii. Karim Miské studiował dziennikarstwo w Dakarze, a we Francji realizuje dokumentalne. Interesuje go głównie tematyka społeczeństw afrykańskich. Ważniejsze filmy: Economie de la débrouille a Nouakchott, 1999, krótkometrażowy film dokumentalny, URSS-Afrique Voyage d'amour, 1991, pełnometrażowy film dokumentalny, Derriere le voile de la séduction en Mauretanie, 1993, pełnometrażowy film dokumentalny, La Dévalisation, 1995, krótkometrażowy film dokumentalny, Lajji Businessman africain, 1997, pełnometrażowy film dokumentalny


Dom miłości
(House of love) Francja 2001, 26 min.
część kolekcji Steps for the future
reż Jesper Osmund, Regine Sneider, Volker Bucholz, muzyka: Nick Harris. Produkcja: Nifa Productions, Steps for the Future. Dystrybucja: Dominant 7

Spalony słońcem port Welvis Bay w Namibii, wciśnięty pomiędzy morze i pustynię, to więzienie pod gołym niebem, w którym niewielka społeczność kobiet zmuszana jest do prostytucji. Odizolowane i zniewolone, trwają w oczekiwaniu na przejezdnych marynarzy, a ich jedyną perspektywą jest AIDS. Cecil Moller w sposób subtelny i dyskretny przedstawia historie kobiet i ich opowieści o codziennej walce oraz nadziei na odkupienie win, podsycanej przez ruchy religijne, nawołujące do przywrócenia im dobrego imienia.

Cecil Moller / Namibia - ur. w 1967 roku w Namibii. Po studiach artystycznych w USA pracował jako inżynier dźwięku, operator i montażysta przy wielu produkcjach filmowych. Zrealizował kilka filmów fabularnych w Namibii, m.in.: No plot, 1992, Village Square, 1995, film krótkometrażowy, The Naming, 1997, Khomasdal Stories, 1999, film krótkometrażowy, A Boston Night, 2000, film pełnometrażowy


Pamięć pomiędzy brzegami
(Mémoire entre deux rives) Francja, 2002, 90 min.
reżyseria: Frédéric Savoye i Wolimité Sié Palenko, scenariusz: Frédéric Savoye i Wolimité Sié Palenko, zdjęcia: Sylvain Grolleau, dźwięk: Constantin Da, montaż: Frédéric Savoye. Produkcja: Mosaique Films - Citizen TV

Frédéric Savoye i Wolimité Sié Palenfo powracają do historii francuskiej kolonizacji w regionie zamieszkanym przez plemię Lobi, na południowo-zachodnim Burkina Faso. Ta bolesna epoka odcisnęła się trwałym piętnem na życiu mieszkańców regionu. Konfrontacja znalezionych w archiwach kolonialnych zarządców dokumentów i tradycji ustnych przekazów umożliwia ukazanie niemal 100 lat historii, od momentu przybycia pierwszych Białych, po czasy współczesne. Przytaczając świadectwa przekazywane z pokolenia na pokolenie, autorzy rozwijają krytyczną refleksję na temat kolonizacji i jej konsekwencji jednostkowych, społecznych i religijnych.

Wolimité Sié Palenko / Burkina Faso - ur. w 1965 roku w Gaoua. W rodzinnym Burkina Faso jest znanym malarzem, muzykiem i, przede wszystkim, rzeźbiarzem. Uczestniczy w wielu realizacjach filmowych jako aktor i tłumacz. Mémoire entre deux rives to jego drugi projekt zrealizowany wspólnie z Frédérikiem Savoye.

Frédéric Savoye / Tunezja - ur w 1964 roku w Tunisie. Uczęszczał do szkoły filmowej w Paryżu, studiował teorię informacji i komunikacji na uniwersytecie w Tuluzie. Zrealizował blisko 10 reportaży na zamówienie różnych instytucji oraz kilka krótkometrażowych filmów fabularnych. Mémoire entre deux rives to jego pierwszy dokument.


Miejski kurz
(Poussieres de ville) Francja 2001, 52 min.
reżyseria : Moussa Touré, scenariusz: Moussa Touré, zdjęcia: Moussa Touré, dźwięk: Badou , montaż: Adama Seydi, Sonia, muzyka: Zao. Produkcja: Les Films du Crocodile

Film rozpoczyna się przejmującym obrazem : siódemka obdartych dzieciaków, w wieku od 7 do 19 lat, gramoli się spod blatów straganów na targu w Brazzaville, gdzie spędziły noc. Od tej chwili Moussa Touré filmuje ich włóczęgę w poszukiwaniu pożywienia i niewielkich dorywczych prac. Wykorzystując bliskie relacje z dziećmi, reżyser podejmuje próbę odprowadzenia każdego z nich do domu, do rodziny. Jednak droga powrotna pełna jest przeszkód, które obrazują stan społeczeństwa w Kongo.

Moussa Touré / Senegal - ur w Dakarze, w 1958 roku. Wiedzę i doświadczenie w dziedzinie filmu zdobył uczestnicząc w wielu projektach jako technik, oświetleniowiec i asystent reżysera. 1987 roku zrealizował swój pierwszy film krótkometrażowy. W 1991 roku powstał jego pierwszy film pełnometrażowy, Toubab Bi. Najważniejsze filmy: Baram, 1998, krótkometrażowy film fabularny, Toubab Bi, 1991, pełnometrażowy film fabularny TGV, 1997, pełnometrażowy film fabularny, Nous sommes nombreuses, 2003, średniometrażowy film dokumentalny


Rwanda - by nie zapomnieć
(Rwanda pour memoire) Francja 2003, 68 min.
reżyseria: Samba Félix N'Diaye, scenariusz: Samba Félix N'Diaye, zdjęcia: Raphaël Mulard dźwięk: Magutte Sala, montaż: France Langlois, muzyka: Nina Simone, musiques du Rwanda, produkcja: Les fabriques de la Vanne, CVA Dakar, Arts et Médias d'Afrique, przy wsparciu Agence Intergouvernementale de la Francophonie (Międzyrządowej Agencji do spraw Frankofonii)

Masakra Tutsi i umiarkowanych Hutu, która miała miejsce między kwietniem a lipcem 1994 roku, zebrała krwawe żniwo: zginęło milion osób. Cztery lata po tych straszliwych wydarzeniach, dziesięciu pisarzy afrykańskich spotkało się, z inicjatywy Fest'Africa (festiwal literatury afrykańskiej), w miejscu pracy twórczej w Kigali, próbując przełamać zmowę milczenia intelektualistów afrykańskich wokół ludobójstwa. W maju 2000 roku, z okazji ukazania się serii dzieł zainspirowanych tym spotkaniem, pisarze i artyści z Afryki i z innych kontynentów przyjechali do Rwandy ponownie.

W konfrontacji ze śladami ludobójstwa, Samba Felix N'Diaye potrafi zachować dystans, który pozwala mu sfilmować to, co niewypowiedziane i przemycić w swym dziele przesłanie nadziei.

Samba Félix N'Diaye / Senegal - ur w 1945 roku w Dakarze. Posiada dyplom magistra uniwersytetu Paris VIII we Francji (studia filmowe). Studiował etnopsychiatrię oraz prawo i nauki ekonomiczne w Dakarze. Ten montażysta i scenarzysta dał się również poznać jako wrażliwy twórca filmów dokumentalnych, przywiązujący dużą wagę do poszanowania kultur i tradycji. Najważniejsze filmy: Perantal, 1975, krótkometrażowy film dokumentalny, La Confrérie des Mourides, 1976, krótkometrażowy film dokumentalny, Pecheurs de Kayar, 1977, krótkometrażowy film dokumentalny, Geti Tey La peche aujourd'hui, 1978, średniometrażowy film dokumentalny, La Santé, une aventure peu ordinaire, 1986, krótkometrażowy film dokumentalny, Trésor des poubelles, 1989, serial dokumentalny, Un peintre sous verre, 1991, krótkometrażowy film dokumentalny, Dakar Bamako, 1992, pełnometrażowy film dokumentalny, Cinés d'Afrique, 1993, pełnometrażowy film dokumentalny, Ngor, l'esprit des lieux, 1995, pełnometrażowy film dokumentalny, Lettre a Senghor, 1998, średniometrażowy film dokumentalny, Nataal, 2001, pełnometrażowy film dokumentalny


Si-Gueriki, królowa matka
(Si-Gueriki, la reine mere) Francja 2002, 62 min.
reżyseria: Idrissou Mora-Kpai, scenariusz: Idrissou Mora-Kpai , zdjęcia : Alexandra Kordes dźwięk: Victor Houedanou, montaż: Catherine Boneta, Christiane Badgley, muzyka: Marianne Entat, produkcja: Les Films du Raphia, Lichtblick Cologne, Noble Films, France 5 przy wsparciu francuskiego Ministerstwa Spraw Zagranicznych (ADC Sud), Agence Intergouvernementale de la Francophonie (Międzyrządowa Agencja do spraw Frankofonii) i Procirep (Stowarzyszenie Producentów Filmowych i Telewizyjnych). Dystrybucja: Les Films du Rapcia

Nagroda dla najlepszego francuskojęzycznego filmu dokumentalnego - Namur 2002

"Umarł mój ojciec a wraz z nim umarła cząstka mojego dzieciństwa, moich przekonań, wierzeń i snów." Idrissou Mora-Kpai wraca do Beninu po dziesięciu latach nieobecności, by odwiedzić bliską rodzinę. Zupełnie niespodziewanie, wizyta stanie się okazją do bliższego poznania kobiety, której dotychczasowym zajęciem było usługiwanie mężowi. Matka, odziedziczywszy po mężu tytuł królewski, stała się autorytetem w społeczności Wassangari. Razem z drugą żoną zmarłego zmieniają obraz idealnego ojca, który młody filmowiec nosi w pamięci. W sposób bezpośredni i trzeźwy, nie pozbawiony humoru, dwie kobiety odkrywają przed reżyserem oblicza patriarchalnego systemu, którego ofiarami były także jego siostry i siostrzenice.

Idrissou Mora-Kpai / Benin - ur w 1967 roku w Beninie. Po studiach w Cotonou wyjechał do Berlina i podjął studia w Wyższej Szkole Filmowej Babelsberg. Odbył staż w Dyrekcji Produkcji Filmowej w Ouagadougou i brał udział w wielu realizacjach filmowych. Si-Gueriki to jego pierwszy film dokumentalny. Ważniejsze filmy: Auslander, 1995, krótkometrażowy film fabularny, Fugace, 1996, krótkometrażowy film fabularny Fake soldiers, 1999, krótkometrażowy film fabularny


Ślady kobiet
(Traces, empreintes de femmes) Francja 2003, 52 min.
reżyseria: Katy Léna Ndiaye, scenariusz: Katy Léna Ndiaye, zdjęcia: Herman Bertiau, dźwięk: Lassina Siribié, montaż: Simon Backes, muzyka: Erwin Vann. Produkcja: Néon Rouge Productions (Belgia), przy wsparciu Agence Intergouvernementale de la Francophonie (Międzynarodowa Agencja do spraw Frankofonii)

Grand prix jury - Festiwal Filmowy w Saint Denis - Reunion 2004, Wyróżnienie jury - Festiwal Vues d'Afrique, Montreal 2004, Wyróżnienie jury - Festiwal Filmowy, Abidżan 2004

Kobiety Kassena, zamieszkujące Burkina Faso tuż przy granicy z Ghaną, tworzą malowidła ścienne, wysoko cenione ze względu na piękno i harmonię barw. Katy Lena Ndiaye konfrontuje tradycję i nowoczesność portretując trzy stare kobiety i ich Ť wnuczkę ť, której zdradzają tajniki technik używanych od pokoleń.Autorka stworzyła film o wyważonej estetyce, prawdziwy portret artystycznej społeczności, w którym pobrzmiewa pytanie o przekazywanie tradycji, o edukację i pamięć w Afryce doby transformacji.

Katy Léna Ndiaye / Senegal - ur w 1968 roku w Senegalu. Jako dziecko zamieszkała z rodzicami we Francji. Od ponad 10 lat jest dziennikarką w Brukseli. Traces, empreintes de femmes to jej debiut filmowy.


Wakacje w ojczyźnie
(Vacances au pays) Francja, 2000, 75 min.
reżyseria: Jean-Marie Teno, scenariusz: Jean-Marie Teno, zdjęcia: Jean-Marie Teno, Moussa Diakite, dźwięk: Lardia Thiombiano, montaż: Christiane Badgley, muzyka: Brice Wassy, produkcja: Les Films du Raphia, ZDF, ARTE. Dystrybucja: Les Films du Rapcia

Grand prix komunikacji międzykulturowej, Festiwal Vues d'Afrique, Montreal 2000, Oficjalna selekcja Documenta 2002, Kassel, Niemcy

Latem 1998 roku, Jean-Marie Teno przyjeżdża na wakacje do kraju swojego dzieciństwa - Kamerunu. Podróż z miasta Yaoundé do wioski Bandjoun, w której autor spędzał niegdyś wakacje, staje się okazją do subiektywnej, dobrze udokumentowanej i pełnej ironii analizy sytuacji w kraju. Każde kolejne spotkanie jest pretekstem do ukazania niedbalstwa urzędów i fascynacji mieszkańców "importowaną" z Europy nowoczesnością, nieprzystającą do afrykańskich realiów i tradycji. "Szkoła nauczyła nas gardzić symbolami naszej kultury i językiem naszych przodków" - zauważa reżyser ze smutkiem. W poszukiwaniu nowego modelu życia dla Afryki, reżyser zwraca się w kierunku nowoczesności, która byłaby dostępna dla większej liczby osób i umożliwiła mieszkańcom jego kraju ponowne zwrócenie się ku własnej kulturze.

Jean-Marie Teno / Kamerun - ur w 1954 roku w Famleng. Studiował komunikację audiowizualną na uniwersytecie w Valenciennes. Pracował jako krytyk filmowy dla Buana Magazine, a także jako montażysta programów telewizyjnych w latach 1985 - 1997. W 1984 roku zrealizował swój pierwszy film dokumentalny. Większość jego filmów powstaje w Kamerunie. Ważniejsze filmy : Fievre Jaune - Taximan, 1985, krótkometrażowy film fabularny, Hommage, 1985, krótkometrażowy film dokumentalny, La gifle et la caresse, 1986, krótkometrażowy film fabularny, Bikutsi Water Blues L'eau de misere, 1988, pełnometrażowy film fabularny, Le Dernier voyage, 1990, krótkometrażowy film fabularny, Mister Foot, 1991, krótkometrażowy film dokumentalny, Afrique, je te plumerai, 1992, pełnometrażowy film dokumentalny, La Tete dans les nuages, 1994, krótkometrażowy film dokumentalny, Clando, 1996, pełnometrażowy film fabularny, Chef !, 1999, pełnometrażowy film dokumentalny, Le Mariage d'Alex, 2003, średniometrażowy film dokumentalny


Wa N'wina
Część kolekcji Steps for the future
Francja 2001, 52 min.
reżyseria: Dumisani Phakathi, scenariusz: Dumisani Phakathi, zdjęcia: Dumisani Phakathi, Matthys Mocke montaż: Vuyani Sondlo, produkcja: Day Zero Film and Video, Steps for the Future, przy wsparciu CNC, dystrybucja: Dominant 7

Nagroda specjalna jury - Międzynarodowy Festiwal Filmów Dokumentalnych i Krótkometrażowych, Ismailia Egipt 2002

"Słyszałem, że co druga osoba z mojego pokolenia zarazi się wirusem HIV przed trzydziestym rokiem życia". Dumisani Phakathi powraca na ulice swego miasta w poszukiwaniu odpowiedzi na pytanie o życie w dobie AIDS. Wędrując z kamerą w dłoni, zaczepia przypadkowych ludzi, inicjuje także dyskusje z odnalezionymi przyjaciółmi z dzieciństwa i w żywym, ostrym stylu skłania ich do mówienia.

"Wa N'wina to list miłosny, napisany z myślą o mojej ulicy i mieszkańcach Soweto. To metoda zwalczania panującego katastrofizmu, mój własny sposób na pokazanie, że ludzie to jednostki a nie cyfry w statystykach. To także afirmacja woli przetrwania w czasach AIDS"

Dumisani Phakathi / Afrique du Sud - ur w 1977 roku w Soweto. Pracował w dużym afrykanerskim dzienniku, jednocześnie stawiając pierwsze kroki w produkcji audiowizualnej. Realizował autorski program zajmujący się problematyką młodzieżową. W 1996 roku zainteresował się teatrem. Po ukończeniu kursów sztuki dramatycznej został aktorem. Od 1999 roku, dzięki filmom dokumentalnym, fabularnym i krótkometrażowym, podejmującym głównie tematykę związaną z AIDS, uznawany jest za zawodowego reżysera. Ważniejsze filmy: Rough Ride, 1998, krótkometrażowy film dokumentalny, Old Wives Tale, 1999, krótkometrażowy film fabularny, Christmas With Granny, 2000, krótkometrażowy film fabularny, Ho Ea Rona, 2001, krótkometrażowy film dokumentalny (Kolekcja Steps for the future), Waiting for Valdez, 2002, krótkometrażowy film fabularny, Lâche-moi, j'ai 51 freres et sours, 2004, pełnometrażowy film dokumentalny


Xalima la plume
Francja 2003, 51 min.
reżyseria: Ousmane William Mbaye, scenariusz: Ousmane William Mbaye, zdjęcia: Ousmane William Mbaye dźwięk: Ousmane William Mbaye, Myriam Rene, montaż: Laurence Attali, muzyka: Seydina Insa Wade Produkcja: Les Films Mame Yande (Dakar), Autoproduction. Nagroda dla najlepszego filmu dokumentalnego Festiwal Kina Afrykańskiego, Mediolan 2004

Inicjator senegalskiego folku, Seydina Insa Wade, był w latach siedemdziesiątych niekwestionowaną gwiazdą. W latach osiemdziesiątych wyjechał do Francji. Występował w klubach jazzowych, popadając w zapomnienie we własnym kraju. Gdy uświadomił sobie, że młode pokolenie Senegalczyków prawie go nie zna, postanowił wrócić do Dakaru i nagrać tam płytę. Przez 2 lata Ousmane William Mbaye towarzyszył artyście z kamerą w jego powrocie do kraju. Przyjaźń, jaka zrodziła się między mężczyznami, zaowocowała wyważonym i osobistym portretem wielkiego muzyka: ze zwierzeń i piosenek wyłania się człowiek o wielu obliczach, w nieustannym ruchu.

Ousmane William Mbaye / Senegal - ur w 1952 roku w Paryżu. Studiował w Conservatoire Libre du Cinéma Français i na Uniwersytecie Paris VIII Vincennes. Próbował wszystkich zawodów związanych z filmem. Po przyjeździe do Senegalu zajął się reżyserią. W latach 1990 - 1997 był koordynatorem festiwalu Rencontres Cinématographiques (RECIDAK) w Dakarze. Ważniejsze filmy: L'Enfant de Ngatch, 1979, krótkometrażowy film fabularny, Pain sec Dunde Yakaar, 1983, krótkometrażowy film fabularny, Dakar Clando, 1988, krótkometrażowy film fabularny, Dial-Diali Femmes,1991, krótkometrażowy film dokumentalny


Zimbabwe, wyjście z chaosu
(Zimbabwe, de la libération au chaos) Francja, 2003, 55 min.
reżyseria: Michael Raeburn, scenariusz: Michael Raeburn, zdjęcia: Michael Raeburn, Ed Maplanga dźwięk: Davina Rodrigues, montaż: Justin Krish, Maureen Mazurek, muzyka: Eve Belus Produkcja: Tact Production, Arte France przy wsparciu CNC (Cosip) et i Procirep-Angoa

Pierwsza nagroda na Festiwalu Kina Afrykańskiego Mediolan 2003
Nagroda Hors Frontieres Festiwalu Traces de vie - Clermont-Ferrand 2003
Nagroda Granadolo (Prix Italia) - Festiwal Catania Sycylia 2003

Michael Raeburnoku powraca w swym filmie do wydarzeń, które w 2000 roku pogrążyły Zimbabwe w chaosie i kryzysie społeczno-ekonomicznym. Reżyser, dawniej zaangażowany w wyzwolenie Rodezji u boku Roberta Mugabe, ukazuje drogę człowieka, który, po 15 latach walk i zamieszek, zwyciężył Brytyjczyka Iana Smitha i zajął stanowisko prezydenta.

Opierając się na opowieściach dawnych towarzyszy walk, członków opozycji i wiernych zwolenników prezydenta Mugabe, reżyser odsłania mechanizmy, które doprowadziły Zimbabwe do kryzysu i rozlicza się z własnymi złudzeniami.

Michael Raeburn / Zimbabwe - Wielka Brytania - ur w Kairze w 1948 roku. Dzieciństwo spędził w Zimbabwe. Po otrzymaniu magisterium z literatury francuskiej w Londynie, kontynuował studia w Aix-en-Provence i w IDHEC w Paryżu. Tworzy filmy w Wielkiej Brytanii, Francji i Zimbabwe. Najważniejsze filmy: Rhodesia Countdown, 1969, średniometrażowy film fabularny, The plastic shamrock, 1973, pełnometrażowy film fabularny, Le Mouvement Mouvement, 1975, pełnometrażowy film dokumentalny The is Rene / It's in my blood / This game of old, 1975, krótkometrażowy film dokumentalny, Beyond the plains where Mas was born, 1976, pełnometrażowy film fabularny, Histoire exemplaire d'un Africain ordinaire, 1977, średniometrażowy film dokumentalny, Requiem for a village, 1978, pełnometrażowy film fabularny, The Grass is singing, 1981, pełnometrażowy film fabularny, Under African skies, 1988, średniometrażowy film dokumentalny, Jit, 1991, pełnometrażowy film fabularny, Soweto, 1991, pełnometrażowy film fabularny Home Sweet Home (współpraca z Heidi Draper), 1999, pełnometrażowy film dokumentalny