GUZIKOWCY (1997)

Bomba w Hiroszimie, sperma w kosmosie, sztuczna szczęka między pośladkami.

Pierwszy epizod - "Szczęście Kokury", rozgrywa się częściowo w amerykańskim bombowcu, który ma za chwilę zrzucić nieznany typ bomby na bliżej nieokreślony cel (sierpień 1945), a częściowo w japońskim domu w Kokurze.

W kolejnych epizodach, które mają swoje miejsce we współczesnej Pradze, absurdalny humor i groteska sięgają zenitu. Poczciwy bohater "Taksówkarza" wozi swą wysłużoną Wołgą parę, która chce uprawiać seks. Dla odmiany kierowca - psycholog - w "Nawykach cywilizacyjnych", choć w życiu kieruje się sprawdzonymi i zdałoby się, niezawodnymi dewizami - zupełnie oblewa swój test na człowieczeństwo. Stateczne towarzystwo z kolejnego epizodu, zatytułowanego "Ostatnie porządne pokolenie" okazuje się grupą ludzi kompletnie zbzikowanych i owładniętych dziwnymi zboczeniami, zaś, dla odmiany, bohaterowie "Głupoli", choć żyją na marginesie społeczeństwa i swoje wariactwa trzymają zupełnie na wierzchu, pod spodem okazują się swego rodzaju geniuszami. "Guzikowcy" to film o przypadkach, cudach i związkach między nimi. Także o pluciu na pociąg, brzydkiej pogodzie, zrzucaniu bomby atomowej czy wystrzeleniu ludzkiej spermy do galaktyki Andromedy, ale też o niewierności i wybaczeniu.

SAMOTNI (2000)

"W czasach, gdy większość z nas była samotnikami, próbowaliśmy przyjrzeć się związkom i sposobom wspólnego życia innym niż jako małżeństwo. Chciałem pokazać samotność nie tylko jako przeszkodę, ale również stan umysłu, który pozwala człowiekowi myśleć o życiu" wspomina scenarzysta Petr Zelenka.

W naszej opowieści znajdujemy siedmiu bohaterów z Pragi. Wszyscy są w wieku mniej więcej dwudziestu lat. Każdy z nich odzwierciedla część chaosu naszego własnego życia oraz serię konfliktów i prowadzą do rozczarowań, a w końcu z powrotem do samotności?.

Od psychologicznego wglądu w ludzkie relacje, opowieść przechodzi w komedię, pełną drobnych, tragikomicznych sytuacji, którymi wypełnione jest życie.

ROK DIABŁA (2002)

Rok diabła to film, który można określić jako fabularyzowany dokument, jednak wraz z rozwojem akcji i nawarstwianiem się absurdalnych wydarzeń, widz traci rozeznanie w tym, co jest prawdą, a co fikcją. Bohaterami filmu są postaci rzeczywiste: Jaromir Nohavica, Karel Plihal, zespól folkowy "Czechomor", angielski muzyk rockowy Jaz Coleman, oraz holenderski dokumentalista Jan Holman (grany w filmie przez czeskiego filmowca Jana Prenta).

Poruszanych tematów również jest wiele: alkohol, media i ich rola w naszym życiu, dalej - wiara w Boga, kontrast anioła i diabła, problem zmiany tożsamości. Niewątpliwie jednak najważniejsza pozostaje muzyka - doskonałe tło dla metafizycznych dociekań i wędrówek bohaterów. Zelenka umiejętnie łamie reguły filmowej narracji wykorzystując szeroki repertuar środków - film jest pełen ironii, metafor, przenikających się epizodów i wszystkiego tego, co uniemożliwia jego jednoznaczną interpretację, a zbliża do doskonałej mistyfikacji.

OPOWIEŚĆ O ZWYCZAJNYM SZALEŃSTWIE (2005)

Opowieści o zwyczajnym szaleństwie to film o poszukiwaniu szczęścia, tęsknocie za miłością, zmaganiu z samotnością i brakiem porozumienia między ludźmi. Szaleństwo staje się tu jedynym sposobem na zmierzenie się ze światem.

Bohaterami tej tragikomedii są ludzie uwikłani w dziwne związki emocjonalne. Jana wydzwania do kochanków z budki telefonicznej pod swoim domem; Petr, aby zatrzymać dziewczynę, sięga po indiańskie rytuały; Alicja i Jirí płacą postronnym ludziom, aby ich obserwowali w łóżku, bo inaczej nie mogą się kochać. Wszyscy składają się na portret zbiorowości, w której samotność stała się normą, a miłość ma coś z fast foodu - nie może trwać zbyt długo, bo następni wygłodzeni klienci czekają w kolejce.

Petr jest młodym mężczyzną, który powinien już radzić sobie ze swoim życiem. Ciągle jednak wpada w wir absurdalnych sytuacji, które skutecznie niszczą jego życie miłosne i początkowo dobrze zapowiadającą się karierę dyspozytora lotów. Z wieży nawigacyjnej ląduje za kierownicą wózka widłowego na lotniskowym terminalu przeładunkowym, a związek z ukochaną Janą zastępuje mu podglądanie sąsiadów, którzy do "tego" potrzebują widzów. Również rodzice Petra nie są standardowi. Opętana dobroczynnością matka bombarduje paczkami ze znoszoną odzieżą ofiary wojen i katastrof żywiołowych na całym świecie. Ojciec, który niegdyś dźwięcznym głosem odczytywał komentarze do socjalistycznych kronik, dziś ze wzruszającą bezradnością nie potrafi odnaleźć się w nowych, wolnych czasach. Jeden przypadkowy telefon i odrobina czarnej magii puszczają w niepohamowany ruch karuzelę komicznych sytuacji, pełnych absurdu codziennego "zwyczajnego szaleństwa".