Marta Flantz - KOCHAJ TYLKO MNIE (1935)

Marta Flantz była współscenarzystką i współreżyserką (wspólnie z Michałem Waszyńskim) mizoginicznego przeboju wg Tadeusza Dołęgi - Mostowicza "Prokurator Alicja Horn (1933)". W 1935 roku wszedł na ekrany jej samodzielny debiut "Kochaj tylko mnie". Był to jednak kres reżyserskich poczynań Marty Flantz.

Stanisława Perzanowska (1898 - 1982) - JEGO WIELKA MIŁOŚĆ (1936)

Jedna z najwybitniejszych artystek polskiego teatru, aktorka, reżyser, wieloletnia wykładowczyni PWST w Warszawie (do 1968). Przed wojną występowała w teatrach: Reduta, Ateneum (także reżyser) w Warszawie, a także w Wilnie i Krakowie. W latach 1939-41 grała, reżyserowała i sprawowała kierownictwo artystyczne Polskiego Teatru Dramatycznego w Wilnie, następnie reżyserowała w jawnych teatrach Warszawy i Krakowa. Po wojnie była reżyserem w Teatrze Śląskim w Katowicach (1945/46), występowała i reżyserowała w Teatrze Syrena w Łodzi (1946-47), Teatrze Nowym w Warszawie (1947-49), Teatrze Placówka (1948), Teatrze Narodowym (1949-57), a następnie Współczesnym (1955-68). W filmie występowała również przed wojną (patrz baza: Film przedwojenny). Radiosłuchaczom znana była zwłaszcza jako Helena Matysiakowa z popularnej powieści radiowej. Odznaczona m. in. orderem Sztandaru Pracy I klasy, Krzyżem Oficerskim i Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski, Złotym Krzyżem Zasługi. Wyreżyserowany wspólnie z Mieczysławem Krawiczem obraz "Jego wielka miłość" (1936) był jedyną realizacją Stanisławy Perzanowskiej.

Franciszka Themerson (1907 - 1988) - PRZYGODA CZŁOWIEKA POCZCIWEGO (1937), CALLING MR. SMITH (1943), OKO I UCHO (1945)

Była córką malarza Jakuba Weinlesa i pianistki Łucji z Kaufmanów. Kształciła się w Warszawskiej Akademii Muzycznej i warszawskiej Akademii Sztuk Pięknych. W 1931 wyszła za mąż za Stefana Themersona, pisarza i filozofa. Razem z mężem realizowała filmy eksperymentalne i tworzyła Spółdzielnię Autorów Filmowych; była redaktorem artystycznym pisma "f.a." (film artystyczny). Ilustrowała książki męża, Jana Brzechwy i Anny Świrszczyńskiej, a także czasopisma "Płomyk" i "Wiadomości Literackie". W 1937 wyjechała z mężem do Francji. Od 1940 przebywała na stałe w Anglii; mąż dołączył dwa lata później.

Małżonkowie kontynuowali współpracę artystyczną w Londynie, Franciszka Themerson kierowała stroną artystyczną wydawnictwa rodzinnego Gaberbocchus Press i ilustrowała książki tej oficyny, ponadto tworzyła rysunki, obrazy oraz projektowała kostiumy i scenografie teatralne. Wykładała plastykę w kilku uczelniach. Miała wiele wystaw indywidualnych, m.in. w warszawskiej Zachęcie w 1964.

Wanda Jakubowska (1907 - 1998) - OSTATNI ETAP (1947)

Wanda Jakubowska to jedyna kobieta, która nie tylko wyreżyserowała film jeszcze w latach 30., ale okazała się także jedną z najważniejszych i najbardziej wpływowych postaci powojennej kinematografii. Przed wojną była współzałożycielką Stowarzyszenia Miłośników Filmu Artystycznego "Start" (1930), a po jego rozwiązaniu- Spółdzielni Autorów Filmowych SAF (1935). Wiele obiecywano sobie po ekranizacji powieści Elizy Orzeszkowej Nad Niemnem, której Jakubowska dokonała wspólnie z Konradem Szołowskim, oczekiwania były duże nie tylko ze względu na dbałość realizacji, nazwisko pisarki, reżyserów i aktorów, ale także współfinansowanie produkcji przez SAF. Niestety, premiera przewidziana na 5 września 1939 roku nigdy się nie odbyła, a kopia ukończonego filmu zaginęła.

Cześć wojny Jakubowska spędziła w obozach koncentracyjnych (w Auschwitz i Ravensbrűck) i to właśnie życiu w żeńskim obozie zagłady poświeciła scenariusz "Ostatniego etapu" (1947), swojego pierwszego powojennego filmu. Zanim doszło do realizacji, pojawiły się problemy, tak wspominała to sama Jakubowska: "Bossakowi [Jerzemu, ówczesnemu dyrektorowi programowo- artystycznemu Filmu Polskiego- przyp. KT] bardzo się spodobał mój scenariusz, ale uznał, że jest to film dla Fritza Langa, Wilhelma Pabsta, Johna Forda, ale nie dla jakiejś Jakubowskiej! Tłumaczyłam mu, że kto nie przeżył obozu, nie zrobi tego filmu. Wtedy zaczęto mnie przekonywać, że cały naród tyle przeżył, iż nikt teraz nie pójdzie na taki film. To były dwa argumenty mające mnie zniechęcić do realizacji "Ostatniego etapu". Cała historia zakończyła się spektakularną akcją, reżyserka pojechała do Moskwy po wsparcie i gdy scenariusz został pozytywnie oceniony przez samego Stalina nie mogło być już żadnych przeszkód by rozpocząć realizację. Ostatni etap to nie tylko pierwszy na świecie film fabularny o hitlerowskim obozie zagłady, ale także wielki sukces artystyczny i komercyjny, wszedł na ekrany w ponad pięćdziesięciu krajach, prasa światowa uznała go za dzieło światowego formatu, a z najważniejszych wyróżnień warto wymienić choćby Grand Prix- "Kryształowy Globus" MFF w Mariańskich Łaźniach '48.

Wanda Jakubowska stała się nie tylko ważną reżyserką, ale także współorganizatorką nowych struktur polskiej kinematografii, była członkinią Komisji KC PZPR do Spraw Filmu, profesorką PWSF w Łodzi (1949-74) i kierowniczką artystyczną zespołów filmowych: ZAF (1948-49) i "Start" (1955-68). Regularnie reżyserowała także kolejne filmy wspierające system, ale żaden z nich nie osiągnął poziomu ani sławy Ostatniego etapu. Nie udały się biografie komunistycznych "ikon": Karola Świerczewskiego- Żołnierz zwycięstwa (1952, za który otrzymała Nagrodę Państwową I Stopnia) i Ludwika Waryńskiego- Biały mazur (1978). Bez większego echa przeszły też próby powrotu do tematu oświęcimskiego- Koniec naszego świata (1964, kolejna Nagroda Państwowa I Stopnia) i Zaproszenie (1986). Pewną popularność zdobył jedynie Król Maciuś I (1957), adaptacja powieści Janusza Korczaka. Być może wytłumaczeniem porażki tych obrazów wśród krytyki i publiczności, a przede wszystkim wrażenia braku emocjonalnego zaangażowania samej reżyserki w ich produkcję jest fakt, że na 12 filmów zrobionych po Ostatnim etapie w zaledwie dwóch głównymi bohaterkami były kobiety. Swój ostatni film Kolory kochania (1988) Wanda Jakubowska zrealizowała w wieku 81 lat, zmarła dziesięć lat później- 25.02.1998r.

Na początku lat 90. sława Listy Schindlera sprawiła, że na świecie (szczególnie w Stanach Zjednoczonych) ponownie zainteresowano się Ostatnim etapem, jeszcze w 1994 roku reżyserka odwiedziła Festiwal Filmów Żydowskich w San Francisko i Berkley, a po powrocie mówiła z typowym dla siebie przekąsem: Traktuję drugą młodość "Ostatniego etapu" jak podniecającą przygodę, ale przy okazji robię też za misjonarkę".

Maria Kaniewska (1911 - 2005) - AWANTURA O BASIĘ (1959)

Zadebiutowała 14 października 1933 r. w Teatrze Miejskim w Toruniu. W tym samym roku ukończyła Wydział Aktorski Państwowego Instytutu Sztuki Teatralnej, w 1948 r. Wydział Reżyserii Państwowej Wyższej Szkoły Filmowej w Łodzi. W 1948 została reżyserem dubbingu. Poczynając od 1949 r. przez czterdzieści lat pracowała naukowo dla PWSFTViT. Była dziekanem Wydziału Aktorskiego w latach 1968-69 oraz 1974-76.

Wyreżyserowała takie filmy jak "Awantura o Basię" (1959), "Szatan z siódmej klasy" (1960), "Panienka z okienka" (1964), czy "Bicz Boży" (1966). Była też autorką scenariusza tych filmów. Za pierwszy z wymienionych tytułów otrzymała w 1960 roku Brązowego Lwa na festiwalu filmowym w Wenecji.

Jako aktorka grała epizodyczne role m.in. w filmach "Król Maciuś I" (1957) oraz "Co mi zrobisz, jak mnie złapiesz?" (1978), oraz w swoich: Szatan, Panienka z okienka, Bicz Boży. Jako starsza osoba wzięła również udział w remake'ach Awantury (1996) oraz Szatana (wydany 2006). Wystąpiła też w serialu telewizyjnym Lalka (1977).

Halina Bielińska (1914 - 1989) - GODZINA PĄSOWEJ RÓŻY (1963)

Absolwentka ASP w Warszawie. Przed wojną zajmowała się dziennikarstwem i grafiką. W 1949 r., przebywając w Szwajcarii zrealizowała razem z Włodzimierzem Haupe pierwszy film animowany. Od 1951 r. scenograf Wytwórni Filmów Fabularnych w Łodzi, następnie Studia Filmów Lalkowych w Tuszynie. Od 1956 r. samodzielna realizatorka filmów animowanych, od 1960 r. filmów fabularnych. Także ilustratorka książek dla dzieci.

Anna Sokołowska (ur. 1933) - JULIA, ANNA, GENOWEFA... (1967)

Na początku lat 60. polska kinematografia zyskała kolejną specjalistkę od kina dla dzieci i młodzieży - Annę Sokołowską, wcześniej współpracownicę Jakubowskiej i Kaniewskiej. W ruch poszły utwory Broszkiewicza, Bieleckiego, Korczakowskiej (2 razy), Jurgielewiczowej i Musierowicz (2 razy), które przenoszono na ekran. Dwa z ośmiu filmów Sokołowskiej: "Beata" (1964) i "Bułeczka" (1973) zdobyły nagrody na międzynarodowych festiwalach filmowych, pierwszy w Vicenzy'65 i Tunisie'66, drugi- Teheranie'74 i Meksyku'78.

Ewa Kruk (1944 - 2005) - KONIEC BABIEGO LATA (1974)

Początkowo studiowała polonistykę na UW, w latach 1963-64 studiowała na Wydziale Operatorskim PWSTiF w Łodzi, a następnie na Wydziale Reżyserii PWSTiF w Łodzi (dyplom 1971). Realizatorka wielu filmów krótkometrażowych w WFD. Po nagrodach na Festiwalu w Krakowie i zrealizowaniu w telewizji znakomitego "Końca babiego lata" (1974) zadebiutowała filmem "Palace hotel" (1977) będącym adaptacją powieści Stanisława Dygata. Obraz sześć lat czekał na premierę, kolaudacja zamieniła się bowiem w brutalny atak na pisarza, który był współscenarzystą. Cenzura zatrzymała film, Dygat wkrótce zmarł, a reżyserka wyemigrowała z kraju do Francji, gdzie zmarła w 2005 r.

Ewa Petelska (ur. 1920) - BILET POWROTNY (1978)

Ukończyła Państwową Wyższą Szkołę Sztuk Plastycznych (1949) i wydział reżyserii PWSTiF w Łodzi (1953).
Debiutowała w 1952 nowelą "Sprawa konia" w filmie składankowym "Trzy opowieści", potem najczęściej współpracowała z mężem Czesławem Petelskim.
Wspólnie zrealizowali m.in.: "Ogniomistrz Kaleń" (1961), "Naganiacz" (1963), "Drewniany różaniec" (1964), "Cześć kapitanie" (1967), "Kwestia sumienia" (1967), "Jarzębina czerwona" (1969), "Kopernik" (1972, nagroda w Moskwie), "Kazimierz Wielki" (1975), "Bilet powrotny" (1978).

Agnieszka Holland (ur. 1948) - AKTORZY PROWINCJONALNI (1978)

Dwukrotnie nominowana do Oscara Agnieszka Holland (ur. 1948) zadebiutowała w kinie jako asystentka Krzysztofa Zanussiego przy "Iluminacji" (1973) i jako aktorka w Polsko-RFN-owskim filmie telewizyjnym "Pozwólcie nam do woli fruwać nad ogrodami" (1974) w reżyserii Stanisława Latałło. Później zagrała jeszcze sekretarkę w "Bliźnie" (1976), więźniarkę-komunistkę w "Przesłuchaniu" (1981) i reżyserkę w "Zdjęciach próbnych" (1976), które wyreżyserowała wraz z Pawłem Kędzierskim i Jerzym Domaradzkim. Kariera artystyczna była jej pisana od dziecka. W domu rodzinnym (rodzice - Irena Rybczyńska i Henryk Holland - oboje świetni dziennikarze), do jednego stołu zasiadają znani poeci, pisarze, publicyści. Żyjąc wśród takich indywidualności nie sposób nie zostać artystą... Studia w Praskiej Szkole Filmowej (FAMO) skończyła w 1971 roku Zaraz po tym wróciła wraz z mężem Laco Adamikiem do Polski. Na prawdziwy, samodzielny debiut reżyserski czekała do 1978 roku. "Aktorzy prowincjonalni", jedno ze sztandarowych dzieł tzw. kina moralnego niepokoju, przyniosły Holland m.in. nagrodę FIPRESCI na MFF w Cannes, otwierając tym samym długą listę nagród w jej dorobku. Od początku kariery zadziwia odwagą w wyborze tematów i ich interpretacji. W "Gorączce" (1980) bohaterami są młodzi PPS-owcy z początku XX wieku, w "Kobiecie samotnej" (1981) kochankowie "epoki kartek na mięso" - dojrzała rozwiedziona kobieta i kaleki młody mężczyzna. W nakręconych już po wyjeździe na zachód i nominowanych do Oscara (druga nominacja za scenariusz do filmu "Europa, Europa". W "Gorzkich żniwach" (1985) opowiada historię trudnej miłości z czasów okupacji - Niemca i ukrywającej się u niego Żydówki, w "Zabić księdza" (1988) sięga do sprawy morderstwa księdza Popiełuszki, a w "Całkowitym zaćmieniu" (1995) opowiada o homoseksualnym związku francuskich poetów Verlaine i Rimbauda. Postaci z filmów Holland to często zwykli ludzie uwikłani w paradoksy Wielkiej Historii. Reżyserka rzadko skupia się jednak na tej ostatniej, koncentrując się raczej na prawdzie psychologicznej i emocjach bohaterów. Po kilku chudych latach emigracji w Paryżu przychodzi prawdziwa kariera w Hollywood i kontrakty z wielkimi wytwórniami. Krótki romans z aktorstwem i reżyseria nie wyczerpują jej wszystkich talentów. Holland - mistrzyni dialogu - to też autorka scenariuszy do filmów innych reżyserów, m.in. do "Dantona" i "Korczaka" Wajdy. Inne jej filmy to "Plac Waszyngtona", "Trzeci cud", "Strzał w serce", "Julia wraca do domu", "Kopia Mistrza".

Barbara Sass (ur. 1936) - BEZ MIŁOŚCI (1980)

W 1958 roku ukończyła Wydział Reżyserii PWSF w Łodzi. Dyplom zdobyła w 1975 roku. Reżyserka kilkunastu filmów fabularnych (m.in. "Krzyk" '82, "W klatce" '87, "Pajęczarki" '93, "Pokuszenie" '95) i telewizyjnych oraz przedstawień teatralnych - także teatru telewizji.
Debiutowała w 1980 roku filmem "Bez miłości".
Autorka większości scenariuszy do reżyserowanych przez siebie filmów. W latach 1982-86 była przewodniczącą Kola Reżyserów Stowarzyszenia Filmowców Polskich. W latach 1991-94 była wykładowcą PWSFTviT w Łodzi. W 1997 zdobyła "Złotą Maskę" za reżyserię "Trzech sióstr" w Teatrze im. Jaracza w Łodzi, a w 2000 "Wielki FeFe" "za robienie kina kobiecego" na Fefe Film Festiwal w Skierniewicach. Ponadto zdobyła nagrody na festiwalach w Gdańsku/Gdyni, Koszalinie, Mannheim, San Sebastian, Sceaux.

Hanka Włodarczyk (ur. 1945) - BLUSZCZ (1982)

Ukończyła wydział historii sztuki UW (1971) oraz Wydział Reżyserii PWSFTviT w Łodzi (1975). BLUSZCZ, pełnometrażowy debiut fabularny Hanny Włodarczyk, uhonorowany "Jantarem'83" na XI Koszalińskich Spotkaniach Filmowych "Młodzi i Film", krytyka interpretowała jako pierwszy polski utwór feministyczny.

Magda Łazarkiewicz (ur. 1954) - PRZEZ DOTYK (1985) w KRONIKA WYPADKÓW

Absolwentka wydziału kulturoznawstwa (teatrologia) Uniwersytetu Wrocławskiego, Wydziału Radia i TV Uniwersytetu Śląskiego (kierunek reżyseria telewizyjna i filmowa).

Autorka filmów dokumentalnych: "Służba" (1982), "Nostalgia" (1983), "Cud" (1984), "Bez klucza" (1995), "Gardzienice" (1990); spektakli teatru telewizji: "Dom kobiet" (1989), "Tercet" (1990), "Piątek, dzień miłości" (1991), "Klimaty" (1995), "Strzeż się pamięci" (1996), "Gdy tańczyła Isadora" (1998).

Dla TVP zrealizowała "Przez dotyk" (1985) - absolutorium pod opieką artystyczną Krzysztofa Kieślowskiego, "Drugi brzeg" (1997), oraz film muzyczny "California in blue" (1996). Reżyserowała również widowisko poetyckie "Kim jest ten ..." (1997), programy TV z cyklu "Ogród sztuk" oraz "Tele-wizje kultury". W 1985 zrealizowała "Przez dotyk", jedną z części cyklu "Kronika wypadków". W kinie zadebiutowała filmem "Ostatni dzwonek" (1989), potem były: "Białe małżeństwo" (1993), "Odjazd" (wspólnie z Piotrem Łazarkiewiczem) (1994), "Na koniec świata" (1999).

Córka Ireny Rybczyńskiej i Henryka Hollanda, siostra Agnieszki Holland, wdowa po reżyserze Piotrze Łazarkiewiczu oraz matka kompozytora Antoniego Gross-Łazarkiewicza.

Grażyna Kędzielawska (ur. 1945) - INNA WYSPA (1986)

Wykładowczyni w Wyższej Szkole Filmowej Telewizyjnej i Teatralnej w Łodzi., ceniona realizatorki filmów oświatowych i dokumentalnych, laureatka licznych nagród, w tym: "Brązowego Lajkonika" ("Michał", 1979), "Srebrnego Lajkonika" ("Portret ze słów", 1985) oraz wyróżnień na MFF w Lipsku ("Inny dom", 1981). W swych dokumentach Kędzielawska porusza często problemy ludzi samotnych, bezbronnych, skrzywdzonych przez los. Raz są to osoby molestowane seksualnie w dzieciństwie ("Blizna"), kiedy indziej odtrącone przez wszystkich ciężarne kobiety ("Bezdomna miłość"), jeszcze kiedy indziej zaś małoletni pensjonariusze Pogotowia Opiekuńczego ("Wyśniona miłość"). O ich cierpieniu, troskach i nadziejach umie artystka mówić taktownie, a zarazem nie powierzchownie. Potrafi wstrząsnąć widzem, jednocześnie zmuszając go do refleksji. Tematyka "Innej wyspy" jest bardzo bliska tej, którą reżyserka porusza w swych dokumentach.
Od 1973 roku należy do Związku Polskich Artystów Plastyków.

Wanda Różycka- Zborowska (ur. 1953) - JEMIOŁA (1988- premiera 1993)

Reżyser. Ukończyła Wydział Budownictwa Lądowego na Politechnice Poznańskiej oraz Wydział Radia i Telewizji Uniwersytetu Śląskiego w Katowicach. Debiutancka (i jedyna) JEMIOŁA - kameralne, wręcz ascetyczne studium patologicznego uzależnienia córki od matki, zrealizowana w najgorszym czasie dla ambitnego kina, mimo "Srebrnego Grona" na Festiwalu w Łagowie pięć lat musiała czekać na premierę.

Alina Skiba - SERENITE (1988)

Niezwykle bogate doświadczenie zawodowe obejmujące: reżyserowanie, scenopisarstwo, produkcję filmową, scenografię, animację, wykłady uniwersyteckie, grafikę użytkową, rysunek satyryczny, malarstwo akwarelowe i olejne. Autorka filmów fabularnych, dokumentalnych, krótkich form filmowych i telewizyjnych, animacji i efektów specjalnych, filmów promocyjnych, szkoleniowych, videoclipów . Absolwentka Wydziału Reżyserii Państwowej Wyższej Szkoły Filmowej, Teatralnej i Telewizyjnej w Łodzi (1983) oraz Akademii Sztuk Pięknych w Krakowie (1980). Przewodnicząca Koła Cyfrowych Form Filmowych w Stowarzyszeniu Filmowców Polskich. Członek Komisji Rewizyjnej w Krajowej Izbie Producentów Audiowizualnych. Autorka filmów fabularnych, dokumentalnych,animowanych, krótkich form filmowych i efektów specjalnych, filmów promocyjnych, szkoleniowych, videoclipów. Doświadczenie menadżerskie zdobywała jako-Dyrektor artystyczny ITI-Produkcja Filmów i Dystrybucja. Od 15 lat prowadzi własne studio produkcyjne - SKIBA ARTS specjalizujące się w produkcji animowanych filmów kombinowanych, serii telewizyjnych, filmów szkoleniowych. Organizuje szkolenia i konferencje poświęcone współczesnemu rynkowi nowoczesnej animacji. Nagradzana na festiwalach filmowych w Gdyni, Krakowie, Koszalinie, Poznaniu, Paryżu, Espinho, Clermont-Ferrnand, Nowym Yorku. Filmy i utwory telewizyjne prezezntowane były w telewizjach: Włoch, Francji, Hiszpanii, Holandii, Anglii, Austrii, Ukrainy, Rosji, Bułgarii, Niemiec, USA, Australii, Finlandii, Japonii, Izraela, RPA, Turcji, Litwy, MTV, Canal +, ARTE, TMT, TVP.

Film animowany "Panna Młoda" w reżyserii Aliny Skiby został wyróżniony na Ogólnopolskim Festiwalu Filmów Animowanych w Krakowie.

Dorota Kędzierzawska - NIC (1998)

Od najwcześniejszych lat miała kontakt z kinem - córka Jadwigi Kędzierzawskiej - reżyserki filmów dziecięcych. W latach 1976 - 78 studiowała na Wydziale Kulturoznawstwa UŁ, potem w moskiewskim Instytucie Kinematografii WGIK na Wydziale Reżyserii Filmu Fabularnego (1978 - 1980) oraz w Łodzi na Wydziale Reżyserii. Zrealizowana na studiach etiuda ,,Jajko'' (1982) zdobyła I nagrodę na Europejskim Festiwalu Filmów Studenckich w Monachium oraz nominację do studenckiego Oscara - Los Angeles'83. Począwszy od debiutanckiego "Końca świata" (1988), każdy jej kolejny film był obsypywany nagrodami w kraju i za granicą: "Diabły, diabły" (1991), "Wrony" (1994), "Nic" (1998), "Jestem" (2005), "Pora umierać" (2007).

Teresa Kotlarczyk - ODWIEDŹ MNIE WE ŚNIE (1996)

Ukończyła wydział psychologii na UJ oraz Wydział Radia i Telewizji UŚ w Katowicach (pod opieką Krzysztofa Kieślowskiego). Od 1985 roku realizuje filmy dokumentalne (nagradzane "Piłowanie", "Zabawa" oraz "Lubię tygrysy"). W 1987 roku zadebiutowała w fabule telewizyjnym filmem "Kalejdoskop" (Nagroda CIFEJ UNESCO). Jej kolejnym filmem był "Zakład", który przyniósł autorce wyróżnienie za debiut na FPFF w Gdańsku '90, Nagrodę Fundacji Kultury Polskiej, Nagrodę Międzynarodowego Forum Kultury w Szwecji '90, Nagrodę Ministra Kultury Szwecji w 1991 roku, nagrodę za reżyserię oraz Nagrodę Specjalną Jury na festiwalu w Gijon w Hiszpanii. W 1996 roku nakręciła metafizyczną przypowieść "Odwiedź mnie we śnie". Film ten zdobył na FPFF w Gdyni nagrodę Jury za scenariusz napisany przez Renatę Frydrych oraz Nagrodę Kin Studyjnych. Realizowała także spektakle teatru telewizji.

Natalia Koryncka- Gruz (ur. 1958) - AMOK (1998)

Absolwentka Wydziału Reżyserii Filmowej i Telewizyjnej (1980-86) na PWSFTviT w Łodzi oraz filologii polskiej (1976-1980) Uniwersytetu Warszawskiego. W latach 1986-87 związana była ze Studiem Filmowym im. Karola Irzykowskiego, zaś w latach 1987-1989 z Zespołem Filmowym "Perspektywa". Od 1992 r. działa jako niezależny producent filmowy.

Małgorzata Szumowska (ur. 1973) - SZCZĘŚLIWY CZŁOWIEK (2000)

W 1998 ukończyła wydział reżyserii Państwowej Wyższej Szkoły Filmowej Telewizyjnej i Teatralnej w Łodzi, wcześniej przez dwa lata studiowała historię sztuki na Uniwersytecie Jagiellońskim. W roku 2001 została członkiem Europejskiej Akademii Filmowej. Córka dziennikarki i pisarki Doroty Terakowskiej oraz dziennikarza i filmowca Macieja Szumowskiego, siostra reżysera filmów dokumentalnych Wojciecha Szumowskiego.

Małgorzata Szumowska była wielokrotnie nagradzana na międzynarodowych i krajowych festiwalach filmowych. Jej etiuda CISZA wpisana została na listę 14 najlepszych filmów w historii łódzkiej szkoły filmowej, a scenariusz filmu fabularnego ONO został uznany w konkursie Sundance Institute Roberta Redforda za jeden z trzech najlepszych tekstów europejskich.

Małgorzata Szumowska należy do głośniejszych reżyserek młodego pokolenia. Autorka trzech pełnometrażowych filmów fabularnych SZCZĘŚLIWY CZŁOWIEK (2000), ONO (2004) oraz 33 SCENY Z ŻYCIA (2008), zrealizowała także kilka dokumentów i filmów krótkometrażowych. O wielu z nich było głośno, choć najczęściej zdania krytyki bywały podzielone. Zaś czasem, jak w przypadku debiutu fabularnego (SZCZĘŚLIWY CZŁOWIEK), opinie krytyków polskich rozbieżne były ze zdaniem odbiorców zagranicznych.

Tym co wyróżnia twórczość Małgorzaty Szumowskiej spośród produkcji jej koleżanek i kolegów wydaje się być przede wszystkim prywatność spojrzenia oraz tonacja powagi, nadająca ważność sprawom i ludziom, którymi nie zajmują się czołówki kolorowych pism, którzy nie trafiają na pierwsze strony kronik kryminalnych, czy na ekrany telewizorów w tzw. prime timie.

Iwona Siekierzyńska (ur. 1967) - MOJE PIECZONE KURCZAKI (2002)

Absolwentka psychologii Uniwersytetu Gdańskiego i wydziału reżyserii na PWSTviT w Łodzi. W 1996 roku zrealizowała krótkometrażowy film "Pańcia", który uzyskał nominację do Studenckiego Oscara. Od 1998 roku jest asystentką Janusza Kijowskiego i Wojciecha Marczewskiego w łódzkiej PWSTviT. W 2000 roku otrzymała stypendium "Cinefoundation", przyznane przez Cannes Film Festiwal. W 2002 roku zrealizowała swój telewizyjny debiut fabularny "Moje pieczone kurczaki".

Anna Jadowska (ur. 1973) - TERAZ JA (2004)

Studiowała na Wydziale Polonistyki Uniwersytetu Wrocławskiego. W 1996 roku debiutowała literacko w Brulionie, pracowała też w polskim radiu Wrocław. W 1999 roku rozpoczęła naukę na Wydziale Reżyserii Szkoły Filmowej w Łodzi, którą ukończyła w 2004 r.

Współreżyserka (wspólnie z Ewą Stankiewicz) pełnometrażowego filmu fabularnego "Dotknij mnie" pokazywanego m.in. na festiwalu filmowym w Berlinie 2004.

W Mistrzowskiej Szkole Andrzeja Wajdy zrealizowała swój samodzielny pełnometrażowy debiut fabularny "Teraz ja" (2004), nagrodzony na FPFF w Gdyni.

Magdalena Piekorz (ur. 1974) - PRĘGI (2004)

Zrealizowała siedem filmów dokumentalnych. Jej pierwszy film: "Dziewczyny z Szymanowa" nagrodzony został Brązowym Lajkonikiem na XXXI Ogólnopolskim Festiwalu Filmów Dokumentalnych i Krótkometrażowych w Krakowie, "Franciszkanski spontan" otrzymał Nagrodę Honorową Jury na II Małym Przeglądzie Form Dokumentalnych w Szczecinie, a "Przybysze" Grand Prix Festiwalu Euroshorts'99 - wszystkie emitowane w cyklu Jedynki "Czas na dokument".

Od kilku lat realizuje filmy za granica. Najpierw "Znaleźć, zobaczyc, pochować" - film o kobietach w Bośni, które czekają na wiadomość o bliskich po wojnie w byłej Jugoslawii, potem "Piemonte" opowieść o miasteczku na Istrii, w ktorym mieszka tylko jeden człowiek, a ostatnio "Chicago" - serial dokumentalny dla telewizji TVN (współreżyseria, 25 odcinków).

"Pręgi" według scenariusza Wojciecha Kuczoka to jej debiut fabularny. Otrzymał on nagrodę główną na Festiwalu Polskich Filmów Fabularnych w Gdyni w 2004 roku.

W 2008 r. zrealizowała swój drugi film, "Sennośc"

Izabella Cywińska (ur. 1935) - KOCHANKOWIE Z MARONY (2005)

Reżyser teatralny i filmowy, krytyk filmowy, była minister kultury w rządzie Tadeusza Mazowieckiego, dyrektor artystyczny Teatru Ateneum w Warszawie.

Ukończyła etnografię na Uniwersytecie Warszawskim oraz studia na Wydziale Reżyserii Państwowej Wyższej Szkoły Teatralnej w Warszawie. Reżyserowała w teatrach Białegostoku, Warszawy, Nowej Huty.

W latach 1970-1973 była dyrektorem Teatru im. Wojciecha Bogusławskiego w Kaliszu. W 1973 reaktywowała Teatr Nowy w Poznaniu, w którym m.in. w 1981 wystawiła Oskarżony: czerwiec pięćdziesiąt sześć. Po śmierci Gustawa Holoubka, 26 marca 2008, objęła obowiązki dyrektora artystycznego Teatru Ateneum w Warszawie.

Jako reżyser realizowała spektakle w Teatrze Telewizji (m.in. Wróg ludu Ibsena i Cmentarze Hłaski) oraz produkcje filmowe (serial Boża podszewka w 1997 i 2004, filmy Kochankowie z Marony, Cud purymowy).

Od 12 września 1989 do 14 grudnia 1990 sprawowała urząd ministra kultury i sztuki w gabinecie Tadeusza Mazowieckiego. W 2005 podpisała deklarację poparcia Partii Demokratycznej, była też współautorem programu tego ugrupowania w dziedzinie kultury.

Jest żoną Janusza Michałowskiego. Odznaczona m.in. Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski.