Po 4-letniej przerwie powraca Forum Kina Europejskiego. Przed laty największa łódzka impreza filmowa, której początki sięgają 1992 roku. Dla pasjonatów kina była przedłużeniem Konfrontacji Filmów Świata, które w tym samym czasie upadły. Forum stało się "oknem" na świat kina autorskiego, ambitnego, niezależnego które nie mogło wówczas liczyć na polskich dystrybutorów, a pojawiało się jedynie na największych festiwalach w Cannes, Berlinie, Wenecji. Spełniało więc podobna role, jak dziś takie imprezy jak "Camerimage" czy Era Nowe Horyzonty. Na Forum po raz pierwszy w Polsce pokazane zostały filmy Pedro Almodovara, nieznanego jeszcze wtedy tak powszechnie, jak dziś oraz wersja reżyserska "Kobiety samotnej" Agnieszki Holland. W najlepszych latach na Forum prezentowano około 300 filmów w kilkunastu sekcjach. Festiwalowi, który odbywał się w wielu punktach miasta towarzyszyły spotkania z twórcami, dyskusje, koncerty, pokazy mody filmowej.

Idei reaktywacji Forum (w tym roku odbędzie się XIV edycja) towarzyszy nie tylko nostalgiczne wspomnienie ale ta sama ambicja i pasja organizatorów prezentowania tego, co najlepsze, najciekawsze i trudno dostępne w normalnej kinowej dystrybucji w Polsce. W tym roku skoncentrowaliśmy się na niezwykle prężnej, prawie w ogóle w Polsce nieznanej (poza Bergmanem) kinematografii szwedzkiej, która na świecie odnosi znaczące sukcesy i świetnie sobie radzi w festiwalowym obiegu, zaś szwedzcy aktorzy i reżyserzy tak dalece wtopili się w hollywoodzki obieg, ze mało kto już pamięta o kraju ich pochodzenia.

W programie Forum pokazanych zostanie blisko 40 filmów, kamieni milowych w szwedzkiej kinematografii. Nigdy wcześniej w Polsce nie prezentowano tak przekrojowego i komplementarnego narodowego kina. Każdy film w programie jest niezwykły i osobny ale z pewnością na szczególna uwagę zasługują m.in. pierwsze filmy nieme (złote lata kina szwedzkiego) autorstwa Victora Sjostroma (Terje Vigen,Wożnica Smierci) i Mauritza Stillera (Skarb pana Arne, Erotikon). Ich wpływ odcisnął piętno na najwybitniejszych, jak Bergman ale i na najmłodszych reżyserach szwedzkich.

Obok filmów Bergmana polecamy dzieła Bo Widerberga (Dzielnica Kruków, Adalen 31, Elvira Madigan), który należał do opozycji antybergmanowskiej, zarzucał Mistrzowi mieszczańskość i którego filmami zachwycał się Krzysztof Kieślowski. Absolutnymi hitami Forum są filmy z okresu szwedzkiej Nowej Fali z lat 60-tych, które utrwaliły image Szwecji jako kraju wyzwolonego obyczajowo i seksualnie. W kinie "Charlie" pokazane zostaną dwa dzieła Vilgota Sjomana uznane na wybitnie skandalizujące i tępione przez cenzurę wielu krajów: po raz pierwszy w wersji kolorowej "Jestem ciekawa w kolorze żółtym" (w tytule aluzja do flagi narodowej) oraz pierwszy film o miłości kazirodczej "Moja siostra, moja milość". Dla polskiego widza gratkami będę także "Kochać" Jorna Donnera z jedna z ostatnich ról Zbigniewa Cybulskiego oraz "Głód" Henninga Carlsena z muzyka Krzysztofa Komedy.

Na Forum nie zabraknie kina, które podważa mit Szwecji jako kraju bezpiecznego, raju na ziemi. To nowe ciekawe spojrzenie na społeczeństwo dobrobytu, jego leki i rozczarowania pojawia się w kinie uprawianym przez reżyserów-cudzozimeców jak Josef Fares (Jalla, Jalla) czy Colin Nutley (Nic śmiesznego pod słońcem, Farma Aniołów) ale przed wszystkim w twórczości Jana Troella, rdzennego Szweda, gościa specjalnego Forum. Jego filmy to z jednej strony hołd dla przeszłości i przodków, w porównaniu z którymi współczesne społeczeństwo wydaje się skarlałe (Przystanek na bagniskach,Emigranci, Uwiecznione chwile Marii Larsson - najlepszy film szwedzki 2008 roku), a z drugiej niezgoda na teraźniejszość i lek wobec przemian, jakim ulega konsumpcyjne zorientowany, coraz bardziej zdeprawowane moralnie szwedzki naród (Baśniowa kraina), najbardziej osobisty film Troella i "Il Capitano", szwedzka wersja "Bonny i Clyde", ale także rozpoczynający się w latach poprzedzających II wojnę światowa "Hamsun" z chyba najlepsza w dorobku Maxa von Sydow kreacja kolaborującego z nazistami pisarza.

Kino szwedzkie to nie tylko ciekawe tematy ale także odważne eksperymenty formalne i estetyczne. Najlepiej ilustrują je filmy Roya Anderssona "Pieśni z drugiego pietra" i "Do Ciebie Człowieku". Z młodszych filmowców, właściwie poza Lukasem Modyssonem, który jest już reżyserem światowego formatu ( Fucking Amal, Lilia 4-ever) - w ogóle w Polsce nieznanych organizatorzy polecaja nowe filmy Jespera Ganslandta (Pozegnanie Falkenberg), Jensa Jonssona (Król Ping-ponga), Johana Klinga (Darling), Ake Sandgrena (Ten, którego kocha) czy Simona Staho (W samym sercu nieba), nawiązującym do "Scen małżeńskich" Bergmana". Ogromne emocje w Szwecji i na świecie wzbudzają miejscowe horrory, do tej pory gatunek niemal nieznany w kinie szwedzkim. "Pozwol mi wejsc" Thomasa Alfredssona doczekał się remake'u w Hollywood. Podobnie jak większości filmow młodego kina szwedzkiego pod maska horroru kryje się i tu i tam wołanie o akceptacje, rozpaczliwa potrzeba kontaktu z drugim człowiekiem, lek przed samotnością, odrzuceniem, innością.